Harling: H εξαίρεση του Ελληνικού κανόνα

Harling (Χάρλινγκ). Ένα όνομα μια ολόκληρη ιστορία. Ιστορία για λόγους όχι μόνο στρατιωτικούς αλλά και σημειολογικούς.

  Ήταν Σεπτέμβριος του 1942 στην καυτή Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπως μας εξομολογείτε ο Θέμης Μαρίνος στο βιβλίο του “Αποστολή Harling-1942”, όταν πήρε διαταγές να μαζέψει το γελιό του και να φύγει. Ο Β’Παγκόσμιος Πόλεμος είχε μεταφερθεί (και) στην Βόρειο Αφρική με τον Στρατηγό Rommel να προελαύνει στο ομώνυμο μέτωπο. Λίγο πιο “δίπλα” από την Αλεξάνδρεια, στο Κάιρο θα γραφόταν η ιστορία μιας αποστολής. Το όνομα αυτής: Harling.

  Το Military Office 4 (MO4) στις εγκαταστάσεις της SOE περίμενε τον 25χρονο Μαρίνο, έλληνα στην καταγωγή, να παρουσιαστεί. Σκοπός της πρόσκλησης ήταν η συμμετοχή σε αποστολή-σαμποτάζ στην κατεχώμενη πατρίδα του. Η αποδοχή της πρόσκλησης ήταν αστραπιαία αφού αποτελούσε όνειρο ζωής για τον ίδιο!!!

  Η κατάσταση στο μέτωπο της Αφρικής είχε ως εξής: ο Rommel είχε φτάσει στην Αλεξάνδρεια, ο εφορδιασμός του γινόταν κυρίως από την σιδηροδρομική γραμμή που διαπερνούσε την Ελλάδα ενώ η 8η Συμμαχική Στρατιά ετοίμαζε γενική αντεπίθεση. Για την υποστήριξη αυτής χρειάζονταν να σταματήσει προσωρινά (υπολόγιζαν σε 6 εβδομάδες) ο ανεφοδιασμός των Γερμανών. Η ανατίναξη μιας γέφυρας στην Ελλάδα φάνταζε ιδανική...

  Η μαγυά της αποστολής άρχισε να φουσκώνει με την συγκέντρωση των μελών της. Όπως σε κάθε σοβαρό σχέδιο προβλέπονταν μοίρασμα των αρμοδιοτήτων. Απαραίτητη κρίθηκε η συμμετοχή αξιωματικών του μηχανικού, ασυρματιστών και καταδρομέων. Η αποστολή θα ήταν δωδεκαμελής και οι άντρες χωρίστηκαν σε 3 ομάδες που καθεμία έφερε ένα επικεφαλή και άτομα από όλες τις ειδικότητες.

  Στην πρώτη ομάδα ήταν ο Έντυ Μάιερς-επικεφαλής, ο Τομ Μπάρνς-αξιωματικός, ο Ντένις Χάμσον (καταδρομέας) και ο Λεν Γουίλμοτ (ασυρματιστής). Στην δεύτερη οι Κρις Γουντχαουζ-επικεφαλής, Αρθουρ Εντμοντς (αξιωματικός), Θέμης Μαρίνος (καταδρομέας) και Μαϊκ Τσίτης (ασυρματιστής). Στην τρίτη ομάδα οι Τζον Κουκ-επικεφαλής, Ιντερ Γκιλ (αξιωματικός), Νταγκ Φίλιπς (καταδρομέας)και Νατ Μπάρκερ (ασυρματιστής).

