Ηλίας Δημητρακόπουλος

Το ύφος του σημερινού άρθρου θα είναι διαφορετικό. Ο στόχος και η φυσιογνωμία της σελίδας αυτής είναι τέτοια που πάντοτε θα αυτοαναιρείται και θα ανανεώνεται. Το περιεχόμενο των άρθρων δεν θα είναι δεδομένο. 

Πολλές φορές η "Ανείπωτη Ιστορία" διερωτάται ως blog και φορέας ενημέρωσης αν οι κάτοικοι αυτής της χώρας έχουν συνείδηση της θέσης της στο παγκόσμιο οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Στην σημερινή εποχή που η Ελλάδα βρίσκεται σε παρακμή ηθική, πολιτική, κοινωνική είναι πίστη της "Ανείπωτης Ιστορίας" οτι άνθρωποι λαμπροί, μορφωμένοι, καταρτισμένοι, σοβαροί, προοδευτικοί και ορθολογιστές πατριώτες πρέπει να αποτελούν πρότυπα για την κοινωνία μας. Μια κοινωνία που συνεχώς βάλεται από τους "εταίρους", τους υπερπατριώτες αλλά και τις εύκολες υποσχέσεις Ευρωπαϊκών παραδείσων και αντικαπιταλιστικών Δον Κιχωτικών ψευδαισθήσεων...Εξ' άλλου είναι πεποίθηση μας οτι τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά θα είναι αυτά που θα συγκεντρώνει ο φωτεισμένος Δημοκράτης Πατριώτης που αργά ή γρήγορα θα βγάλει την Ελλάδα από αυτό το αδιέξοδο. Τέτοιοι πολιτικοί ηγέτες έχουν υπάρξει στο παρελθόν σε αυτή την χώρα (Ιω.Καποδίστριας) όπως και σε χώρες του εξωτερικού που βρέθηκαν σε ανάλογες προβληματικές καταστάσεις (Αργεντινη-Nestor Kirchner).

Ένας τέτοιος φωτισμένος άνθρωπος-πρότυπο για την Ελλάδα ήταν ο δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος. Με μεγάλη στεναχώρια η "Ανείπωτη Ιστορία" πληροφορήθηκε τον θάνατο του στις 16 Φεβρουαρίου 2016 στην Αθήνα. Κρίναμε οτι το blog θα ήταν καλύτερο να παραθέσει κάποια άρθρα φίλων του που δημοσιευτήκαν με αφορμή τον θάνατο του.

Το πρώτο άρθρο είναι του Αχιλλέα Παπαρσένου και δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή, το δεύτερο είναι της ΕΣΗΕΑ και το τελευταίο του Θεόδωρου Καρυώτη.

Hλίας Δημητρακόπουλος - In Memoriam

23.02.2016

Γνώρισα τον Ηλία Δημητρακόπουλο στο τέλος της δεκαετίας του ’70, όταν εργαζόμουν στο γραφείο Tύπου της ελληνικής πρεσβείας στην Ουάσιγκτον και αυτός ήταν ανταποκριτής της «Μακεδονίας» στην αμερικανική πρωτεύουσα, προς το τέλος μιας σημαντικής σταδιοδρομίας, που είχε ξεκινήσει το 1950 από την «Καθημερινή». Εκτοτε κράτησα τακτική επαφή μαζί του, όταν μετακινήθηκα σε άλλα πόστα στο εξωτερικό. Τον Οκτώβριο 2006, στο τέλος της δεύτερης θητείας μου στην αμερικανική πρωτεύουσα, με προσκάλεσε για ένα αποχαιρετιστήριο ποτό στο αγαπημένο του ξενοδοχείο, το Fairfax. Ο ίδιος δεν έπινε αλκοόλ, αλλά μια κόκα κόλα διαίτης. Στην έξοδο γλίστρησε στα σκαλιά του ξενοδοχείου. Τον μετέφερα στο νοσοκομείο του Τζορτζτάουν, όπου διαπιστώθηκε κάταγμα του ισχίου του. Μετά την εγχείρησή του άρχισε ο σωματικός κατήφορος ενός ανδρός που μέχρι τότε διέθετε μια ανεξάντλητη ενέργεια. Την τελευταία φορά που τον επισκέφθηκα στην Ουάσιγκτον τον Ιούνιο 2014, στον οίκο ευγηρίας όπου ζούσε μόνος, συντροφιά με αναμνήσεις και πολλά χαρτιά, έδειχνε φανερά καταβεβλημένος.
Ο Elias, όπως ήταν γνωστός στους φίλους του στην Αμερική, ήταν μαχητικός, αυστηρός, ασυμβίβαστος, γενναίος και με προσωπικό κόστος δεν δίστασε να συγκρουσθεί με τους ισχυρούς της εξουσίας στην Ελλάδα και στην Αμερική, όταν αυτό επέτασσε ο κώδικας αξιών του. Σφοδρός πολέμιος της ελληνικής χούντας στην Ουάσιγκτον, όπου διέφυγε τον Οκτώβριο 1967, με όπλο τις δημοσιογραφικές αποκαλύψεις και το εντυπωσιακό δίκτυο γνωριμιών του, κινητοποίησε αποτελεσματικά, πολλές φορές μόνος του, δημοσιογράφους, βουλευτές και γερουσιαστές κατά της δικτατορίας και της αμερικανικής πολιτικής που τη στήριζε, υπέρ της αποκατάστασης της δημοκρατίας στην Ελλάδα και εναντίον της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο. Στην πορεία απέκτησε εχθρούς στην Αμερική και στην Ελλάδα, ήταν κόκκινο πανί για την αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα, την κυβέρνηση Νίξον και τον ΥΠΕΞ Κίσινγκερ. Με τόλμη αντιμετώπισε και τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, για να υπερασπισθεί την υπόληψή του από συκοφαντίες που διαδίδονταν εις βάρος του, και δικαιώθηκε.

Θυμάμαι με πόση ικανοποίηση εξιστορούσε την απονομή του παρασήμου του Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια σε αναγνώριση του αγώνα του υπέρ της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Στην τελετή που διοργάνωσε τον Ιανουάριο 2008 στην ελληνική πρεσβεία της Ουάσιγκτον ο πρέσβης Αλέξανδρος Μαλλιάς, περιστοιχιζόταν από φίλους του, όπως ο πρώην γερουσιαστής και δημοκρατικός προεδρικός υποψήφιος το 1972 Τζορτζ Μακ Γκόβερν και ο Βρετανός δημοσιογράφος Κρίστοφερ Χίτσενς. Το ίδιο δικαιωμένος αισθανόταν, όταν τα μέσα ενημέρωσης στην Αμερική και στην Ελλάδα δεν ξεχνούσαν την αντιχουντική του δράση, τη συμβολή του στην αποκάλυψη της ελληνικής πτυχής του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ και τον πολύχρονο αγώνα του για την προάσπιση της τιμής του. Αυτή η δημόσια αναγνώριση τον κρατούσε ζωντανό μέχρι το τέλος της ζωής του, ήσυχος με τη συνείδησή του ότι έπραξε το καθήκον προς την πατρίδα του και την ερευνητική δημοσιογραφία.

Ο Δημητρακόπουλος ήταν μια πολύτιμη πηγή πληροφοριών και ντοκουμέντων για πρόσωπα, καταστάσεις και πολιτικές που επηρέασαν την Ελλάδα και τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις στο δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα. Διατηρούσε ογκώδες αρχείο, ιδίως για ό,τι αφορούσε τον ίδιο, και ενδιαφερόταν για την υστεροφημία του. Επιθυμούσε πολύ να γραφεί ένα βιβλίο για τη ζωή του, μια και ο ίδιος δεν το επιχείρησε ποτέ. Αυτή η επιθυμία του φαίνεται ότι θα ικανοποιηθεί μετά θάνατον, με την έκδοση της βιογραφίας του στην Αμερική.

* Ο κ. Αχιλλέας Παπαρσένος είναι πρ. σύμβουλος Τύπου και Επικοινωνίας, Ζυρίχη.

Η ΕΣΗΕΑ αποχαιρετά τον Ηλία Δημητρακόπουλο

Γενικές 17.02.2016 14:37

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ ανακοινώνει με μεγάλη θλίψη την απώλεια ενός από τους τελευταίους «θρύλους» της δημοσιογραφίας, του παλαίμαχου συνάδελφου Ηλία Δημητρακόπουλου, ο οποίος πέθανε χθες, σε ηλικία 88 ετών.
Ο Ηλίας Δημητρακόπουλος γεννήθηκε το 1928 στην Αθήνα.
Το 1943 ήταν ο νεώτερος σε ηλικία κρατούμενος των κατοχικών δυνάμεων στις Φυλακές Αβέρωφ. Μετά τον πόλεμο, έγινε ο νεώτερος πολιτικός συντάκτης της «Καθημερινής» του Γ. Βλάχου, το 1950, και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην επιστροφή του Μακάριου από την εξορία του στις Σεϋχέλες και στην εκλογική ήττα του Κ. Καραμανλή το 1963.
Έγραψε το βιβλίο «Η Απειλή Δικτατορίας» (Μάρτης 1967), στο οποίο 18 σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες των ΗΠΑ μιλούν για το πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας και προειδοποιούν για μια επερχόμενη χούντα. Ήταν το πρώτο βιβλίο που απαγόρευσε και κατέσχεσε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος.
Με την επιβολή της δικτατορίας, το 1967, ο Ηλίας Δημητρακόπουλος κατέφυγε στη Δανία και από εκεί στις ΗΠΑ όπου εγκαταστάθηκε, αναπτύσσοντας σημαντική αντιδικτατορική δράση.
Στις ΗΠΑ, αποκάλυψε την χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον από τον ένθερμο υποστηριχτή της χούντας ελληνοαμερικανό επιχειρηματία Τομ Πάπας.
Οι έρευνές του τον οδήγησαν σε πλήθος αποκαλύψεων που έµελλαν να γράψουν ιστορία, µε αποκορύφωμα την «ελληνική πτυχή» του Watergate, του μεγαλύτερου σκανδάλου των ΗΠΑ, δηλαδή τη χρηματοδότηση από τη Χούντα της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον και αυτό που οδήγησε στην πτώση του Νίξον.
Είναι ο μόνος που τόλμησε να τα βάλει με την CIA, υποβάλλοντας μήνυση εναντίον της και συνέχιζε να συλλέγει στοιχεία για την προσαγωγή του Χένρι Κίσινγκερ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ως βασικού υπαίτιου για την τραγωδία της Κύπρου.
Η Χούντα του αφαίρεσε, λόγω της δράσης του, την ελληνική ιθαγένεια, ενώ υπήρξε σχέδιο για τη δολοφονία του, όπως αποκάλυψε ο Κρίστοφερ Χίτσενς στο βιβλίο του «Η δίκη του Χένρι Κίσινγκερ». Στα αρχεία του συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ αποκαλύφθηκε ότι υπήρχε ειδικός φάκελος με τον τίτλο “Θάνατος του Δημητρακόπουλου σε ελληνικές φυλακές”. Ο φάκελος αυτός, όμως, δεν εντοπίστηκε, καθώς φέρεται ότι τον έχει αφαιρέσει ο Κίσινγκερ, φεύγοντας από την εξουσία. Υπάρχει, όμως, σχετική αναφορά στο θεματολόγιο του αρχείου.
Μετά την κατάρρευση της Χούντας ο Ηλίας Δημητρακόπουλος επέστρεψε στην Ελλάδα.
Τιμήθηκε για την αγωνιστική του δράση και την προσφορά του από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, με την απονομή, το 2008, του «Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος», σε ειδική τελετή που πραγματοποιήθηκε στην ελληνική πρεσβεία στις ΗΠΑ. Στην προσφώνηση της απονομής αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Ο Ηλίας Δημητρακόπουλος είναι αναμφισβήτητα ο δημοσιογράφος που πολέμησε περισσότερο από κάθε άλλον τη χούντα, από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, πρωτοστατώντας για χρόνια στις κινητοποιήσεις του Κογκρέσου και της αμερικανικής κοινής γνώμης εναντίον της δικτατορίας στην Ελλάδα».
Ο Ηλίας Δημητρακόπουλος υπήρξε δημοσιογράφος με ιδιαίτερα έντονη προσωπικότητα και δυναμισμό και διένυσε μία ζωή πολυτάραχη, ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο σε δημοσιογραφικές αποστολές. Το ιστορικό της δημοσιογραφικής του καριέρας:
1950-1958: Πολιτικός και διπλωματικός συντάκτης της εφημ. «Καθημερινή».
1952-1967: Πολιτικός και διπλωματικός συντάκτης στις εφημερίδες «Μακεδονία», «Athens Daily Post», «Έθνος» και «Θεσσαλονίκη».
1950-1967: Κατά καιρούς ειδικός ανταποκριτής για τη «New York Herald Tribune News Service», ανταποκριτής για τα περιοδικά «Time and Life» και «Path Finder», ανταποκριτής για την περιοχή της Μεσογείου του περιοδικού «Missiles and Rockets Magazine (American Aviation Publications). Κύριος ανταποκριτής Μεσογείου για τη North American Newspaper Alliance (NANA) της Νέας Υόρκης.
1979-1984: Ανταποκριτής στις ΗΠΑ των εφημερίδων «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη».
Ο Ηλίας Δημητρακόπουλος ήταν τακτικό μέλος της ΕΣΗΕΑ από τις 10/5/1957. Το 1971, στο πλαίσιο των εκκαθαρίσεων της Χούντας, διεγράφη από τα μητρώα της Ενώσεως. Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, το 1975, επανεγγράφη με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου επί Προεδρίας του Σπύρου Γιαννάτου.
Το Μάρτη του 2014 στο 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ «Καιρός για ήρωες» της Καλλιόπης Λεγάκη και του Άγγελου Κοβότσου, το οποίο πραγματεύεται όλη τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας μέσα από τη δράση του Ηλία Δημητρακόπουλου. Ο σπουδαίος έλληνας σκηνοθέτης Ροβήρος Μανθούλης, ο οποίος στην ταινία «συναντά» τον Ηλία Δημητρακόπουλο στην Ουάσιγκτον και καταφέρνει να τον «ξεκλειδώσει», επισημαίνει: «Ο Δημητρακόπουλος είναι ένας αδέκαστος άνθρωπος που πίστευε στην αλήθεια, πράγμα που δεν ισχύει πάντα με τους δημοσιογράφους. Καταπιάστηκε με ό,τι θεωρούσε πως ήταν άδικο στην πολιτική. Τόλμησε να ασχοληθεί με την προδοσία του Γοργοποτάμου, έκανε ό,τι μπορούσε για να αποτιναχθεί η δικτατορία. Δεν σταμάτησε ποτέ».
Μιλώντας για το ντοκιμαντέρ, η κυρία Λεγάκη τόνισε: «Όλη η ταινία εστιάζει στην ανίχνευση του ρόλου της προσωπικότητας στη διαμόρφωση της Ιστορίας. Ειδικά σήμερα, που, εκτός από οικονομική, βιώνουμε και μια πνευματική κρίση και πολύς κόσμος αναζητά το Μεσσία, εμείς θέλαμε να δούμε το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει μια προσωπικότητα στα δρώμενα. Σήμερα δεν υπάρχουν οι επικοί ήρωες της εποχής του Ομήρου. Ζούμε σε άλλες εποχές. Οι άνθρωποι της αξιοπρέπειας και του θάρρους, αυτοί που με τις πράξεις τους αλλάζουν τα πράγματα, αυτοί είναι οι ήρωες. Τα πρόσωπα μπορεί να συμβάλλουν στην αλλαγή της Ιστορίας, πέρα από πολιτικούς και πολιτικάντηδες».
Το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΑ έχει ήδη αποφασίσει την πραγματοποίηση εκδήλωσης για τον Ηλία Δημητρακόπουλο, τη δράση και το έργο του, στην οποία θα προβληθεί και το ντοκιμαντέρ.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ συλλυπείται την οικογένεια και τους οικείους του και αποχαιρετά τον Νέστορα της δημοσιογραφίας που αφιέρωσε τη ζωή του στην αποκάλυψη της αλήθειας.
Τα στοιχεία της κηδείας του Ηλία Δημητρακόπουλου θα γίνουν γνωστά με νεώτερη ανακοίνωση.
ΤΟ Δ.Σ.