  Τα αεροπλάνα άρχισαν να απωγειώνονται στις 8:30 τοπική ώρα με ένα τεταρτο διαφορά το ένα από το άλλο. Δυστυχώς όμως τα σημάδια υποδοχής δεν διακρίνονταν από τους πιλότους οπότε γύρισαν στο αεροδρόμιο Φαγίντ. Μετά από δύο μέρες (30 Σεπτεμβρίου) η αποστολή ξαναπραγματοποιήθηκε αλλά το 3ο αεροπλάνο με επικεφαλής τον Κουκ (στην ομάδα του οποίου έγινε αμοιβαία αλλαγή Μαρίνου και Μπάρκερ) δεν προσγειώθηκε λόγω μη εύρεσης των συνθηματικών φωτιών. Τα άλλα δυο κλιμάκια είχαν καλύτερη τύχη: αυτό του Woodhouse έπεσε στην τοποθεσία Χοροστάσι, στον Προφήτη Ηλία, όπου ο Ανδρέας Μητάλας είχε ανάψει φωτιές περιμένοντας εφόδια για την ομάδα Τσιγαντέ-Ψαρού ενώ το κλιμάκιο του Μάγιερς μετά από περιπλάνηση συνάντησε τον Γιώργο Κατσίμπα από τις Καρούτες που τους βοήθησε να βρουν τους Καραλιβανέους. Οι δύο ομάδες τελικά ειδωθήκαν στις 6 Οκτωβρίου και συγκέντρωσαν όσα υλικά μπορούσαν σε σπηλιές.

  Ένας συμπαθητικός ελληνοαμερικάνος, ο Νίκος Μπέης, βρέθηκε δίπλα στους Άγγλους κομάντος και με τα σπαστά αγγλικά του συνεννοήθηκε και τους οδήγησε σε ένα δεύτερο κρυσφήγετο στην γνωστή πλέον σπηλιά Στρώμνης που απετέλεσε την βάση των δύο κλιμακίων. Σιγά σιγά η αποστολή αρχίζει και οργανώνεται χωρίς την παρουσία του τρίτου κλιμακίου. Ο Μάγερς και ο Χάμσον στις 25 Οκτωβρίου κάνουν μια διερευνητική αναγνώριση της Γέφυρας της Παπαδιάς, του Ασωπού και στο τέλος αυτής του Γοργοπόταμου που τους παίρνει 4 ημέρες. Με την επιστροφή στην στρώμνη συζητήτε το θέμα με τον Γουντχαουζ και παίρνεται η απόφαση να στοχοποιηθεί η γέφυρα του Γοργοπόταμου λόγω του ότι ήταν εύκολα προσβλητή. Δύο μέρες αργότερα, ένας σύνδεσμος που είχε σταλθεί στην Αθήνα, ειδοποιεί τους Άγγλους σαμποτέρ ότι Ναπολέων Ζέρβας ακόμα περίμενε τα αεροπλάνα της Harling στο βάλτο. Ο Γουντχαουζ ξεκινά πορεία για να τον συναντήσει με εντολή να φέρει τον Ζέρβα πίσω στην Στρώμνη με αντάρτες εώς τις 18 Νοεμβρίου.

  Τι γινόταν όμως πίσω στο Κάιρο; Το τρίτο κλιμάκιο αφού ξεκουράστηκε για 3 εβδομάδες ανασυντάχθηκε με σκοπό την προσγείωση του στην Ρούμελη. Επρόκειτο όμως για πτώση στα τυφλά μιας και τα άλλα δύο εν Ελλάδι κλιμάκι δεν είχαν ασύρματο. Τα μέλη της ομάδας έπεσαν κανονικά. Μάλιστα ο Μαρίνος περιγράφει στο βιβλίο του για την αποστολή Harling οτι πλησιάζοντας προς τα κάτω έβλεπα ένα μεγάλο χωριό στους πρόποδες ενός βουνού και λίγο αργότερα άρχισαν τα πυρά αυτομάτων όπλων. Ήταν οι Ιταλοί που πυροβολούσαν αδιακρίτως στον αέρα αλλά κυρίως στόχευαν τα αλεξίπτωτα με τα εφόδια. Το κλιμάκιο βρέθηκε λοιπόν στην άκρη του Καρπενησίου με τον ασυρματιστή χαμμένο (μαζεμένο αργότερα από Καρπενησιώτες που τον φιλοξένησαν στα σπίτια τους) και τους Ίντερ και Μαρίνο μαζί. Ο Τζον εμφανίστηκε μετά από λίγο και όλοι μαζί κατευθύνθηκαν ανατολικά οπότε και συνάντησαν τον Καπετάν Νικηφόρο στο Μύρισι. Αυτός οδήγησε τους Σαμποτέρ στους αντάρτες.

  Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν και άκουγαν ταυτόχρονα τον Εθνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ). Τα δίκωχα με το σήμα ΕΛΑΣ είχαν την τιμητική τους συνοδευόμενα απο διασταυρώμενα ζωμένα φυσεκλίκια. Ο Νικηφόρος οδήγησε τους Σαμποτέρ ψηλότερα, στο δάσος του Βελουχίου όπου η συνάντηση με τον Άρη Βελουχιώτη παρέμεινε αξέχαστη στον Μαρίνο: αφού δεν έδειξε να ασπάζεται την άποψη του Μαρίνου για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, παρήγγειλε να τεθούν υπό περιορισμό οι «επισκέπτες». Ο Νικηφόρος έπεισε τον Βελουχιώτη περί της ασημαντότητας αυτής της κίνησης και έτσι οι Σαμποτέρ ελευθερώθηκαν. Τότες, μετά από συζήτηση υποσχέθηκε ο Άρης οτι θα τους βοηθήσει να βρουν τα άλλα δυο κλιμάκια για τα οποία υποστήριζε οτι δεν είχε ακούσει τίποτα.

  Την επομένη, έξω από το Κρίκελο έγινε μάχη με τους Ιταλούς και σκοτώθηκε ο Καπετάνιος της 3ης ομάδας Δασκαλάκης. Η κηδεία του στο χωριό ήταν ωρόσημο για την συνειδητοποίση του Μαρίνου: μετά το διάβασμα από τον Παππά οι αντάρτες άρχιζαν να τραγουδάνε αντάρτικους ύμνους έχοντας τυλίξει τον καπετάνιο με την Ελληνική σημαία. Παρόλα αυτά όμως δεν έψαλαν καθόλου τον εθνικό ύμνο ενώ είχαν δείξει ήδη εχθρότητα προς τους Άγγλους και υποτίμηση της ηρωικής αντίστασης του 1940-41 στην Πίνδο, Ρούπελ, Κρήτη κτλ. Η λαίλαπα του εμφυλίου και της απόλυτης θεώρησης των γεγονότων-πραγματικοτήτων από τον ΕΛΑΣ ήταν πλέον εμφανής...

  Οι μέρες περνούσαν χωρίς το κλιμάκιο να βρει τους Άγγλους συντρόφους. Ο Μαρίνος μέσω της αλληλεπίδρασης με τους αντάρτες άρχιζε να αισθάνεται οτι πήραν μέρος σε αυτόν τον πόλεμο λόγω ιδεολογικής διαφοράς με τους Ναζί και όχι λόγω της κατάκτησης της πατρίδας. Αυτό τον γέμιζε με ανησυχία ώσπου στο χωριό Παπαρούσι το τμήμα Ευρυτανίας του ΕΛΑΣ (Καπετάν Ερμής, Ρουμελιώτης και Καπλάνης) έφερε τον χαμένο ασυρματιστή Νταγκ. Η χαρά όλων στο κλιμάκιο μεγάλη. Επιπλέον στις 8 Νοεμβριου ο Γουντχαουζ καθωδόν για τον Βάλτο συνάντησε έναν Παπά που του ομολόγησε την διάσωση του 3ου κλιμακίου και ο Άγγλος τον εφοδίασε με 2 σημειώματα, ένα για τον Άρη και ένα για τον Κουκ. Μετά την ανάγνωση του σημειώματος, ο Άρης, έδωσε εντολή στους Νικηφόρο και Πελοπίδας να συνοδέψουν τους Σαμποτερ στην Στρώμνη ενώ ο ίδιος φαίνεται να περίμενε να δει το αποτέλεσμα της συνάντησης Ζέρβα Γουντχαουζ. Η σκηνή της επανασύνδεσης των συντρόφων μετά από 1,5 μήνα ήταν συγκινητική. Μάλιστα 3 νέα μέλη είχαν προστεθεί: ο Μαικλ Μουρ ή Μιχάλης, ο Τζελάλ Ναάφι ή Γιάννης και ο Οσμάν Σούγκλι ή Παναγιώτης.