Γράφει ο Θεόδωρος Καρυώτης (www.mignatiou.com)

Απεβίωσε χθες στην Αθήνα ο δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος, μία εκ των μεγαλύτερων μορφών του αντιχουντικού αγώνα με έδρα την Ουάσιγκτον, όπως ενημέρωσαν φίλοι του από την Αθήνα. Γεννήθηκε στην ελληνική πρωτελυουσα το 1928 και σε νεαρή ηλικία έδρασε κατά των Ναζί στην Αθήνα και φυλακίστηκε. Υπήρξε δημοσιογράφος σε μεγάλες εφημερίδες και περιοδικά των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης. Από την πρώτη ημέρα της χούντας ήταν αποφασισμένος να φύγει στο εξωτερικό παρόλον ότι η δικτατορία του είχε αφαιρέσει το διαβατήριό του. Κάποιοι της κυβέρνησης της Δανίας τον βοήθησαν να πάρει άδεια να παρακολουθήσει ένα συνέδριο των Ηνωμένων Εθνών στην Βαρσοβία. Από εκεί πήγε στην Κοπεγχάγη και από εκεί έφτασε στην Ουάσιγκτον την 1η Οκτωβρίου 1967. Έζησε μόνος του από το 1967 μέχρι το 2015 στην Ουάσιγκτον και πέθανε μόνος του στην Αθήνα στις 16 Φεβρουαρίου 2016. Ο Elias, όπως ήταν γνωστός στο Αμερικανικό Κογκρέσο και στον Λευκό Οίκο του Ρίτσαρντ Νίξον, πολέμησε τους δικτάτορες της επάρατης χούντας όσο κανένας άλλος Έλληνας. Κάποτε οι δημοσιογράφοι της Ουάσιγκτον Ποστ, Έβανς και Νόβακ έγραψαν «Ο Ηλίας ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός της χούντας. Πιο μεγάλος από τον Ανδρέα και την Μελίνα». Από την ώρα που έφτασε στην Ουάσιγκτον ξεκίνησε ένα ανελέητο πόλεμο κατά των συνταγματαρχών της Αθήνας και κατά της κυβέρνησης του Νίξον και ιδιαίτερα το Χένρι Κίσινγκερ. Το 1968 ο Δημητρακόπουλος ξεσκέπασε μια παράνομη χορήγηση $549.000 που είχε δώσει ο Τομ Πάππας στη χούντα και αυτή τα έστειλε για τον προεκλογικό αγώνα του Ρίτσαρντ Νίξον και το Σπύρου Άγκνιου το 1968. Την πληροφορία αυτή την έδωσε στον Λάρρυ Ομπράϊαν που ήταν τότε ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής του Δημοκρατικού κόμματος. Αυτός ο μοναχικός αγώνας του Ηλία Δημητρακόπουλου οδήγησε στο περίφημο σκάνδαλο του Watergate και την εξευτελιστική πτώση του Νίξον από το προεδρικό αξίωμα. Από τότε, κάθε του κίνηση παρακολουθείτο από τη CIA και το FBI και είχε δοθεί εντολή στις ομοσπονδιακές φορολογικές αρχές των ΗΠΑ να ελέγξουν για πολλά χρόνια τις φορολογικές τους δηλώσεις αλλά, βέβαια, δεν βρήκαν ποτέ τίποτα το μεμπτόν. Το 1970 η δικτατορία του αφαίρεσε την ελληνική υπηκοότητα. Κατά την διάρκεια της αντιχουντικής του δράσης στην Ουάσιγκτον είχε, δυστυχώς, απέναντί του την Ελληνοαμερικανική κοινότητα και αισθανόμουν, μεγάλη ντροπή παρακολουθώντας, σαν φοιτητής τότε, τον μοναχικό του αγώνα. Αργότερα, το 1974, μετά την πτώση της χούντας, πληροφορήθηκε από τις αστυνομικές αρχές της Αθήνας ότι υπήρξαν αρκετές απόπειρες δολοφονίας και απαγωγής του από το χουντικό καθεστώς. Μια από αυτές αποκάλυψε ο γνωστός δημοσιογράφος και φίλος του, Κρίστοφερ Χίτσενς. Η χούντα είχε στείλει ένα υποβρύχιο στη ναυτική βάση του Νόρφολκ στην Βιρτζίνια για να τον πάρει στην Ελλάδα αλλά τελικά αυτή η προσπάθεια απέτυχε. Υπήρξε φίλος του Γεωργίου Παπανδρέου και του Ανδρέα Παπανδρέου. Την άνοιξη του 1974 ο Δημητρακόπουλος μου έδωσε έναν φάκελο και μου πλήρωσε το αεροπορικό μου εισιτήριο για να πάω να τον δώσω στον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Ανδρέας το διάβασε μπροστά μου και μου είπε «Ο Ηλίας είναι μεγάλος πατριώτης.» Ποτέ δεν έμαθα το περιεχόμενο του μηνύματος αλλά υποψιάζομαι ότι είχε σχέση με την επερχόμενη, τότε, Κυπριακή τραγωδία. Έλαβε το παράσημο του Φοίνικα από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και στην εκδήλωση στην ελληνική πρεσβεία της Ουάσιγκτον ήταν παρόντες οι φίλοι του ο Γερουσιαστής Τζωρτζ Μαγκάβερν και ο δημοσιογράφος Κρίστοφερ Χίτσενς. Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει και εύχομαι να θαφτεί δίπλα από τον πατέρα του, που η χούντα δεν του επέτρεψε να πάει στην κηδεία του.

Υ.Γ. Δυστυχώς αυτός ο λαμπρός Έλλην (όπως και τόσοι άλλοι στο παρελθόν) ετάφη σχεδόν μοναχός και ξεχασμένος από την επίσημη πολιτεία. Μια Ελληνική πολιτεία που ευεργέτησε πλειστάκις διακαταχώμενος για αυτή από την φράση που λένε στην αγαπημένη του Αμερική UNCONDITIONAL LOVE (Αγάπη χωρίς όρους)!
Αιωνία σου η μνήμη Ηλία Δημητρακόπουλε. Σε ευχαριστούμε.

Πηγή: Πέθανε ο ‘Ελληνας που εκθρόνισε τον Νίξον: ‘Εφυγε ο δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος http://wp.me/p3kVLZ-sg7

Πηγή: Πέθανε ο ‘Ελληνας που εκθρόνισε τον Νίξον: ‘Εφυγε ο δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος http://wp.me/p3kVLZ-sg7

Απεβίωσε χθες στην Αθήνα ο δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος, μία εκ των μεγαλύτερων μορφών του αντιχουντικού αγώνα με έδρα την Ουάσιγκτον, όπως ενημέρωσαν φίλοι του από την Αθήνα. Γεννήθηκε στην ελληνική πρωτελυουσα το 1928 και σε νεαρή ηλικία έδρασε κατά των Ναζί στην Αθήνα και φυλακίστηκε. Υπήρξε δημοσιογράφος σε μεγάλες εφημερίδες και περιοδικά των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης. Από την πρώτη ημέρα της χούντας ήταν αποφασισμένος να φύγει στο εξωτερικό παρόλον ότι η δικτατορία του είχε αφαιρέσει το διαβατήριό του. Κάποιοι της κυβέρνησης της Δανίας τον βοήθησαν να πάρει άδεια να παρακολουθήσει ένα συνέδριο των Ηνωμένων Εθνών στην Βαρσοβία. Από εκεί πήγε στην Κοπεγχάγη και από εκεί έφτασε στην Ουάσιγκτον την 1η Οκτωβρίου 1967. Έζησε μόνος του από το 1967 μέχρι το 2015 στην Ουάσιγκτον και πέθανε μόνος του στην Αθήνα στις 16 Φεβρουαρίου 2016. Ο Elias, όπως ήταν γνωστός στο Αμερικανικό Κογκρέσο και στον Λευκό Οίκο του Ρίτσαρντ Νίξον, πολέμησε τους δικτάτορες της επάρατης χούντας όσο κανένας άλλος Έλληνας. Κάποτε οι δημοσιογράφοι της Ουάσιγκτον Ποστ, Έβανς και Νόβακ έγραψαν «Ο Ηλίας ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός της χούντας. Πιο μεγάλος από τον Ανδρέα και την Μελίνα». Από την ώρα που έφτασε στην Ουάσιγκτον ξεκίνησε ένα ανελέητο πόλεμο κατά των συνταγματαρχών της Αθήνας και κατά της κυβέρνησης του Νίξον και ιδιαίτερα το Χένρι Κίσινγκερ. Το 1968 ο Δημητρακόπουλος ξεσκέπασε μια παράνομη χορήγηση $549.000 που είχε δώσει ο Τομ Πάππας στη χούντα και αυτή τα έστειλε για τον προεκλογικό αγώνα του Ρίτσαρντ Νίξον και το Σπύρου Άγκνιου το 1968. Την πληροφορία αυτή την έδωσε στον Λάρρυ Ομπράϊαν που ήταν τότε ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής του Δημοκρατικού κόμματος. Αυτός ο μοναχικός αγώνας του Ηλία Δημητρακόπουλου οδήγησε στο περίφημο σκάνδαλο του Watergate και την εξευτελιστική πτώση του Νίξον από το προεδρικό αξίωμα. Από τότε, κάθε του κίνηση παρακολουθείτο από τη CIA και το FBI και είχε δοθεί εντολή στις ομοσπονδιακές φορολογικές αρχές των ΗΠΑ να ελέγξουν για πολλά χρόνια τις φορολογικές τους δηλώσεις αλλά, βέβαια, δεν βρήκαν ποτέ τίποτα το μεμπτόν. Το 1970 η δικτατορία του αφαίρεσε την ελληνική υπηκοότητα. Κατά την διάρκεια της αντιχουντικής του δράσης στην Ουάσιγκτον είχε, δυστυχώς, απέναντί του την Ελληνοαμερικανική κοινότητα και αισθανόμουν, μεγάλη ντροπή παρακολουθώντας, σαν φοιτητής τότε, τον μοναχικό του αγώνα. Αργότερα, το 1974, μετά την πτώση της χούντας, πληροφορήθηκε από τις αστυνομικές αρχές της Αθήνας ότι υπήρξαν αρκετές απόπειρες δολοφονίας και απαγωγής του από το χουντικό καθεστώς. Μια από αυτές αποκάλυψε ο γνωστός δημοσιογράφος και φίλος του, Κρίστοφερ Χίτσενς. Η χούντα είχε στείλει ένα υποβρύχιο στη ναυτική βάση του Νόρφολκ στην Βιρτζίνια για να τον πάρει στην Ελλάδα αλλά τελικά αυτή η προσπάθεια απέτυχε. Υπήρξε φίλος του Γεωργίου Παπανδρέου και του Ανδρέα Παπανδρέου. Την άνοιξη του 1974 ο Δημητρακόπουλος μου έδωσε έναν φάκελο και μου πλήρωσε το αεροπορικό μου εισιτήριο για να πάω να τον δώσω στον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Ανδρέας το διάβασε μπροστά μου και μου είπε «Ο Ηλίας είναι μεγάλος πατριώτης.» Ποτέ δεν έμαθα το περιεχόμενο του μηνύματος αλλά υποψιάζομαι ότι είχε σχέση με την επερχόμενη, τότε, Κυπριακή τραγωδία. Έλαβε το παράσημο του Φοίνικα από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας και στην εκδήλωση στην ελληνική πρεσβεία της Ουάσιγκτον ήταν παρόντες οι φίλοι του ο Γερουσιαστής Τζωρτζ Μαγκάβερν και ο δημοσιογράφος Κρίστοφερ Χίτσενς. Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει και εύχομαι να θαφτεί δίπλα από τον πατέρα του, που η χούντα δεν του επέτρεψε να πάει στην κηδεία του.