  Εν τω μεταξύ ο Γούντχαουζ συνάντησε τον απεσταλμένο του Ζέρβα Μυριδάκη στο χωριό Σακαρέτσι στις 9 Νοεμβρίου και την επομένη τον Ζέρβα στο χωριό Αργύρι. Μετά από ετοιμασίες οι αντάρτες του ΕΔΕΣ με τον Ζέρβα και τον Γουντχαουζ ξεκίνησαν για την Στρώμνη με σκοπό να βρουν τα 2 κλιμάκια των σαμποτέρ. Στο Κεράσοβο Ευρυτανίας ο ήρθε σημείωμα στον Ζέρβα από τον Άθω Ρουμελιώτη ότι ο Βελουχιώτης θέλει να τον σκοτώσει. Ο Μαρίνος στο βιβλίο του αναφέρει ότι εκείνη την περίοδο είχε τσακωθεί ο Άρης με τον Ρουμελιώτη και κάτι τέτοιο ήταν πιθανό. Τελικά συναντιούνται στις 14 Νοεμβρίου στην Βίνιανη σε μια ιστορική συνάντηση. Τελικά ο Ζέρβας φτάνει στην σπηλιά της Στρώμνης μετά 5 ημερών με τους αντάρτες του και ομάδα του ΕΛΑΣ με επικεφαλής τον Νικηφόρο γιατί όπως εκτιμά ο Μαρίνος ο Άρης έμεινε στο χωριό Κολοκυθιά οδηγίες από την Αθήνα για συμμετοχή στην επιχείρηση. Ο Πυρομάγλου αναφέρει στο Βιβλίο του Δούρειος Ίππος ότι ο Άρης διαισθάνθηκε την σημασία της επιχείρησης για την ανατίναξη και δέχτηκε να συμμετάσχει παρά το ότι οι οδηγίες μέσω του ΕΑΜ Λαμίας ήταν αντίθετες.

  Το Μαύρο Λιθάρι είχε οριστεί τόπος συγκέντρωσης όλων των ομάδων με προοπτική το χτύπημα. Συστάθηκε γρήγορα Πολεμικό Συμβούλιο στο οποίο ήταν επικεφαλής ο Ζέρβας ενώ ο Μάγερς είχε από πριν θέσει τον εαυτό του στις διαταγές του Στρατηγού. Ο Άρης έκανε τις δικές του παρατηρήσεις. Η ημερομηνία τέθηκε για τις 22 ή 23 Νοεμβρίου. Έγιναν και άλλες συζητήσεις ενώ πριν την τελειώσει η τελική σύσκεψη ο Βελουχιώτης ασχολήθηκε με μια υπόθεση ζωοκλοπής. Ο Μασσαβέτας είχε πιαστεί από τον ΕΛΑΣ για ζωοκλοπή και αντιδραστική συμπεριφορά. Στη μέση του χωριού δεμένος πισθάγκωνα άρχισε να το μαρτύριο του: αλύπητο μαστίγωμα, λιποθυμία και στο τέλος θανατική-χαριστική βολή. Ένα ιδιαίτερο σύστημα απονομής δικαιοσύνης.

  Στις 23 Νοεμβρίου η πορεία των ανταρτών ξεκίνησε για το υδροπρίονο ξυλείας του Χονδρογιάννη που ήταν 6 ώρες πορεία από την γέφυρα. Μια τελευταία αναγνώριση έδειξε ότι ήταν γύρω στους 120-140 Ιταλούς στην φρούρηση. Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των ανταρτών που συμμετείχαν στην επιχείρηση διαφέρουν μεταξύ Καπετάν Νικηφόρου, Πυρομάγλου, Μάγερς και Γούντχαουζ. Ο Μαρίνος σε τηλεοπτική συνέντευξη του ανέφερε ότι o Ζέρβας είχε 60, ο Βελουχιώτης 150 περίπου. Η δύναμη των ανταρτών-σαμποτέρ χωρίστηκε σε 7 ομάδες. Οι πρώτες δύο θα χτυπούσαν το Βόρειο και Νότιο τμήμα αντίστοιχα. Η τρίτη ομάδα είχε αποστολή την καταστροφή των τηλεφωνικών και τηλεγραφικών καλωδίων 1 χλμ. Νοτίως της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Ανάλογα η 4η ομάδα κινήθηκε βορείως της γέφυρας με μέλος τον Μαρίνο και ομαδάρχη τον Σπύρο Μπέκιο. Η 5η ομάδα θα φιλούσε την μικρή γέφυρα του Σπερχειού Ποταμού. Η έκτη ομάδα ήταν συνεργείο ανατινάξεως με διοικητή τον Τομ Μπάρνς. Η 7η ομάδα ήταν ο σταθμός διοικήσεως με 30 εφέδρους και τον Ζέρβα, τους μεγαλο-Καπεταναίους του ΕΛΑΣ και τους Μάγερς, Γούντχαουζ.

  Η μάχη ορίστηκε να αρχίσει στις11:00 μμ.. Λίγο έλειψε όμως να δημιουργηθεί επεισόδιο όταν 1-2 λεπτά πριν την επίθεση πέρασε τραίνο με πολλούς επιβάτες. Και στα δύο άκρα η επίθεση εκδηλώθηκε ταυτόχρονα με 10 λεπτά καθυστέρηση. Πρώτα καταλήφθηκε η φρουρά στο Νότιο τμήμα και μετά ο Μυριδάκης άρχισε να προετοιμάζει το έδαφος στην μέση της γέφυρας. Στο Βόρειο τμήμα έγινε τρομερή μάχη με τους Ιταλούς. Η ομάδα ανατινάξεως στην μέση περίμενε το σήμα από τα «άκρα» της γέφυρας για να προβεί στον βομβαρδισμό αλλά αργούσε. Έτσι ο Μάγερς αυτενέργησε διατάσσοντας τον Τομ να προχωρήσει στην υπονόμευση της γέφυρας. Ο Μαρίνος περιγράφει αναλυτικά στο βιβλίο του τα συμβάντα πριν την πρώτη έκρηξη της οποίας το αποτέλεσμα δεν ήταν το θεμιτό. Ταυτόχρονα η ομάδα στο Νότιο τμήμα είχε προβεί στην ανατίναξη ενώ στο Βόρειο τμήμα στην γέφυρα του Φραντζή δεν υπήρχε ιδιαίτερη κίνηση. Η ομάδα του Κουκ που ήταν ~1χλμ. Νοτίως της γέφυρας ανατίναξε τις σιδηροτροχιές αλλά στο Βόρειο τμήμα τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά: τα καλώδια τηλεφώνου δεν είχαν κοπεί αλλά οι αντάρτες βοηθήθηκαν από την καθυστέρηση του Μυριδάκη. Όταν μπήκαν και τα εκρηκτικά οι αντάρτες κρύφτηκαν κα περίμεναν την έκρηξη αγωνιωδώς και μια πιθανή άφιξη Ιταλών από την Λαμία. Ο Μαρίνος και οι υπόλοιποι αντάρτες της ομάδας δεν γνώριζαν οτι επίκειται και 2η προσπάθεια και έτσι έβγαλαν τα εκρηκτικά. Η πράσινη φωτοβολίδα-σήμα τέλους δεν φαινόταν αλλά ο αντάρτης Λάμπρος, που στο μεταξύ είχε απομακρυνθεί, τον ενημέρωσε οτι η ανατίναξη δεν είχε ολοκληρωθεί. Κατόπιν τούτου επανατοποθετήθηκαν τα εκρηκτικά. Σε λίγο μια αμαξοστοιχία με Ιταλούς έφτανε στο επίμαχο σημείο αλλά η έκρηξη που ακολούθησε μόνο ακινητοποίησε προς στιγμή το τραίνο μιας και κινούνταν με μικρή ταχύτητα. Έτσι οι αντάρτες επιτέθηκαν προς τα βαγόνια και χτύπησαν τους Ιταλούς που άρχισαν να πηδούν έξω και σιγά-σιγά να ανταποδίδουν. 10 λεπτά μετά το σταμάτημα της αμαξοστοιχίας και ενώ οι αντάρτες της ομάδας Μαρίνου οπισθοχωρούσαν ακούστηκε η 2η έκρηξη και τότε είδαν όλοι την πράσινη φωτοβολίδα.