Πηγή: Πέθανε ο ‘Ελληνας που εκθρόνισε τον Νίξον: ‘Εφυγε ο δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος http://wp.me/p3kVLZ-sg7

The War is not meant to be won. The War is meant to be continuous. (part 2)

Με αφορμή τα πρόσφατα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι οι υπεύθυνοι του blog "Ανείπωτη Ιστορία" προβληματίστηκαν.

Προβληματίστηκαν με την υποκρισία των Ελληνικών μ.μ.ε. που συνειδητά παραπληροφορούν τους πολίτες, φοβίζοντας τους. Επιπλέον δεν σέβονται την μνήμη των θυμάτων ένθεν κακείθεν. Γιατί υπάρχουν και θύματα που δεν είναι Δυτικοί πολίτες...

Η πλειοψηφία των Ελληνικών μ.μ.ε. και πολιτικών κομμάτων έχουν γίνει βασιλικότεροι του Βασιλέως. Οι ανακοινώσεις για συλληπητήρια προς την Γαλλία, τον φίλο Γαλλικό Λαό κτλ δίνουν και παίρνουν. Η υποκρισία πέρι της φύμωσης της Ευρώπης της Δημοκρατίας, του χτυπήματος στις αρχές της Ελεύθερίας, του Διαφωτισμού κτλ περισσεύει. Θυμίζουμε οτι σε ανάλογες περιστάσεις δολοφονίας Ελλήνων πολιτών από ακραίους Ισλαμιστές, το καταστημένο των Ελληνικών μ.μ.ε. ήταν προκλητικά αδιάφορο, τα δε Ελληνικά κόμματα απόντα.

Το παρόν blog σε ανύποπτο χρόνο έχει αναδείξει το ζήτημα της ανάμειξης της Δύσης στην Αφρική, τον Αραβικό κόσμο, το Ιράκ. Μια ανάμειξη που δεν έχει να κάνει μόνο με πολέμους αλλά και με την οικονομική εκμετάλλευση των χωρών αυτών, τις σχέσεις τρομοκρατίας-μυστικών υπηρεσιών και τις συνέπειες όλων αυτών.

Εχουμε επίσης υπερτονίσει ότι οι πόλεμοι όπως αυτός στο Ιράκ, την Συρία δεν γίνονται απλώς και μόνο για τα ενεργειακά συμφέροντα των εμπλεκομένων ή και αφανών-επιτήδειων χωρών. Γίνονται για κάτι πολύ περισσότερο, μεγαλύτερο και ευρύτερο που πολύ σωστά συνέλαβε ο George Orwell στο έργο του 1984.

Για την συνέχεια-για την διάρκεια.

Για να μπορούν οι εμπλεκόμενες χώρες (που τυγχάνουν και παραγωγοί όπλων) να παράγουν συνεχώς όπλα, να κινείται η οικονομία τους αφού οι τζίροι και τα κέρδη αυτά διαχέονται ευρέως στην κοινωνία τους όπως πολύ σωστά έχει αναφέρει και ο Μίκης Θεοδωράκης στο παρελθόν. Βεβαίως βεβαίως δεν παραβλέπουν και την δυνατότητα που τους δίνει ο πόλεμος να ασκούν πολιτικές πιέσεις στους γεωπολιτικούς αντιπάλους τους, να ελέγχουν τις αδύναμες χώρες, την ροή ενέργειας κτλ.

Τα θύματα της δράσης των Δυτικών χωρών βέβαια δεν είναι το ίδιο ίσα με τους Γάλλους αθώους της τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι. Δεν πειράζει αν ο Αλί (δες φωτό) από το Ιρακ δεν έχει πλέον χέρια και γονείς λόγω των βομβαρδισμών του 2003 εκεί. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΑΛΛΟΣ.

Ούτε πειράζουν τα εγκλήματα που διαπράτονται στην Συρία και οι περισσότεροι από 4000 νεκροί στη χώρα αυτή τον Οκτώβριο του 2015. Για την Δύση όλα αυτά είναι απλώς νούμερα. Και ως γνωστόν τα νούμερα δεν συγκινούν το ίδιο έυκολα όσο οι εικόνες ή οι θάνατοι συμπατριωτών.

Για το τέλος θα παραθέσουμε ένα άρθρο που συλλέξαμε από το site inred με την ελπίδα οι πολίτες της Δύσης να καταλάβουν ότι και το ISIS να εξοντωθεί δεν πρόκειται η τρομοκρατία (έτσι απλά) να εξαληφθεί. Ας σκεφτούν τι γίνεται 4.5 χρόνια μετά τον θάνατο του Μπιν Λάντεν...

Το Έγκλημα στο Παρίσι το διέπραξε το ISIS, το υπέγραψαν Ολάντ, Ομπάμα, Μέρκελ, ΝΑΤΟ και Ε.Ε.

Η πολιτική των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, της διάλυσης κρατών, του μοιράσματος και ξαναμοιράσματος του κόσμου για τα συμφέροντα των πολυεθνικών, οι κυβερνήσεις πλασιέ όπλων, αυτοί που έφεραν την καπιταλιστική κρίση, αυτοί που εξέθρεψαν την μουσουλμανική τρομοκρατία δίπλα στην επίσημη κρατική τρομοκρατία, έφεραν το φονικό μέσα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, και τώρα απαιτούν νέους τρομοκρατικούς πολέμους!    

Ο Γάλλος Πρόεδρος Ολάντ ακολούθησε το εγκληματικό πρότυπο του Ισπανού Αθνάρ! Να πεταχτεί αυτός και η πολιτική του στον κάλαθο της ιστορίας: τα γαλλικά ιμπεριαλιστικά εγκλήματα σε Μέση Ανατολή και Αφρική (θυμίζουμε επέμβαση σε Μάλι, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Σομαλία, Λιβύη κλπ) έφεραν το έγκλημα στο Παρίσι.

Η πραγματική εκδίκηση του κόσμου της εργασίας είναι ο αγώνας ενάντια στην αστική και ιμπεριαλιστική πολιτική, η ανατροπή των κυβερνήσεων της άγριας αντεργατικής επίθεσης- της στυγνής κρατικής τρομοκρατίας-των πολεμικών τυχοδιωκτισμών, η Διάλυση του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.   

Αναδημοσιεύουμε ένα αποκαλυπτικό κείμενο του CHRIS FLOYD (μετάφραση Σύλβια Βαρνάβα, omniatv.com)

Η Εποχή της απελπισίας: αποκομίζουν την λαίλαπα της δυτικής υποστήριξης για την εξτρεμιστική βία

Εμείς, η Δύση, ανατρέψαμε τον Σαντάμ με τη βία. Εμείς, αναντρέψαμε τον Καντάφι με τη βία. Προσπαθούμε να ανατρέψουμε τον Άσαντ με τη βία. Σκληρά καθεστώτα όλα – αλλά πολύ λιγότερο δρακόντεια από τη Σαουδική Αραβία που είναι σύμμαχός μας, και άλλες τυραννίες σε όλο τον κόσμο. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτών των παρεμβάσεων; Μια κόλαση στη γη, μια κόλαση που μεγαλώνει όλο και περισσότερο και γίνεται πιο επιθετική από χρόνο σε χρόνο.

Χωρίς το αμερικανικό έγκλημα του επιθετικού πολέμου κατά του Ιράκ – ο οποίος, από τις μετρήσεις που προβάλλονται από τις ίδιες τις δυτικές κυβερνήσεις, άφησε πίσω του περισσότερους από ένα εκατομμύριο αθώους νεκρούς – δεν θα υπήρχε ISIS, ούτε «Αλ Κάιντα στο Ιράκ.» Χωρίς την χρηματοδότηση της Σαουδικής Αραβίας και της Δύσης και τον εξοπλισμό ενός κράματος εξτρεμιστικών σουνιτικών ομάδων σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή, που χρησιμοποιούνται ως υποκατάστατα για να χτυπηθεί το Ιράν και οι σύμμαχοί του, δεν θα υπήρχε ISIS. Ας πάμε ακόμα πιο πίσω. Χωρίς την άμεση, εκτεταμένη και σκόπιμη δημιουργία από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους Σαουδάραβες συμμάχους της, μιας παγκόσμιας κίνησης ένοπλων σουνιτών εξτρεμιστών κατά τη διάρκεια των διοικήσεων του Κάρτερ και του Ρέιγκαν, δεν θα υπήρχε κανένας «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», ούτε θα υπήρχαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι.

Και πάλι, ας είμαστε όσο το δυνατόν σαφέστεροι: ο καταχθόνιος κόσμος στον οποίο ζούμε σήμερα είναι το αποτέλεσμα της σκόπιμης πολιτικής και των δράσεων που αναλαμβάνονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους κατά την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Ήταν η Ουάσιγκτον που οδήγησε ή / και στήριξε την ισοπέδωση της κοσμικής πολιτικής αντίστασης σε όλη τη Μέση Ανατολή, προκειμένου να εκδιώξει μη συνεργάσιμους ηγέτες, όπως τον Νάσερ και να στηρίξει διεφθαρμένους και στυγνούς δικτάτορες, που θα προωθούσαν την ατζέντα των ΗΠΑ που ήταν η πολιτική κυριαρχίας και η εκμετάλλευση των πόρων.

Η ανοικτή ιστορία του τελευταίου μισού αιώνα είναι πολύ σαφής στο θέμα αυτό. Πηγαίνοντας όλο τον δρόμο πίσω στην ανατροπή της δημοκρατικής κυβέρνησης του Ιράν το 1953, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν σκόπιμα και συνειδητά σπρώξει τις πιο ακραίες θρησκευτικές ομάδες, προκειμένου να υπονομεύσουν μια ευρύτερη βάση κοσμικής αντίστασης στην κυριαρχία της ημερήσιας διάταξης.

Γιατί ν’αναφέρεται αυτή η «αρχαία ιστορία», όταν φρέσκο ​​αίμα ρέει στους δρόμους του Παρισιού; Επειδή το αίμα δεν θα έρεε, εάν δεν υπήρχε αυτή η «αρχαία» ιστορία και επειδή η αντίδραση στον πιο πρόσφατο απόηχο της διακομματικής καλλιέργειας του θρησκευτικού εξτρεμισμού από την Ουάσιγκτον εδώ και δεκαετίες, θα είναι σίγουρα περισσότερη αιματοχυσία, περισσότερη καταστολή και πιο βίαιες επεμβάσεις. Που με τη σειρά τους, αναπόφευκτα, θα παράγουν ακόμη περισσότερες θηριωδίες και αναστάτωση, σαν αυτές που βλέπουμε στο Παρίσι.

Γράφω βρισκόμενος σε απόγνωση. Απόγνωση, φυσικά, από την αχρειότητα που επέδειξαν οι δολοφόνοι των αθώων στο Παρίσι, αλλά ακόμα βαθύτερη απόγνωση για την αχρειότητα των σκανδαλωδών δολοφόνων, που μας έφεραν σε αυτό το άθλιο σημείο της ανθρώπινης ιστορίας: αυτά τα επιχρυσωμένα άτομα, που μπήκαν στις αίθουσες της εξουσίας εδώ και δεκαετίες στους υψηλούς θαλάμους της Δύσης, σκοτώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες αθώους ανθρώπους, συνθλίβοντας την κοσμική αντιπολίτευση ευνοώντας δικτάτορες – και ξανά, ξανά και ξανά – υποστηρίζοντας, χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντας μερικούς από τους πιο επιθετικούς σεχταριστές στη γη.

Και μία ακόμη αιτία της απόγνωσης: ότι, παρόλο που αυτή η ιστορική καταγραφή είναι εκεί ανοιχτή και γνωστή, υπάρχει άμεσα διαθέσιμη από τις πιο επικρατούσες πηγές, αγνοείται και θα συνεχίσει να αγνοείται πλήρως, τόσο από τους παίχτες της εξουσίας όσο και από το ίδιο το κοινό. Οι τελευταίοι θα συνεχίσουν να στηρίζουν τους πρώην, καθώς αναπαράγουν και αναμασούν τις ίδιες παλιές πολιτικές παρέμβασης, τις ίδιες παλιές ατζέντες της κυριαρχίας και της απληστίας, ξανά και ξανά και ξανά – δημιουργώντας ολοένα και πιο νέες κολάσεις για να ζούμε μέσα σε αυτές όλοι μας και δηλητηριάζουν τις ζωές των παιδιών μας και όλων εκείνων που θα έρθουν μετά από εμάς.

(http://www.counterpunch.org/2015/11/13/the-age-of-despair-reaping-the-whirlwind-of-western-support-for-extremist-violence/)

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΤΟΥΣ

ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ-ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ-ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ

Μέσα σε κάθε «έθνος» υπάρχουν δύο έθνη: των καταπιεστών και του κόσμου της εργασίας.

Εκφράζουμε τη Διεθνιστική μας Αλληλεγγύη στην άλλη Γαλλία, των εργαζόμενων, των άνεργων, των γκέτο και των μεταναστών και καλούμε σε Κοινή Πάλη.