  Η πορεία προς τον τόπο συνάντησης είχε αρχίσει (~2:30 π.μ.) αλλά πίσω στο τόπο της ανατίναξης οι Γερμανοί εκτέλεσαν 16 ντόπιους (Υπάτη) στα συντρίμμια της γέφυρας. Οι αντάρτες είχαν μόνο 2 τραυματίες (Ανθυπολοχαγός Παπαχρήστου Σωτήρης και Γιώργος Ζαγκαβιέρος του ΕΔΕΣ). Πρώτο σημείο συναντήσεως ήταν το Πλακωτό ενώ μετά θα συναντιόνταν όλοι στον υδροπρίονο του Χονδρογιάννη. Εκεί η επιμελητεία φρόντισε τους περιπλανώμενους συντρόφους που ξεκουράζονταν. Όμως ένα αγκάθι είχε προκύψει: οι του ΕΛΑΣ έφερναν μαζί τους ένα Ιταλό κρατούμενο, το Τζιοβάνι, που έκρουε από πόνο και απελπισία όπως περιγράφει ο Μαρίνος στο βιβλίο του Αποστολή Harling. Ο Άρης συνομίλησε με τον Mayers και τον Woodhouse για την τύχη του. Ο αρχηγός των ανταρτών ήταν ανένδοτος. Θάνατος η ετυμηγορία. Λίγο πριν την εκτέλεση ο Hamson του εκμαίευσε τον τόπο καταγωγής του και πληροφορίες για την φρουρά της γέφυρας. Στο μεταξύ, κάποιος από τους αντάρτες έσπρωξε προς το μέρος του Ιταλού ένα ανταρτόπουλο. Η τελετή ανδρισμού-μύησης απαιτούσε μαχαίρι και αίματα στο χέρι…Ο Άρης όπως μαρτυρά ο Μαρίνος στεκόταν χαμογελαστός. Το νεαρό ανταρτόπουλο έσφαξε τον Ιταλό που πετάχτηκε σε χαντάκι…

  Οι ομάδες του ΕΔΕΣ και ΕΛΑΣ συνέχισαν προς την Καστριώτισσα και μετά στο Μαύρο Λιθάρι όπου και χώρισαν κατόπιν διανυκτερεύσεως. Εκεί ο Mayers έδωσε 250 λίρες στον Άρη και 1000 στο Ζέρβα (τα είχε προσυμφωνήσει) ενώ αποφασίστηκε να σταλεί αγγελιοφόρος στην Αθήνα με σήμα για το Κάϊρο που ενημέρωνε και ζητούσε ιματισμό και την δυνατότητα να διαφύγει η αποστολή στο διάστημα 22-26 Δεκεμβρίου από την Ελλάδα μέσω της περιοχής Πάργας. Οι του ΕΔΕΣ μετά από 12 ημέρες κοπιαστική πορεία (Κολοκυθιά, Γαρδίκι, Πουγκάκι, Βελούχι, Αγ.Τριάδα, Βίνιανη, Μοναστηράκι, Ραυτόπουλο, Αυλάκι, Μεσόπυργο), κατέληξαν στη Μεγαλόχαρη. Στις 12 Δεκεμβρίου οι αντάρτες έφυγαν για το Γαύροβο όπου τα μέλη της Harling πλην του Μαρίνου και με οδηγό τον Μυριδάκη πήγαν προς την Πάργα. Ακολούθησαν οι ρίψεις εφοδίων, η συνάντηση–ρίψη-τραυματισμός του Wiliam Jordan και η ακύρωση της μεταφοράς των Άγγλων μέσω Πάργας.