Πηγή : www.inred.gr

Ο κακός ο χρόνος περνά, ο "κακός" ο γείτονας δεν περνά

Την προηγούμενη εβδομάδα το site www.anixneuseis.gr δημοσίευσε ένα αποκαλυπτικό άρθρο για τα τεκταινόμενα στην Αλβανία και την πρόσφατη αναμόχλευση κάποιων επιθετικών θέσεων στην εξωτερική πολιτική της έναντι της Ελλάδας.
Η "Ανείπωτη Ιστορία" παραθέτει το άρθρο αυτούσιο θέλοντας να προσθέσει οτι η Ελλάδα διέρχεται μια περίοδο δειλής αλλά ουσιαστικής αναθέρμανσης των σχέσεων της με την Ρωσία με αφορμή βέβαια και την επίσκεψη του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην Μόσχα.
Πολύ πρόσφατα, σε άρθρο του στην εφημερίδα "Δημοκρατία", ο Σάββας Καλεντερίδης είχε συσχετίσεις τις θέσεις της Αλβανίας με την νέα σχέση Ελλάδα-Ρωσίας που έχει αρχίσει να χτίζεται δειλά-δειλάν.
Υπενθυμίζουμε για τους φίλους του blog οτι το site Ανιχνεύσεις έχει σχέση με την ομώνυμη εκπομπή που παρουσίαζε ο δημοσιογράφος Παντελής Σαββίδης στην ΕΡΤ3. Η εκπομπή είχε ποικίλη ύλη (πολιτική, κοινωνική, γεωπολιτική, θρησκευτική) και ήταν μιας όαση-νησίδα ενημέρωσης στο θλιβερό τοπίο της Ελληνικής Τηλεόρασης. Η  "Ανείπωτη Ιστορία" ευελπιστεί οτι με την επανασύσταση της ΕΡΤ θα επανέλθει η εκπομπή αυτή υπό τον άξιο κύριο Σαββίδη.

Προσοχή στα Βαλκάνια. Έρχονται εξελίξεις. 

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ

Αν και δεν υπάρχει ξεκάθαρη εικόνα των διαπραγματεύσεων του έλληνα πρωθυπουργού με τους εταίρους για το θέμα της χρηματοδοτικής συμφωνίας, η κοινή αίσθηση είναι πως σε ανώτατο επίπεδο, κυρίως στη γερμανική ηγεσία, υπάρχει πρόθεση η Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη. Και οι κινήσεις της κ. Μέργκελ προς τα εκεί κατατείνουν.

Αυτό επιβεβαιώθηκε και στη Ρίγα, ανεξαρτήτως του πόσο μακριά ή κοντά βρισκόμαστε από την επίτευξη συμφωνίας.

Αν όλα όσα παρακολουθούμε δεν είναι ένα καλοστημένο παιχνίδι για να φθάσουμε σε αίσιο αποτέλεσμα με το λιγότερο δυνατό εσωκομματικό κόστος για την ελληνική κυβέρνηση, θα μπορούσε να πει κανείς πως οι χειρισμοί του κ. Τσίπρα δεν είναι κακοί. Αντιλαμβάνεται ότι σε καθαρά οικονομικό επίπεδο δεν υπάρχει δυνατότητα να ικανοποιηθούν οι προϋποθέσεις και προσπαθεί να δώσει μια πολιτική λύση. Όπως πολιτικές ήταν οι λύσεις και της εισόδου της Ελλάδας στην, τότε, ΕΟΚ, και της εισόδου στην ευρωζώνη. Ο λογαριασμός των πολιτικών λύσεων έρχεται κάποια στιγμή αλλά ας ελπίσουμε πως για τον συγκεκριμένο θα μεριμνήσουμε σωφρόνως και εγκαίρως. Το αποτέλεσμα του συμβιβασμού του κ. πρωθυπουργού θα είναι η εσωκομματική σύγκρουση αλλά, αυτό είναι νομοτελειακό. Η σύγκρουση της προεδρικής τάσης με τις εσωκομματικές συνιστώσες είναι θέμα χρόνου να επέλθει. Το πολιτικό σύστημα πρέπει να προετοιμάζεται γι αυτό.

Η ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Θα έλεγε κανείς πως η μόνη ομάδα στην κυβέρνηση που βρίσκεται σε ένα ρεαλιστικό κλίμα, είναι η προεδρική, η τάση, δηλαδή, του κ. Τσίπρα. Από τον υπουργό παιδείας, μέχρι τον υπουργό άμυνας, εξωτερικών, οικονομικών, δικαιοσύνης και την πρόεδρο της βουλής, η διαχείριση των κυβερνητικών υποθέσεων είναι προβληματική.

Οι κυβερνητικοί ιθύνοντες έχουν την αίσθηση πως Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες θα παρέχουν εσαεί και χωρίς προϋποθέσεις την υποστήριξή τους προς την Ελλάδα, ανεξαρτήτως των κατευθύνσεων και των επιλογών της Αθήνας.

Κόκκινες γραμμές δεν έχει μόνο η ελληνική κυβέρνηση αλλά όλες οι κυβερνήσεις. Αυτό, θα το συνειδητοποίησε καλά ο υπουργός άμυνας Πάνος Καμμένος με όσα υπέστη κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ.

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΚΑΜΜΕΝΟΥ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

Παρόλο που ο αμερικανός ομόλογός του ανέβαλε την προγραμματισμένη, εδώ και μήνες, συνάντησή τους στην Ουάσιγκτον, για ευνόητους λόγους, ο κ. Καμμένος μετέβη στην αμερικανική πρωτεύουσα. Το αποτέλεσμα ήταν να εκτεθεί και ο ίδιος και να εκθέσει και τη χώρα αφού, ο υπουργός άμυνας των ΗΠΑ αρνήθηκε να τον δεχθεί.

Ο κ. Καμμένος αρκέσθηκε σε συνάντηση με την τρίτη, στην ιεραρχία του αμερικανικού πενταγώνου, υφυπουργό άμυνας και μετά τη συνάντησή τους έκανε δηλώσεις άκρως ενοχλητικές για τους αμερικανούς. Με λίγα λόγια είπε στην αμερικανική πρωτεύουσα πως οι αμερικανοί του πρότειναν να επεκτείνει η Ελλάδα τις κυρώσεις προς τη Ρωσία και αυτός αρνήθηκε. Στην πολιτική και τη διπλωματία, το τι και που θα πεις έχει μεγάλη σημασία.

Δεν θα μπορούσε να επικαλεστεί κανείς απειρία για έναν πολιτικό ο οποίος βρίσκεται τόσα χρόνια στο κοινοβούλιο, για να εξηγήσει πώς είναι δυνατόν να γίνονται τέτοιου είδους δηλώσεις στην αμερικανική πρωτεύουσα. Προφανώς, στη λαϊκιστική τους ορμή τα κυβερνητικά στελέχη δεν αντιλαμβάνονται πως η άσκηση διεθνούς πολιτικής γίνεται με ορισμένους κανόνες τους οποίους όλοι σέβονται και όποιος καταπατά υφίσταται τις συνέπειες. Ο κ. Βαρουφάκης που μαγνητοσκόπησε τη Σύνοδο της Ρίγας κάτι θα έχει να πει επ αυτού.

ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ

Εν ολίγοις, η διαχείριση και της αμυντικής και της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, γίνεται, τουλάχιστον, ερασιτεχνικά. Η χώρα δεν είναι φοιτητικός σύλλογος για να συμπεριφέρονται κυβερνητικά στελέχη με καίριο χαρτοφυλάκιο σαν να ήταν μέλη Διοικητικού Συμβουλίου.

Τις προάλλες ο υπουργός εξωτερικών ξένισε με τη συμπεριφορά του να τραγουδά, αγκαζέ με τον τούρκο ομόλογό του, πάνω σε παλκοσένικο, κατά τη συνάντηση στην Αττάλεια των υπουργών εξωτερικών του ΝΑΤΟ. Θα λησμόνησε ο κ. υπουργός πως ο συμβολισμός στην εξωτερική πολιτική έχει τεράστια σημασία. Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, τον οποίο ως υπουργό εξωτερικών συμβούλευε ο κ. Κοτζιάς, στην συνείδηση του μέσου έλληνα κατεγράφη με το ζεϊμπέκικο που χόρεψε μπροστά στον τούρκο ομόλογό του κατά μία συνάντησή τους. Και η κίνηση αυτή τον σημάδεψε και τον σημαδεύει ακόμη και σήμερα.

Τα σοβαρότερα, όμως είναι άλλα.

Ο ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Η ελληνική εξωτερική πολιτική βρίσκεται στο δύσκολο σημείο να προσπαθεί να ξεφύγει από τη βαλκανική παράδοσή αλλά να μην έχει τη δυνατότητα να το κάνει.

Έτσι, ενώ η χώρα προκαλείται σε μείζονος σημασίας συμφέροντά της από γειτονικές χώρες, όπως η Αλβανία, το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών δεν μπόρεσε να διαμορφώσει μια πολιτική που να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις προκλήσεις χωρίς να παρακολουθεί τους επικίνδυνους βαλκανικούς εθνικισμούς.

Τις προηγούμενες ημέρες και μετά την επίσκεψη Ερντογάν στα Τίρανα και τη συνάντηση του με αντιπροσωπεία μουσουλμάνων τσάμηδων, τα Τίρανα επανήλθαν στις προκλήσεις προς την Αθήνα. Αυτήν τη φορά δεν διαμαρτυρήθηκαν, απλώς, για την ελληνική πρόθεση να διεξαχθούν έρευνες σε θαλάσσιες περιοχές τις οποίες η Αλβανία αμφισβητεί ως ελληνικές αλλά, ζήτησαν και χάρτες στεριάς. Η αλβανική κίνηση ερμηνεύτηκε ως προσπάθεια αμφισβήτησης και των χερσαίων συνόρων μεταξύ των δύο χωρών.

Είναι σαφές ότι κάτι δεν πάει καλά στη διαμόρφωση πολιτικής προς την Αλβανία από το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών. Τα Τίρανα πήραν από την Αθήνα το μέγιστο που, μέχρι στιγμής, μπορούσαν να πάρουν όχι μόνο χωρίς να δώσουν τίποτε αλλά ούτε καν με επίδειξη καλής διάθεσης.

Ο ΑΛΒΑΝΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ

Είναι γνωστό πως η Αλβανία έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1912 με τη βοήθεια της Ιταλίας και της Αυστρίας οι οποίες δεν ήθελαν Ελληνική έξοδο στην Αδριατική. Έτσι, παραχώρησαν στην Αλβανία και τη Βόρειο Ήπειρο, την οποία κατείχε από τις επιχειρήσεις του Α! Βαλκανικού πολέμου η Ελλάδα, επειδή οι Σέρβοι κατέλαβαν το Κοσσυφοπέδιο.

Ο αναδυόμενος αλβανικός εθνικισμός είχε πρόβλημα να αναπτυχθεί διότι γεωγραφικοί, ιστορικοί, παραδοσιακοί και φυλετικοί λόγοι δυσκόλεψαν τους Αλβανούς να σχηματίσουν συμπαγές και με ισχυρή κεντρική εξουσία κράτος.

Η διεκδίκηση από την Αλβανία σημερινών ελληνικών εδαφών ανάγεται σε πολύ πρόσφατη χρονολογία. Μόλις το 1943, οι ιταλοί φασίστες, οι οποίοι την περίοδο της ναζιστικής κατοχής χρησιμοποίησαν τους Αλβανούς στις επιδιώξεις τους, προσδιόρισαν αυθαίρετα τα όρια της Μεγάλης Αλβανίας στις διεκδικούμενες από τα Τίρανα ελληνικές περιοχές.

Το αλβανικό, θα είναι ένα διαρκές πρόβλημα που θα αντιμετωπίζει η Ελλάδα και θα οξύνεται καθώς στην περιοχή θα ανοίγουν καινούρια ζητήματα.

Όπως επισημάναμε την προηγούμενη Κυριακή, η απομάκρυνση του σκοπιανού πρωθυπουργού Νίκολα Γκούεφκσι περιλαμβάνεται στις προτεραιότητες του διεθνούς παράγοντα στην περιοχή και για να το πετύχουν, έχουν επανενεργοποιήσει τον αλβανικό εθνικισμό.

Στη σύντομη διάρκεια της κρατικής ιστορίας τους οι Αλβανοί επέδειξαν ικανότητα στην επιλογή του συμμάχου που, κάθε φορά, ευνοούσε τις εθνικές επιδιώξεις τους. Μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος ο σύμμαχος αυτός είναι οι ΗΠΑ, πρωτίστως, και δευτερευόντως η Τουρκία.

Ευρώπη, ΗΠΑ και σε απόσταση η Τουρκία αναπτύσσουν ένα βαλκανικό παιχνίδι με στόχο τον έλεγχο της περιοχής και τον περιορισμό της επιρροής της Ρωσίας.

Η Ελλάδα πρέπει να είναι προσεκτική στις επιλογές που θα κάνει. Ας μη λησμονούμε πως στα σημερινά της σύνορα έφθασε η χώρα με την τοποθέτησή της στην πλευρά του νικητή μετά από κάθε μεγάλο πόλεμο.

Το παιχνίδι, ακόμη και με την Αλβανία είναι περίπλοκο. Αρκεί να επισημάνουμε πως μόνο οι Αλβανοί ορθόδοξοι συνέπρατταν πάντα με τους Έλληνες σε κοινές αντιτουρκικές δραστηριότητες από τον όψιμο 15ο αιώνα ως τα μέσα του 19ου.

Ως την ανάδυση του αλβανικού εθνικισμού (τέλη 19ου– αρχές 20ου αιώνα), οι Ελληνες και οι Ορθόδοξοι Αλβανοί συγχρονίζονταν- και συχνά ταυτίζονταν-στις συλλογικές πολιτικές και κοινωνικές τους εκδηλώσεις, τόσο στην ελληνική χερσόνησο όσο και στις ταυτόσημες σχεδόν κοινότητες της Διασποράς.

Εν κατακλείδι, χρειάζεται μια καλά επεξεργασμένη ελληνική πολιτική προς την Αλβανία αλλά και προβλεπτικότητα για τις επερχόμενες εξελίξεις στα Βαλκάνια.

Ο Κρητικός Απόστολος

 2014. Μια χρονιά ιδιαίτερη για την Ελλάδα. Μια χρονιά, μεταβατική (άρα και δύσκολη) για τους υπεύθυνους της "Ανείπωτης Ιστορίας". Πολλά ζητήματα μας απορρόφησαν το 2014 και ολιγωρίσαμε στην παρουσίαση θεμάτων από το παρόν blog. Ο διαχειριστής, ως μια μορφής ανταμοιβή στους φίλους της θεματολογίας μας, σκέφτηκε να παρουσιάσει μια εργασία ιδιαίτερη, σημαντική και χρηστική  στις τελευταίες αυτές ώρες της χρονιάς. Ένα πόνημα που αφορά μια εξέχουσα προσωπικότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.  

  Η Ελληνορθόδοξη θρησκεία είναι μια θρησκεία ανάδελφη. Μπορεί εκκλησιαστικά-τελετουργικά να μην έχει πολλές διαφορές με την Καθολική αλλά  ιστορικοί λόγοι φέρουν τις δύο αυτές θρησκείες σε σύγκρουση και οι σχέσεις τους δεν είναι αγαστές. Κατά το παρελθόν η Ελληνική Εκκλησία έχει υπάρξη ο "σημαιοφόρος" αυτής της κόντρας. Πολλές φορές έχει εκτεθεί διεθνώς, δείχνοντας ένα πρόσωπο μισαλλοδοξίας, άκρατου συντηρητισμού, με Μητροπολίτες να ασκούν πολιτική και να υποστηρίζουν ακόμα και κρυφά Χιτλερικά πολιτικά μορφώματα.

  Πάρα ταύτα, στους κόλπους της Ελληνικής Εκκλησίας στιβάζονται και σοβαρές προσωπικότητες. Δεν μπορεί να παραβλεφθεί το έργο του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας, του πατήρ Αντώνιου, του Πατήρ Φιλόθεου Φάρου κ.α.. Πρόκειται για ιερείς που κυρήτουν αγάπη, κατανόηση και προσπαθούν να επικοινωνήσουν το νόημα της ζωής του Χριστού. Θυσία για τον Άνθρωπο...

  Ήταν πριν 20 χρόνια όταν άρχιζε το μακρίνο ερευνητικό ταξίδι του ο Λουκάς Παπαδάκης για μία ιδιαίτερη θρησκευτική προσωπικότητα. 'Ερευνα για ένα Μητροπολίτη-Αρχιεπίσκοπο-Πατριάρχη ξεχασμένο εν πολλοίς από το ποίμνιο του. Το περισσότερο πιθανό κάποιοι φοιτητές θρησκευτικών σχολών και λίγοι ιστορικοί να εγνώριζαν και να είχαν διαβάσει για το έργο του. Μελέτιος Μεταξάκης, περί ου ο λόγος.

  Έρευνα-Research (Ρίσερτς στα αγγλικά). Μια λέξη που ακούγεται από τα χείλη πολλών Ελλήνων αλλά από λίγους τιμάται. Στα Αμερικάνικα πανεπιστήμια η έρευνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με το χάος. Το χάος υπό την έννοια του ακαθόριστου, του άγνωστου, του τέλους χωρίς τέλος. Κάτι σαν την Ιθάκη του Καβάφη. Ένα ταξίδι που πολλές φορές δεν ξέρεις που θα σε βγάλει αλλά που μετρά η διαδρομή. Ο Απρίλιος του 2014 σήμανε το τέλος της 20χρονης ερευνητικής προσπάθειας του Λουκά Παπαδάκη για τον Μελέτιο Μεταξάκη. Καρπός αυτής το βιβλίο με τίτλο "Ο Δέκατος Τρίτος Απόστολος. Πράξεις Μελέτιου Μεταξάκη". 

  Ο Συγγραφέας αναφέρει χαρακτηριστικά: "Η ιστορική μελέτη «Ο Δέκατος Τρίτος Απόστολος. Πράξεις Μελετίου Μεταξάκη», Ηράκλειο 2014, αναφέρεται στη ζωή και το έργο μιας εξέχουσας φυσιογνωμίας της Εκκλησίας. Ο Μελέτιος Μεταξάκης, ο Αγιοταφίτης αδελφός, ο μητροπολίτης Κιτίου (1910-1918), ο μητροπολίτης Αθηνών (1918-1920), ο Οικουμενικός Πατριάρχης (1922-1923), ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας (1926-1935), γεννήθηκε το 1871 στον Παρσά, ένα ορεινό χωριό τής Επαρχίας Ιεράπετρας, και κοιμήθηκε το 1935 στην Αλεξάνδρεια. Σε όλη τη διάρκεια της πολυκύμαντης ζωής του έμεινε πιστός στις αρχές τής  χριστιανικής διδασκαλίας και διαμόρφωσε μια διαυγή αντίληψη για τη σχέση Γένους και Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας. Βασισμένος δε στη σχέση αυτή αγωνίστηκε για να επανεύρει η Ορθοδοξία την αρμόζουσα θέση στην καθόλου Χριστιανοσύνη. Ιδιαιτέρως πρέπει να τονιστεί η έμφαση που έδωσε στην παιδεία. Ίδρυσε ορφανοτροφεία, σχολεία, ιεροδιδασκαλεία, επαγγελματικές σχολές, κατηχητικά σχολεία, τυπογραφεία, εξέδωσε έντυπα, γενίκευσε το κήρυγμα στους ναούς. Επιπλέον σε αυτόν οφείλεται η διατήρηση του προσκυνηματικού καθεστώτος στους Αγίους Τόπους, το σημερινό υπό την εποπτεία τής Ελλάδος καθεστώς τού Αγίου Όρους, η ίδρυση της Εκκλησίας Βορείου και Νοτίου Αμερικής, η καλλιέργεια Πανορθόδοξης συνείδησης, η προώθηση του διαχριστιανικού διαλόγου, ιδίως μεταξύ Ορθοδόξων και Αγγλικανών, η εξάπλωση της Ορθοδοξίας στην Αφρικανική ήπειρο".

  Το έργο σχολιάστηκε ευμενώς από τον Καθηγητή Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Χριστόφορο Χαραλαμπάκη, τον πρώην Δήμαρχο Ιεράπετρας Μιχάλη Μυγιάκη και άλλες προσωπικότητες. Ο συγγραφέας τιμήθηκε και κατά την παρουσίαση του στο συνέδριο προς τιμή του Μελετίου που διεξίχθει τον περασμένο Οκτώβριο από την Μητρόπολη Κιτίου.

  Το εν λόγω πόνημα, μια μορφή βιογραφίας του Μεταξάκη, περιέχει εξαντλητικές πληροφορίες για την ζωή του εκθέτοντας παράλληλα τα πολιτικά και θρησκευτικά πάθη της εποχής. Είναι επίκαιρο αν σκεφτεί κανείς οτι αναφέρεται σε μία περίοδο (τέλης 19-αρχές 20ου αιώνα) με έντονες πολιτικές συγκρούσεις στην Ελλάδα, οικονομικές και εθνικες συμφορές. Όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης η ύπαρξη λαμπρών προσωπικοτήτων σαν τον Μελέτιο Μεταξάκη αμφισβητείται  αλλά δεν κλωνίζεται με το πέρας του χρόνου... 

Υ.Γ. Δυστυχώς το βιβλίο δεν πωλείται στο εμπόριο αλλά είναι διαθέσιμο μέσω διαφόρων Βιβλιοθηκών (Βιβλιοθήκη Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη Ηρακλείου, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη,  Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λιβαδειάς,  Εθνική Βιβλιοθήκη - Αθήνα, Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών Ελευθέριος Βενιζέλος – Χανιά, Ζωσιμαία Δημόσια Κεντρική Ιστορική Βιβλιοθήκη Ιωαννίνων,  Ίδρυμα Μακάριος Γ΄ - Λευκωσία,  Ιστορικό Αρχείο Δήμου Λάρνακας,  Κυπριακή Βιβλιοθήκη - Λευκωσία,  Μορφωτική Στέγη Ιεράπετρας –Δημοτική Βιβλιοθήκη Ιεράπετρας,  Πανεπιστήμιο Κύπρου – Λευκωσία).

Ο πόλεμος δεν γίνεται για να κερδιθεί

  Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη στην ιστοσελίδα της σπίθας (παρατίθεται παρακάτω) η "Aνείπωτη Iστορία" θέλει να θυμήσει στους αναγνώστες της ένα απόσπασμα από το ντοκυμαντέρ Fahrenheit 9/11 του Michael Moore.

Σε κάποιο σημείο ο Moore αναφέρει την περιβόητη φράση του George Orwell:

The war is not meant to be won, it is meant to be continuous!!!

Το σχετικό απόσπασμα μπορείτε να το δείτε εδώ.

  Με αφορμή τον πιθανό πόλεμο στην Συρία (και τον "οικονομικό πόλεμο στην Ελλάδα") είναι καλό να το θυμώμαστε όλοι.

30.08.2013
Τύμπανα Πολέμου
του Μίκη Θεοδωράκη

- Τα τύμπανα πολέμου ηχούν και πάλι στη Μέση Ανατολή.

Νέος στόχος η Συρία.

- Το έχουμε, νομίζω, πει. Κάθε τόσο πρέπει να γίνεται και ένας πόλεμος για να κρατηθεί το επίπεδο ζωής στις χώρες που στηρίζουν την κοινωνική τους ανάπτυξη στην εξαγωγή του μαύρου θανάτου. Κάποτε ο πρόεδρος Μιττεράν μου εκμυστηρεύθηκε ότι εάν δεν πουλήσουν όπλα, θα πέσει κάθετα το επίπεδο της ζωής στην Γαλλία. Και όταν λέμε «όπλα», πρόσθεσε, εννοούμε μεγάλα, χοντρά, ακριβά, όπως αεροπλάνα, υποβρύχια, τανκς, πυραύλους και φυσικά σφαίρες, εκατομμύρια σφαίρες.

- Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα.

- Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα. Αφού αυτός ο ίδιος είχε φροντίσει να σώσει τον γιο μου βάζοντάς τον στο μοναδικό στον κόσμο υπερσύγχρονο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού που ήταν παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών, που τότε εφοδίαζαν τον Σαντάμ με αυτά, στον πόλεμο κατά του Ιράν. Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε» αλλά είχαν βαρειά εγκαύματα τους έφερναν σ’ αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκταίηλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν… Έτσι μ’ αυτόν τον «ανθρωπιστικό» τρόπο -γιατί παράλληλα οι γιατροί βελτίωναν τις μεθόδους θεραπείας εγκαυμάτων- οι χημικοί των εργαστηρίων του μαύρου θανάτου βελτίωναν τις επιδόσεις τους! Σκέφτομαι την ικανοποίηση των επιστημόνων θανάτου όπου γης από το τελευταίο τους κατόρθωμα, τα εκατοντάδες παιδάκια στη Συρία, για να κρατηθεί ψηλά το επίπεδο ζωής ενός ακόμα προπύργιου της Δημοκρατίας και της υπεράσπισης της Ασφάλειας και της Ειρήνης σε περιοχή με υπανάπτυκτους λαούς.

- Μ.Θ. Και γιατί, κύριε Πρόεδρε, αντί να πουλάτε θάνατο δεν φροντίζετε να πουλάτε ειρήνη; Αντί για σφαίρες τρόφιμα, αντί για πυραύλους ψυγεία, αντί για κανόνια αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, έπιπλα, σχολεία, βιβλία, ρούχα, αρώματα! Οι πόλεμοι δεν γίνονται μόνο για τα κέρδη;

- Φ. ΜΙΤ. Γίνονται για να παταχθεί η τρομοκρατία, οι εθνικισμοί, οι φανατισμοί

- Μ.Θ. Κι εσείς τι είσθε; Χωροφύλακες;

- Φ. ΜΙΤ. Ποιοι εμείς; Το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφασίζει.

- Μ.Θ. Το λέτε σοβαρά; Αφού υπάρχουν χώρες που δεν συμφωνούν.

- Φ.ΜΙΤ. Τότε απευθυνόμαστε στον ΟΗΕ, στην πλειοψηφία των Εθνών.

- Μ.Θ. Κορέα, Βιετνάμ, Αφρική, Νότια Αμερική… Μόνο αυτοί οι λαοί είναι άτακτοι;
Υπανάπτυκτοι; Κακοί; Κι αυτό το λέτε αυτό εσείς, ένας Γάλλος που έζησε από πρώτο χέρι την καλωσύνη, την Ανάπτυξη και την Τάξη της Χιτλερικής Γερμανίας… Υπάρχει τάχα ένας λαός σε όλο τον υπανάπτυκτο κόσμο που να έχει φτάσει την βαρβαρότητα και την κτηνωδία στα επίπεδα αυτής της ευρωπαϊκής χώρας;
*

Ήταν τότε που φιλοξενούσα τον Πρόεδρο της Γαλλίας στο σπίτι μου στο Βραχάτι. Όπως ξέρετε, ποτέ δεν αναφέρθηκα στις προσωπικές μας συζητήσεις, γιατί έτσι έπρεπε να κάνω. Πέρασαν όμως πολλά χρόνια και πιστεύω ότι αυτά τα λόγια που αποκαλύπτω, δεν θίγουν τη μνήμη του μεγάλου φίλου.

Μου δίνουν όμως το έναυσμα για να προχωρήσω σε ορισμένες σκέψεις με αφορμή τους πολέμους που σχεδόν κάθε χρόνο κάνουν εδώ κι εκεί οι ίδιες πάντα χώρες: ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισραήλ και η Γερμανία να ακολουθεί προσεκτικά. Τι το κοινό έχουν; Έχουν πολλά. Όμως εγώ θα αναφερθώ στο γεγονός ότι οι πολεμικές τους βιομηχανίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισαν να παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και επομένως και στους εθνικούς προϋπολογισμούς αυτών των κρατών, σε σημείο που, όπως το είπε κι ο Μιττεράν, να εξαρτάται το επίπεδο ζωής της χώρας από τα κέρδη της εξαγωγής του μαύρου θανάτου.