  Με τον γυρισμό των αντρών του ΕΔΕΣ στη Μεγαλόχαρη έγινε γνωστό πως ένας ΕΔΕΣιτης αποπέμφθηκε από τις τάξεις του λόγω προδοσίας στους Ιταλούς. Κάπως έτσι ο Δεκέμβρης του ’42 έφτανε στο τέλος του και η νέα χρονιά επεφύλασσε πολλές συγκινήσεις, συγκρούσεις και τραγωδίες για την Εθνική Αντίσταση…*

** Στις 22 Νοεμβρίου 2009 έγινε και φέτος η εκδήλωση για την επέτειο της ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Η ημέρα ήταν ηλιόλουστη και αυτό συνετέλεσε στην συμμετοχή πληθος κόσμου. Μεταξύ των επωνύμων που έδωσαν το παρόν και απώτησαν φόρο τιμής ήταν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ψαριανός ο οποίος αναφέρθηκε στην φοβεία που διακατείχε τους συμμετέχοντες στην ίδια εκδήλωση την δεκαετία του ’60. Αξίζει να αναφερθεί οτι ο κ.Ψαριανός είναι ανιψιός του Καπετάν Νικηφόρου και η μητέρα του ήταν αντάρτισσα στο 2ο αντάρτικο. Εκτός των άλλων παρεβρέθησαν ο Άγγλος πρέσβης, η τελευταία σύζυγος του Στρατηγού Ζέρβα καθώς και πλήθος μαχητών του ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ. Παντελώς απόν το ΚΚΕ…

  Η “ανείπωτη ιστορία” με μεγάλη χαρά αναγγέλει την παρουσία, στην εκδήλωση του Γοργοποτάμου, της συζύγου και μονάκριβης κόρης του θρυλικού καπετάνιου του ΕΛΑΣ και του 2ου αντάρτικου Καπετάν Στάθη. Ο καπετάν Στάθης καταγόταν από το Ροδολίβος Σερρών ενώ η σύζυγος του από τα χωριά της Δυτικής Καστοριάς. Η δράση του στις περιοχές Καϊμακτσαλάν, Βέρμιο και Πάικο υπήρξε θρυλική. Διετέλεσσε καπετάνιος του 30ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ ενώ έδρασε στην ως άνω περιοχή και στο 2ο αντάρτικο. Συμμετείχε στην επιχείρηση Κωρωνίς στον τομέα Χάρος-Πύργος Κοτύλης όπως μας ενημερώνει ο Αχιλλέας Παπαιωάννου στο βιβλίο “Η παρέλαση των γιγάντων”. Η σύζυγος του (Κωνσταντινιά) γνώρισε σε νεαρή ηλικία τον μεγάλο καπετάνιο Γιαννούλη που την στρατολόγησε στον ΕΛΑΣ. Ακουλουθεί ο ΔΣΕ, η φυγή στο Ουζμπεκιστάν, η γνωριμία της με τον Καπετάν Στάθη, ο επαναπατρισμός και η εγκατάσταση στην Θεσσαλονίκη την δεκαετία του ‘80.

  Επιπλέον είχαμε την τιμή να μας δεχτεί στο σπίτι της στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, να μιλήσουμε εκτενώς για τον ΕΛΑΣ, τον ΔΣΕ , την γνωριμία της με τον Γιώργο Γιαννούλη, τον Άρη κτλ. Το παρόν blog, ευαισθητοποιημένο σε θέματα αγωνιστών, δεσμεύεται οτι θα παρουσιάσει σύντομα την ανείπωτη ιστορία του Καπετάν Στάθη καθώς και πλήθος άγνωστων ιστοριών για τους ΕΛΑΣ, ΔΣΕ. Αξίζει να μνημονευθεί ότι ο Καπετάν Στάθης έδωσε το είναι τους χωρίς όρους για την πατρίδα αλλά ξεχάστηκε από τις στήλες των εφημερίδων και τις γραμμές των ιστορικών βιβλίων της εποχής του...

*Πηγές: - Αποστολή Harling, Θέμης Μαρίνος

- Αγώνες της Φυλής, Μυριδάκης Μιχαήλ