Όμως αυτή η τεράστια σημασία των πολεμικών βιομηχανιών στη ζωή ενός έθνους δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στα οικονομικά πλαίσια. Διότι διαβρώνει με πολλούς τρόπους ολόκληρη την κοινωνία. Και κυρίως ψυχολογικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς και φυσικά στρατιωτικούς. Τα εκατομμύρια εργάτες στις πολεμικές βιομηχανίες, οι οικογένειές τους, το κοινωνικό περιβάλλον στις μικρές πόλεις, όπου υπάρχουν πολεμικά εργοστάσια. Οι στρατιωτικοί που η ψυχολογία τους ανεβαίνει με το αίσθημα της δύναμης, της ανωτερότητας, της εθνικής ισχύος, της βίας που ξεπερνά τα όρια κάθε ελέγχου και γίνεται ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη, κυριαρχική. Και φυσικά αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας δεν περιορίζεται στους στρατιωτικούς αλλά διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως στα ΜΜΕ και τους επιστήμονες. Επίσης τα οικονομικά οφέλη δεν περιορίζονται στους λίγους επί κεφαλής. Διαχέονται και αυτά σε όλη την κοινωνία. Όσο για τα κρατικά οφέλη, με τους φόρους πηγαίνουν προς τους κοινωνικούς τομείς της Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας και Έρευνας. Έτσι τελικά πίσω από κάθε δολλάριο και κάθε ευρώ του κάθε πολίτη υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των όπλων που κατασκευάζουν οι «πολιτισμένοι» για να εξοντώσουν τους «απολίτιστους», εισπράττοντας από τους θανάτους και τις καταστροφές τους κολοσσιαία κέρδη, ώστε να ζουν άνετα και πολιτισμένα και να δίνουν αφ’ υψηλού μαθήματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες παρλαπίπες.

Συμπέρασμα: Από μια τέτοια κοινωνία αγρίων με γραβάτα, τι μπορεί κανείς να περιμένει; Η διαφορά μας εμάς των Ελλήνων από τους Ιρακινούς και τους Σύριους είναι γεωγραφικού χαρακτήρα, γιατί είμαστε πιο κοντά στα έθνη των «πολιτισμένων». Αν μας καίγανε ζωντανούς, όπως ετοιμάζονται να κάνουν τώρα με την Συρία, η οσμή των κρεάτων που καίγονται, ίσως έφτανε ως τη μύτη τους και αυτό είναι ενοχλητικό. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για υπανάπτυκτους που κατά λάθος έγιναν Ευρωπαίοι. Εξ ίσου κερδοφόροι. 40 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί από τη δική μας κρίση και από την κρίση των άλλων υπανάπτυκτων του Νότου…

Αθήνα, 29.8.2013

Μίκης Θεοδωράκης

Η νέα ΤΑΠ(Α) που δέχεται η Ελλάδα

 Όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν η "Ανείπωτη Ιστορία" παρακολουθεί στενά το ζήτημα των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου που σχεδιάζεται να περάσουν από την Ελλάδα ή την ευρύτερη γειτονιά της.

 Την εβδομάδα αυτή η Ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε οτι η Ελλάδα θα είναι μία από τις χώρες όπου θα περάσει ο αγωγός φυσικού αερίου (φ.α.) TAP (ταπ ή διααδριατικός αγωγός).

 Σε παλαιότερο άρθρο έχουμε αναφερθεί στα παιχνίδια των αγωγών στην περιοχή μας και τον κίνδυνο η Ελλάδα να καταστεί ενεργειακός (και όχι μόνο) όμηρος της Τουρκίας.

 Ένας κίνδυνος που τώρα καθίσταται μεγαλύτερος αφού ο αγωγός South Stream που μεταφέρει Ρωσικό φ.α. δεν θα περάσει πλέον από την Ελλάδα. Υπενθυμίζουμε οτι "νεκροθάφτης του αγωγού" αυτού υπήρξε η Βουλγαρία με την κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου άξιο συμπαραστάτη και την κυβέρνηση Σαμαρά σε ρόλο ποντίου Πιλάτου. 

 Πρόσφατα  ο Γιώργος Δελαστίκ στην εφημερίδα Έθνος έκανε μια αναφορά-επισκόπηση στο ζήτημα τονίζοντας του κινδύνους που φέρουν οι πρόσφατες κινήσεις-αδράνειες-επιλογές Σαμαρά στα "Ενεργειακά".

 Το παραθέτουμε αυτούσιο με την δέσμευση να επανέλθουμε συντόμως στο θέμα.

Ερχονται οι Αζέροι τώρα που ο Σαμαράς έδιωξε τους Ρώσους

του Γιώργου Δελαστίκ

Σήμερα θα ανακοινώσει και επίσημα στο Μπακού, την πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, την απόφασή της για την κατασκευή του Διαδριατικού Αγωγού (TAP) που θα μεταφέρει αζερινό φυσικό αέριο μέσω Τουρκίας, Ελλάδας και Αλβανίας στη νότιο Ιταλία, η πολυεθνική κοινοπραξία που εκμεταλλεύεται το κοίτασμα Σαχ Ντενίζ 2 στην Κασπία Θάλασσα. Ικανοποιείται έτσι η απαίτηση των ΗΠΑ να κατασκευαστεί οπωσδήποτε ένας αγωγός που να μεταφέρει αζερινό φυσικό αέριο στην Ευρώπη προκειμένου να μειωθεί η εξάρτησή της από το ρωσικό φυσικό αέριο.

Αρχικά οι Αμερικανοί απαιτούσαν να κατασκευαστεί ο διαφορετικής διαδρομής αγωγός «Ναμπούκο» (Ναβουχοδονόσορ!), που ήταν διπλάσιας χωρητικότητας από τον TAP. Συγκεκριμένα ο Nabucco θα μπορούσε να μεταφέρει 32 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου ετησίως, ενώ ο TAP μόνο 16 δισ. κ.μ., εκ των οποίων μάλιστα τα 6 δισ. κ.μ. θα μένουν στην Τουρκία και μόνο 10 δισ. κ.μ. θα προωθούνται στην Ιταλία.

Το αρχικό μεγαλεπήβολο σχέδιο προσέκρουσε σε δύο πολύ σοβαρούς παράγοντες. Πρώτον, στην απροθυμία των Ευρωπαίων με επικεφαλής τους Γερμανούς να χρηματοδοτήσουν τον Nabucco, που το κόστος του έφτανε γύρω στα 12 με 14 δισεκατομμύρια ευρώ. Δεύτερον και θεμελιώδες, αποδείχθηκε ότι το Αζερμπαϊτζάν δεν είχε και δεν επρόκειτο για δεκαετίες ίσως να έχει τόσο πολύ φυσικό αέριο για να γεμίσει τον αγωγό! Επιπροσθέτως, ανεδαφικοί αποδείχθηκαν και οι αρχικοί αμερικανικοί υπολογισμοί ότι το αέριο που έλειπε από το Αζερμπαϊτζάν θα μπορούσε να συμπληρωθεί με αέριο από το Τουρκμενιστάν, στην ανατολική ακτή της Κασπίας.

Ετσι καταρτίστηκε ένα σχέδιο για έναν συρρικνωμένο αγωγό, τον Nabucco West, ισοδύναμο του TAP ως προς τη χωρητικότητα (μόνο 16 δισ. κ.μ. τον χρόνο) αλλά με κόστος περίπου 50% υψηλότερο από τον TAP, καθώς θα είχε σχεδόν 50% μεγαλύτερο μήκος. Πέρυσι ο Ερντογάν έκανε μια εξαιρετική κίνηση για τα τουρκικά ενεργειακά συμφέροντα. Συμφώνησε με τον Αλιέφ του Αζερμπαϊτζάν να φτιάξουν οι δυο τους έναν δικό τους αγωγό φυσικού αερίου, τον TANAP, κόστους 6 δισεκατομμυρίων ευρώ, ο οποίος να ξεκινά από την Κασπία και να φτάνει μέχρι τα δυτικά σύνορα της Τουρκίας, στην ευρωπαϊκή Τουρκία!

Με την κατασκευή του αγωγού αυτού ο Ερντογάν πετυχαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, καθιστά όντως την Τουρκία ενεργειακό κόμβο γιατί οποιοσδήποτε ευρωπαϊκός αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν ή άλλη χώρα της Κασπίας καθίσταται πλέον πολύ πιο φθηνός, αφού το αέριο δεν θα το παραλαμβάνει στην Κασπία, αλλά στην Ευρωπαϊκή Τουρκία - δηλαδή κάπου 2.000 χιλιόμετρα πιο κοντά, πληρώνοντας μόνο τέλη διέλευσης στους Τούρκους και όχι κόστος κατασκευής αγωγού.

Δεύτερον και σημαντικότερο, από τη στιγμή που το αέριο της Κασπίας θα παραδίδεται στους Ευρωπαίους μετά την παρεμβολή ενός τουρκικού αγωγού, ο Ερντογάν είναι αυτός που θα αποφασίζει για το πόσο αέριο θα δίνει π.χ. στον TAP, πόσο θα κρατάει η χώρα του, αν θα παρουσιάζονται «καθυστερήσεις» και «βλάβες» στη ροή του αερίου για πολιτικούς λόγους! Σε περίπτωση δηλαδή που υπάρχει π.χ. ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και η ΕΕ στηρίζει την Αθήνα (μιλάμε εντελώς υποθετικά, όπως καταλάβατε), δεν αποκλείεται καθόλου να διαταράσσεται η ροή φυσικού αερίου στον TAP.

Αυτό, προσωπικά, μας είναι εντελώς αδιάφορο όσο η Ελλάδα προμηθεύεται ρωσικό κατά κύριο λόγο φυσικό αέριο. Επειδή όμως έχουμε την υποψία ότι ενδεχομένως η Ουάσιγκτον πιέσει την Ελλάδα στο μέλλον να αγοράζει και η χώρα μας αζερινό αέριο, θέλουμε να προειδοποιήσουμε από τώρα ότι κάτι τέτοιο είναι πολύ επικίνδυνο. Σε καμιά περίπτωση η Ελλάδα δεν πρέπει να καταστεί ενεργειακός όμηρος της Τουρκίας, κάτι τέτοιο θα ήταν εγκληματικό εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας της Αθήνας.

Ομολογούμε ότι μας έχει ανησυχήσει πολύ ο ύποπτος τρόπος που ο Αντώνης Σαμαράς έδιωξε τους Ρώσους από την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και του ΔΕΣΦΑ, παρόλο που πρόσφεραν τα διπλάσια λεφτά. Υλοποιούσε άραγε προαποφασισμένο σχέδιο ξένων για εκδίωξη των Ρώσων, μετά την οριστική και αμετάκλητη υπονόμευση εκ μέρους του Γιώργου Παπανδρέου του ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου South Stream αναφορικά με τη διέλευσή του από την Ελλάδα;Αν όντως το βρώμικο παιχνίδι κατά της Μόσχας που παίχθηκε με τη ΔΕΠΑ και τον ΔΕΣΦΑ ήταν όντως τμήμα σχεδίου και όχι απλώς εξυπηρέτηση συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων, η κατάσταση είναι όντως επικίνδυνη. Αν υπήρξε σχέδιο, σίγουρα συμπεριλαμβάνει στην εξέλιξή του και την αγορά από την Ελλάδα αζερινού αερίου - δηλαδή την ενεργειακή ομηρεία της χώρας μας από την Αγκυρα! Δυστυχώς, αυτό θα το διαπιστώσουμε πολύ αργά, γιατί το 2018 το νωρίτερο θα αρχίσει η λειτουργία του TAP...

Πηγή: Έθνος 

Η Ελληνική ομογένεια (και όχι μόνο) θρηνεί απόψε

Όπως ανακοινώθηκε από νωρίς το απόγευμα η Ελλάδα, η ομογένεια της Αμερικής και όχι μόνο, οι απανταχού ξενιτεμένοι Έλληνες, η ορθόδοξη Εκκλησία κ.α. έχασαν ένας μεγάλο φίλο και άνθρωπο: τον Andrew Athens.
H "Ανείπωτη Ιστορία" είχε την χαρά και την τιμή να γνωρίσει τον Athens πριν 7-8 χρόνια στο Chicago σε ένα γεύμα συγκέντρωσης χρημάτων για την προεκλογική εκστρατεία του Gus Bilirakis. Επιφυλλασόμεθα να αναφερθούμε πολύ σύντομα στην μεγάλη βοήθεια του στην σύσταση και ανάπτυξη του φιλο-Ελληνικού lobby στην Ουάσινγκτον που τόσο πια έχει τραυματιστεί μετά τις απώλειες των Paul Tsongas, Ted Kennedy και τις αποχωρήσεις των Paul Sarbanes, Mike Bilirakis και Olympia Snowe.  Ευχόμαστε η φωτογραφία που φαίνεται στο παρόν άρθρο να μην προσομοιάζει την τύχη του φιλο-Ελληνικού lobby....

Από διάφορα sites (TGA News, Greek Reporter, ΕΡΤ) βρήκαμε τις παρακάτω πληροφορίες:

Ο γνωστός παράγοντας της ελληνοαμερικανικής κοινότητας και πρώτος πρόεδρος του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ), Άντριου Άθενς, έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών, στην πόλη του, στο Σικάγο.
Ο ‘Αντριου ‘Αθενς ταυτίστηκε με την προσπάθεια οργάνωσης και συντονισμού του απανταχού Ελληνισμού και έφερε τον τίτλο του επίτιμου προέδρου του ΣΑΕ. Κατά τη διάρκεια της πολύχρονης δράσης του στα ομογενειακά δρώμενα συμμετείχε σε αρκετούς φορείς, ξεχωρίζοντας κυρίως για τη δραστηριότητά του στο “ελληνικό λόμπι” στην Ουάσιγκτον, μαζί με τον Έντι Μανάτο, τον Φίλιπ Κρίστοφερ και άλλα στελέχη της Ομογένειας.

Τα τελευταία χρόνια συνεργάστηκε με τον Συντονιστή ΣΑΕ ΗΠΑ Θεόδωρο Σπυρόπουλο και το όνειρό του ήταν να παραμείνει ο Ελληνισμός ενωμένος για την στήριξη και την ανόρθωση της Ελλάδας, όπως τόνιζε συχνά. Όλα αυτά τα χρόνια δραστηριοποιήθηκε για την προβολή των ελληνικών ζητημάτων και κυρίως του Κυπριακού, του θέματος της ονομασίας της πΓΔΜ και των τουρκικών απειλών στο Αιγαίο, καθώς και για τα θρησκευτικά δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Τιμήθηκε τόσο από την Ελλάδα, την Κύπρο και το Πατριαρχείο, όσο και από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και το Κογκρέσο, αλλά και από αρκετούς αμερικανούς οργανισμούς.

Εδώ κι αρκετό καιρό ήταν σοβαρά άρρωστος, χωρίς ωστόσο να πάψει ποτέ, όποτε του επέτρεπαν οι δυνάμεις του, να δίνει το παρών σε δραστηριότητες της Ομογένειας, για τα εθνικά μας θέματα.

Εχει τιμηθεί για τις δραστηριότητές του από το Οικουμενικό Πατριαρχείου, τις κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου, το Κογκρέσο, για τις υπηρεσίες που έχει προσφέρει, ενώ οι Ελληνες της Αμερικής τον αποκάλεσαν «Πατριάρχη της Ομογένειας». Ως πρόεδρος του ΣΑΕ ταξίδεψε εκατομμύρια χιλιόμετρα προωθώντας τα θέματα των Αποδήμων, ιδίως των Ελλήνων της Μαύρης Θάλασσας και των περιοχών της πρώην ΕΣΣΔ, δημιουργώντας κλινικές θα την ιατρική τους περίθαλψη, μέσω του προγράμματος HelleniCare.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Ανδρέας Α. Άθενς (Ανδρέας Αθανασούλας, του Αριστείδη) γεννήθηκε το 1922 στο Σικάγο των ΗΠΑ από γονείς έλληνες μετανάστες. Το πλούσιο σε προσφορά έργο του προς τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία επάξια τον κατατάσσει στις εξέχουσες ηγετικές προσωπικότητες του Ελληνισμού της Διασποράς.

Διατέλεσε Πρόεδρος του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) από την ίδρυσή του (1995) μέχρι το Δεκέμβριο του 2006, όταν η 6η Παγκόσμια Συνέλευση τον ανακήρυξε ομόφωνα επίτιμο Πρόεδρο.

Ο Ανδρέας Άθενς αποτέλεσε υπόδειγμα ανδρός με όραμα, αφοσίωση και αυτοθυσία, που ήξερε να εμπνέει και να συμπαρασύρει σε αγώνες για τα δίκαια των Ελλήνων. Προσέγγισε κάθε έργο στη ζωή του με απόλυτη αφοσίωση και σκληρή εργασία, πάντα ακούραστος και γεμάτος ζωντάνια, μα πάνω απ΄ όλα διακρίνεται για την ακλόνητη πίστη του στα ιδανικά και τους στόχους του.

Διακρίθηκε στα πεδία της μάχης κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όσο και στην πορεία της ανοικοδόμησης της Ευρώπης. Με το βαθμό του Λοχαγού στον Στρατό Πεζικού των ΗΠΑ έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις των συμμαχικών δυνάμεων στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή. Μετά τον πόλεμο τιμήθηκε με το Χάλκινο Αστέρα και το παράσημο Επιδοκιμασίας του Αμερικανικού Στρατού, όπως και με Εύφημο Μνεία από την Ουγγρική κυβέρνηση για την συνεισφορά του στην ανοικοδόμηση της χώρας.

Την επιτυχημένη επιχειρηματική του πορεία ο Ανδρέας Άθενς ξεκίνησε το 1950 με την ίδρυση της Χαλυβουργίας Metron Steel Corporation, μία ιδιαίτερα επιτυχημένη βιομηχανική μονάδα, η οποία και σήμερα αποτελεί σημαντικό κέντρο επεξεργασίας χάλυβα των ΗΠΑ στην περιφέρεια Midwest.

Η ανάμειξη του στα κοινά της ομογένειας ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Όλες οι σημαντικές πρωτοβουλίες υποστήριξης του Ελληνισμού και τις Ορθοδοξίας στις ΗΠΑ, και όχι μόνο, έχουν τη δική του σφραγίδα. Άλλοτε ως ιδρυτικό Μέλος, άλλοτε ως πρόεδρος οργανώσεων και ιδρυμάτων, ηγήθηκε των προσπαθειών και των επιτυχιών του Ελληνισμού της Διασποράς.

Ο Ανδρέας Άθενς πρωτοστάτησε σε κάθε αγώνα για τα δικαιώματα των ελλήνων, για δικαιοσύνη και ειρήνη, για την Ελλάδα και την Κύπρο, το Οικουμενικό Πατριαρχείου και των άλλων Ορθοδόξων Πατριαρχείων, για τους έλληνες που χρίζουν άμεσης βοήθειας, όπως στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, στην Αλβανία και αλλού. Κατείχε ηγετικές θέσεις σε περισσότερους από 50 ομογενειακούς οργανισμού και εμπορικά επιμελητήρια στις ΗΠΑ, την Ελλάδα, το Βέλγιο και άλλες χώρες.



Αμέσως μετά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Ελληνικού Λόμπι στην Ουάσιγκτον, ενώ ιδρύει το Ηνωμένο Ελληνοαμερικανικό Κογκρέσο (United Hellenic-American Congress- UHAC), μία οργάνωση με σημαντικά επιτεύγματα και παρουσία, της οποίας προέδρευσε μέχρι το θάνατό του. Στην προσπάθεια αυτή εργάσθηκε μέσω της Συντονιστικής Επιτροπής Εθνικών Θεμάτων με έδρα την Ουάσιγκτων της οποίας ήταν και συνιδρυτής.

Επίσης ήταν επίτιμος πρόεδρος της οργάνωσης «Ηγεσία των 100» (Leadership 100), της οποίας ήταν ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος του ΔΣ (1986 – 1996), και συνιδρυτής και πρώην πρόεδρος της Διεθνής Ορθόδοξης Χριστιανικής Φιλανθρωπικής Οργάνωσης (ΙΟСС). Επί δύο δεκαετίες (1974-995) διατέλεσε Πρόεδρος του Συμβουλίου της Αρχιεπισκοπής της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Β&Ν Αμερικής. Είναι επίσης συνιδρυτής του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου (Hellenic-American Chamber of Commerce), του οποίου έχει διατελέσει και πρόεδρος (1991-1997).

Οι υπηρεσίες του Ανδρέα Άθενς έχουν αναγνωριστεί παγκοσμίως. Έχει λάβει περισσότερα από 42 βραβεία, μετάλλια και τιμητικές διακρίσεις από κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο, Ορθόδοξα Πατριαρχεία, Φιλανθρωπικούς Οργανισμούς και παραγωγικούς φορείς σε κάθε ήπειρο.


Μεταξύ άλλων έχει τιμηθεί από την Ελληνική Πολιτεία με το Χρυσό Σταυρό της Τάξης του Φοίνικα (1977), με το βραβείο Ellis Island (1977), με τον Μέγα Σταυρό της Τάξης της Τιμής της Κυπριακής Δημοκρατίας (1997), με το Τιμητικό Μετάλλιο του Αμερικανικού Κογκρέσου (1993), με το ανώτατο μετάλλιο της Δημοκρατίας της Γεωργίας (2001), με το μετάλλιο του Κοινοβουλίου της Δημοκρατίας της Ουκρανίας (2003) κ.α. Επίσης το 1979 αναγορεύτηκε σε Ιππότης της Τάξης του Θρόνου του Βελγίου.

Ο Ανδρέας Άθενς ήταν Άρχων της Μεγάλης Εκκλησίας του Χριστού, τιμητικός τίτλος που αποδίδεται από τον Οικουμενικό Πατριάρχη σε άτομα για την προσφορά τους και την αφοσίωση τους στην εκκλησία, ενώ έχει τιμηθεί και από άλλα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και Εκκλησίες για τις άοκνες προσπάθειες τους για την προάσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων: Ταξίαρχος των Ιπποτών του Πανάγιου Τάφου, βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων «Αθηναγόρας», Χρυσός Σταυρός της Θεολογικής Σχολής του Τίμιου Σταυρού που του απονεμήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο κ.α.

Το Μάιο του 1979 του απονεμήθηκε το Χρυσό Μετάλλιο του Αγίου Βαρνάβα της Εκκλησίας της Κύπρου σε αναγνώριση της μεγάλης προσφοράς του προς τον λαό της μεγαλονήσου.

Από το 1995 με την ίδρυση του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ), ο στον αγώνα του να ενώσει και ενδυναμώσει τον Ελληνισμό της Διασποράς ο κ. Άθενς είχε διανύσει τα τελευταία δέκα χρόνια εκατομμύρια μίλια ταξιδεύοντας σε όλες τις ηπείρους.

Έργο ζωής και ανιδιοτελής προσφοράς αποτελεί το Hellenicare, Πρόγραμμα Ιατροφαρμακευτικής Περίθαλψης και Φιλανθρωπικής Βοήθειας, που ιδρύθηκε με δική του πρωτοβουλία το 1997. Μέσω του προγράμματος έχουν ιδρυθεί επτά ιατρικά κέντρα σε χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης (Γεωργία, Ουκρανία, Αρμενία), αλλά και στην Αλβανία, όπου προσφέρονται δωρεάν ιατρικές υπηρεσίες σε ελληνικής και μη καταγωγής πολίτες.

Ο Ανδρέας Άθενς ήταν και ένας εξαίρετος οικογενειάρχης. Γνώρισε τη σύζυγο του Λουίζ κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με την οποία απέκτησε ένα γιο και μία κόρη, όπως και τέσσερα εγγόνια.

(Το βιογραφικό από την ιστοσελίδα του ΣΑΕ).

Φθηνοί στα πίτουρα ακριβοί στο αλεύρι

  Δευτέρα 11 Μαρτίου του σωτηρίου έτους 2013 και σε λίγο θα "φύγει" άλλη μια μέρα. Αν κάποιος πολίτης αγόραζε σήμερα μία από τις ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδες θα έβλεπε στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων αναφορές στο κλιμάκιο της τρόικας, την δίκη Τσοχατζόπουλου, αντεκλίσεις μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, το 40ο πρωτάθλημα του ΟΣΦΠ κτλ κτλ. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στα κύρια ελληνικά site ενημέρωσης (εκτός από ένα) . Η θεματολογία είναι και εκεί η ίδια (ίσως και βελτιωμένη με άρθρα για την προστασία θαλάσσιων ειδών κτλ). Συλλογίζεται κανείς λοιπόν οτι το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν ένα συνηθισμένο Σαβ/κο για τα δεδομένα των 3 τελευταίων χρόνων.

  Η "Ανείπωτη Ιστορία" ανέτρεξε επίσης στα sites των κομμάτων της Βουλής. Τα δελτία τύπου τους δεν αναφέρονται σε κάτι ασυνήθιστο εκτός από αυτό  της Χρυσής Αυγής. Πραγματικά αναρωτιώμαστε: ευρισκόμαστε στην πατρίδα των Ελλήνων ή σε χώρα όπου απλώς ομιλούνται Ελληνικά;

   Για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους, όλα ξεκίνησαν στις 16 Φεβρουαρίου με την επίθεση φανατικών ισλαμιστών στις εγκαταστάσεις της Λιβανέζικης κατασκευαστικής εταιρείας Setraco στην περιοχή Bauchi της Βόρειας Νιγηρίας. Το γκρουπ που πραγματοποίησε την επίθεση ονομάζεται Ansaru, ιδρύθηκε το 2012 στην Νιγηρία (χώρα με μουσουλμανικό πληθυσμό 85 εκατ.) μετά την διάσπαση της Boko Haram, και επιτίθεται ιδιαίτερα σε πολίτες ξένων-μη μουσουλμανικών κρατών. Πιστεύεται δε, ότι έχει διασυνδέσεις με την Αλ Κάιντα του Ισλαμικού Μαγκρέμπ.

  Κατά την διάρκεια της επίθεσης σκοτώθηκε ο φρουρός ασφαλείας των εγκαταστάσεων και οι τζιχαντιστές πήραν ως ομήρους 7 εργαζομένους. Όπως σωστά ίσως κάποιοι μαντέψατε ένας από τους κρατούμενους ήταν Έλληνας και οι υπόλοιποι από τον Λίβανο, την Ιταλία, την Αγγλία (ίσως και την Συρία). Το Ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών είχε τότε εκδόσει μια ανακοίνωση όπου αναφερόταν στον τρόπο που θα εργαζόταν για να ξεπεραστεί αυτή η κρίση και να σωθεί ο Έλληνας εργάτης της εταιρείας. Μιλούσε για ενημέρωση του πρωθυπουργού, κοινή δράση με τον Ιταλό Υπουργό Εξωτερικών κτλ. Θα δούμε στην συνέχεια βέβαια τι έπραξε...

  Οι πληροφορίες που άρχισαν να φτάνουν από το Σάββατο βράδυ στις 8 Μαρτίου στο site SITE έκαναν λόγο για εκτέλεση των ομήρων (και κατεπέκταση και του Έλληνα εργάτη). Το SITE είναι αμερικάνικος ιστότοπος που παρακολουθεί τις ανακοινώσεις πολλών σημαντικών ιστοσελίδων τζιχαντιστών. Θεωρείται αρκετά ενημερωμένο site.

  Διάφορες πηγές ανέφεραν οτι η εν ψυχρώ εκτέλεση έγινε διότι οι φανατικοί ισλαμιστές αντιλήφθηκαν Βρεττανικά Αεροσκάφη στην περιοχή που ήσαν και προέβησαν σε αυτήν την αποτρόπαια ενέργεια αφού είχαν προειδοποιήσει εξ αρχής τι θα γινόταν σε περίπτωση επιχείρησης σωτηρίας...

  Την Κυριακή μάλιστα η Μεγάλη Βρετανία, που είναι σοβαρή χώρα, καταδίκασε σε ανώτατο επίπεδο, με δημόσια ανακοίνωση του υπουργού Εξωτερικών Hague, την πιθανή εκτέλεση και επιπλέον ανέφερε οτι οι τρομοκράτες θα οδηγηθούν στην δικαιοσύνη... 

 Στην περίπτωση που οι πληροφορίες επιβεβαιωθούν τα ερωτήματα που ανακύπτουν  είναι πολλά και ιδιαίτερα φαρμακερά.

Τι πραγματικά έκανε το υπουργείο Εξωτερικών αυτές τις 3 εβδομάδες ομηρίας; Είδαμε τον κύριο Αβραμόπουλο να επισκέπτεται τον Καναδά, τις ΗΠΑ κ.α.. Δεδομένου του βαρή προγράμματος του δεν θα μπορούσε ένας από τους 2 ΥΦΥΠΕΞ να ταξιδεύσουν στην Νιγηρία για την υπόθεση;  

Δεν αξίζει η ζωή ενός 'Ελληνα πολίτη την ακύρωση επισκέψεων στο Αζερμπαϊτζάν, την Αυστραλία και την αλλαγή του προγράμματος των ΥΦΥΠΕΞ ; Θυμίζουμε την υπόθεση απαγωγής του Θανάση Λερούνη από τους Ταλιμπάν και την αποστολή ειδικού απεσταλμένου (πρέσβης Δόλλης) από την Κυβέρνηση Παπανδρέου το 2010. Η προσπάθεια ήταν επιτυχημένη αν και έγινε σε χώρα που δεν διατηρεί η Ελλάδα καλές σχέσεις...

  Υποτίθεται οτι σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου εξωτερικών η ομάδα ειδικών κρίσεων χειρίστηκε το θέμα. Τι είδους χειρισμοί απέκλεισαν την αποστολή Έλληνα αξιοματούχου στη Νιγηρία; Ποιό σοβαρό κράτος περιμένει από 2 μέλης της Ελληνικής πρεσβείας στην Νιγηρία να φέρουν σε πέρας ένας τόσο δύσκολο εγχείρημα; Είχαν τα συγκεκριμένα άτομα διαπραγματευτικές ικανότητες; Γνωριμίες πάντως δεν φάνηκε να υπήρχαν...

  Η κυβέρνηση της Τρόικας Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη γιατί σιώπησε και δεν έβγαλε έστω και μία τυπική ρηματική ανακόινωση; Πως η Μεγ. Βρετανία σέβεται τις ζωές των πολιτών της και εμείς αδιαφορούμε; Μήπως φοβάται η κυβέρνηση την Χρυσή Αυγή και δεν επιμένει στο θέμα; O κύριος Σαμαράς πριν τις εκλογές του περασμένου καλοκαιριού μιλούσε σε πολύ αυστηρή γλώσσα για τους μετανάστες κτλ. Για τις καυτές πατάτες όμως που σχετίζονται με το islam σιωπά.  Μήπως ελπίζει σε πετροδόλλαρα;

  Το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα απλά δεν συγκινείται σε τέτοια ζητήματα. Από όλα τα κόμματα που κόπτονται περί δικαιωμάτων του άθρωπου (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) κανένα δεν δημοσίευσε ένα σχετικό δελτίο τύπου. Πραγματικά η ζωή του Έλληνα αυτού δεν έχει την ίδια αξία με την ζωή του κάθε ταλαιπωρημένου μετανάστη, πρόσφυγα στην Ελλάδα;  

  Προς τιμήν της η Χρυσή Αυγή ήταν η μόνη που δημοσίευσε το ζήτημα στο ιστολόγιο της.
  Επιπλέον πίκρα μας γεμίζει το γεγονός πως καμμία από τις εφημερίδες δεν έβαλαν το θέμα της εκτέλεσης στο πρωτοσέλιδο της Δευτέρας προφανώς σε μια προσπάθεια υποβάθμισης του.
  Τελικά η επίσημη Ελλάδα όχι μόνο διώχνει τα παιδιά της αλλά δεν υπερασπίζεται τους πολίτες της σε τόσο κρίσιμες στιγμές. Αρκείται απλώς σε μία ιντερνετική ανακοίνωση και ένα τηλέφωνο του ΥΠΕΞ στην μητέρα του αδικοχαμένου...Ας σκεφτούμε μoνάχα πόσα ανταλλάγματα (~1000 κρατούμενους) έδωσε το σοβαρό κράτος του Ισραήλ στους Παλαιστίνιους τρομοκράτες της Χαμάς για την επιστροφή του απαχθέντος στρατιώτη Γκιλάντ...

Σημείωση: Η "Ανείπωτη Ιστορία" θεωρεί δεδομένο τον διαχωρισμό μεταξύ του επαίνου που δίδεται στην πράξη της Χρυσής Αυγής και της πλήρης πολιτικής ταύτισης με αυτήν την φιλοχιτλερική οργάνωση. Εκφράζει τα συλληπητήρια της στην οικογένεια του θύματος και διερωτάται για την διπλωματική γύμνια της Έλλαδας στην Αφρική όπου δεν διατηρεί ούτε 10 πρεσβείες ενώ η Τουρκία περισσότερες από 20...

Οικοδομώντας το πορτέτο ενός αιρετικού

Η "Ανείπωτη Ιστορία" στα πλαίσια των αφιερωμάτων στον Μιχάλη Κολυβάκη θα αρχίσει με μια παράθεση στοιχείων από άλλους ιστότοπους. Καταφέραμε και βρήκαμε από το blog της ιδιαίτερης πατρίδας του Βοστίνας κάποιες αναμνήσεις από φίλους και συγγενείς του. Επίσης ενδεικτική της φύσης του έργου που άφησε είναι η κριτική σε έργο της Σοφίας Ζαραμπούκα που γράφτηκε σε εφημερίδα των Ιωαννίνων το 1977.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΛΥΒΑΚΗΣ

Του Κώστα Γ. Τσιλιμαντού

Ο άνθρωπος ο ακούραστος, o ανήσυχος, ο γλεντζές -γλέντι, πανηγύρι, χαρά, πρώτος- το τελευταίο ανήσυχο πνεύμα του χωριού μας που μας έφυγε. Θα ’λεγα ο τελευταίος των Μοϊκανών. Υπηρέτησε με ζήλο την ιδεολογία του και είναι η μοναδική περίπτωση ανθρώπου που δε ζήτησε ούτε καταδέχτηκε ποτέ χάρη από κανένα. Περήφανος και ακατάδεχτος, τη μακρόχρονη τραγωδία του την έζησε μόνος χωρίς τους φίλους, τυλιγμένος στη σιωπή του. Α! ρε Μιχάλη, σε περιμέναμε, και εσύ

μας τιμώρησες φεύγοντας

μετά από πενήντα χρόνια! Δε θα τον τιμήσω με μοιρολόγια. Στον άνθρωπο και γλεντζέ Μιχάλη ταιριάζει να τιμηθεί με ριζίτικα τραγούδια του τύπου: Τρώτε και πίνετε άρχοντες κι εγώ θα σας διηγούμαι… (Σ. Παπαδόπουλος).

Θεωρείται συνιδρυτής μαζί με τον καθηγητή Θ. Νάκα και το γιατρό Π. Κάπαρο του Λαογραφικού Μουσείου Πωγωνιανής.

Το καλοκαίρι του 1982 που το Λαογραφικό μουσείο βρισκόταν στο αρχοντικό Βασιλειάδη, υπήρξε τέτοια η εγκατάλειψη, που σκόνες, νυχτερίδες και αράχνες είχαν σκεπάσει τα εκθέματα. Ζητήσαμε συνδρομή και ο Μιχάλης βρήκε τρόπο να συγκεντρώσει 18 άτομα που ήρθαν και το Μουσείο ευπρεπίστηκε και πήρε τη μορφή που του ταίριαζε. (Β. Σταμπόλης)

Να πω κι εγώ λίγα δικά μου. Τον γνώρισα το 1970, όταν ήρθα από θητεία 10 ετών στην Πόλη, και, εντελώς άπειρος των ελληνικών πραγμάτων, τοποθετήθηκα, χωρίς να το επιδιώκω ούτε καν να το επιθυμώ, Διευθυντής του Γυμνασίου. Δεν ξέρω που θα είχα πάρει την ανάσα μου, αν δεν ερχόταν ένας και μόνος από το χωριό, ο Μιχάλης, να με συμβουλέψει τι να προσέχω, τι να αποφεύγω για να μπορέσω να κρατηθώ σ’ εκείνους τους χαλεπούς καιρούς. Του το χρωστώ και το αναφέρω με ευγνωμοσύνη.

Ήταν τέτοια τα γλέντια μας στο καφενείο του Τόμου και τόσο αγαπητός στους οργανοπαίχτες- χωρίς Μιχαλη δεν νοούνταν χορός - που όπου πήγαινε το όργανα τον ακολουθούσαν. Σ΄ένα τέτοιο γλέντι στην Πλατεία πήρα το μικρόφωνο και αυθόρμητα μου ήρθαν οι εξής στίχοι.

Βοστίνα όσο κι αν γέρασες πάντα βαθιά ανασαίνεις

Με σαν Μιχάλη χορευτές ποτέ σου δεν πεθαίνεις.

Όταν κάποτε τον είδα, με τα όργανα να τον ακολουθούν, να κάθεται στο καφενείο του Κολέφα στον Πλάτανο για να πιεί τον καφέ του, έγινε κάτι το ασυνήθιστο. Μόλις ήρθε ο καφές, θαρρείς τα όργανα αυτό περίμεναν, με την πρώτη γουλιά, άρχισαν παίζοντας να συντροφεύουν τον καφέ του, οπότε δεν άντεξα: Μιχάλη, ξεπέρασες τα κοινά μέτρα, του είπα με θαυμασμό.

Δεκαοχτώ οι συλλογές των αφηγημάτων του που εγώ τουλάχιστον γνωρίζω. Δεν είναι βέβαια οι μόνες. Είναι άπειρα τα άρθρα του επί παντός επιστητού.

Είναι ο μόνος απ΄όλους τους Βοστινιώτες που θύμισε στους Πωγωνίσιους στο εξαίρετο λαογραφικό έργο του «Το σιουγκράβι», να στηθεί μια αναμνηστική στήλη στη δημοσιά, στον τόπο του μαρτυρίου, εκεί που τα συμμαχικά αεροπλάνα χτυπώντας τη γερμανική φάλαγγα, έγιναν αιτία, χωρίς να το θέλουν να καούν μέσα στα αμάξια και δικοί μας Έλληνες όμοιροι από τον Κακόλακκο και άλλα χωριά.

Δυστυχώς ο Μιχάλης δεν εισακούστηκε και σε λίγο που θα φύγομε κι εμείς οι τελευταίοι, δεν θα υπάρχει κανείς να μνημονεύει αυτό το τραγικό περιστατικό.

Σ’ αυτό το έργο του αποτυπώθηκε η φλόγα της καρδιάς του, τα πλούσια αποθέματα της εμπειρίας του, η καθαρή σκέψη και προπάντων η αγάπη για τον τόπο του και τους ανθρώπους. Η ανθρωπιά της γραφής του. Οικογενειακή σύμπνοια, αγάπη, κατοχή, φτώχεια, μελανές σκιές του εμφύλιου, βασανισμοί, φόνοι μέσα στην ίδια ιδεολογική παράταξη, θέτει το δάχτυλο στην πληγή, χρωματίζει τα γεγονότα, χωρίς να θολώνεται η γραφή με μονομέρεια, παρόλη τη συναισθηματική φόρτιση και τον ιδεολογικό εξοπλισμό του. Απονέμει, κατά το δυνατόν, ευθύνες, καταλογίζει σφάλματα, αφήνει να ακουστεί η διαμαρτυρία, η αμφισβήτηση, ο αντίμαχος λόγος .

Μαχητικός και ασυμβίβαστος με πάθος και ακοίμητη συνείδηση διασώζει την πωγωνίσια ντοπιολαλιά με τους κάθε λογής ιδιωματισμούς κι αυτό γίνεται η δεύτερη ανάσα του.

Το έργο του δεν είχε την προσδοκώμενη αποδοχή που εδικαιούτο. Έτσι έγινε με τον «μονότροπο» και «αιρετικό» Μιχάλη –όπως ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του, θυμίζοντάς μας το ευαγγελικό ΟΥΔΕΙΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΕΝ ΤΗ ΕΑΥΤΟΥ ΠΑΤΡΙΔΙ.

Καλό σου ταξίδι, Μιχάλη, και να’σαι βέβαιος πως όχι λίγα έμειναν σ’εμάς να θυμόμαστε από το έργο σου και από εσένα τον ανοιχτόκαρδο, τον ανοιχτοχέρη, τον γλεντζέ, τον ανιδιοτελή φίλο, τον ασυμβίβαστο, τον μαχητικο, τον «αιρετικό», όσο θα ζούμε.

Ώρα σου καλή!

Πηγή:

http://vostiniotis.blogspot.com

ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΠΑΙΔΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

ΣΟΦΙΑ ΖΑΡΑΜΠΟΥΚΑ

ΣΕΙΡΑ: Αριστοφάνης για παιδιά, Αθήνα, Κέδρος, 1977. Βάτραχοι, Σελ. 36. ISBN: 960-04-1959-0

Ειρήνη, Σελ. 36. ΙSBN: 960-04-0034-2

Λυσιστράτη, Σελ. 36. ISBN: 960-04-0035-0

Όρνιθες, Σελ. 36. ISBN: 960-04-0036-9

Πλάτων, Σελ. 32. ISBN: 960-04-0037-7

…Η διασκευή απ' τη Σοφία Ζαραμπούκα στο έργο του Αριστοφάνη, πέρα απ' την όποια πρωτοτυπία, αγκαλιάζει το αιώνιο πρόβλημα της ειρήνης, το δίνει με ζωντάνια στο παιδί και νομίζουμε ότι έτσι γίνεται κατανοητό, δέχεται τον πρώτο προβληματισμό - όσο μικρός κι αν είναι - που βοηθάει στην αυριανή του ολοκλήρωση σαν υπεύθυνου πολίτη, πολίτη θετικού, όχι ουδέτερου ή αρνητικού.

Είμαστε της γνώμης ότι αυτά τα έργα δεν πρέπει να λείψουν από κανένα σπίτι που έχει παιδιά, απ' τις σχολικές βιβλιοθήκες κι από δασκάλους…

Μιχάλης Κολυβάκης

Εφημ. ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ, 23-12-1977