Time for stats!

  Ήταν τέτοια περίοδο πριν από ακριβώς ένα χρόνο που το παρόν blog έκανε την εμφάνιση του στον χώρο του Internet. H απόφαση δημιουργίας του στηρίχτηκε στην αγάπη του administrator για τις τόσες και τόσες ανείπωτες ιστορίες που άκουγε από μικρός και που όλοι φυσικά έχουμε να διηγηθούμε από μια.

  Ξέραμε οτι το εγχείρημα δεν θα είναι εύκολο δεδομένου οτι υπάρχουν πολλές πηγές πληροφόρησης (στο διαδίκτυο) ως επί το πλείστον ανάξιες εμπιστοσύνης, με πολλές ύβρεις, καθόλου σοβαρότητα και αρκετή ιδιοτέλεια. Για αυτούς τους λόγους θεωρήσαμε το εγχείρημα εξ αρχής δύσκολο και χρονοβόρο. Η εμπιστοσύνη στις μέρες είναι και θέμα χρόνου και όχι μόνο φερεγγυότητας...

  Στον πρώτο λοιπόν χρόνο ζωής της "ανείπωτης ιστορίας" είχαμε συνολικά 833 νέους επισκέπτες (~2.3 ανά μέρα), 1396 συνολικές επισκέψεις και 2694 χτυπήματα στις αναρτήσεις της ιστοσελίδας. Τα νούμερα αυτά μας γεμίζουν ικανοποίηση και ευθύνες μιας και η διαφορερικότητα των επισκεπτών είναι μεγάλη. Έλληνες από 17 χώρες του κόσμου επισκέπτηκαν το παρόν blog ορμόμενοι από την Αμερική, την Χιλή, την Αυστραλία, την Τουρκία, την Ευρώπη και φυσικά την Ελλάδα.

  Έχοντας μιας γενικότερη Πλατωνική προσέγγιση της ιστορίας στοχεύσαμε στο μορφωμένο πλατύ κοινό χωρίς βέβαια από αυτό το κοινό να μπορεί να αποκλεισθεί καμμία ομάδα π.χ. όσων άρχισαν να αγαπούν την ιστορία σχετικά αργά σε ηλικία κτλ. Τα θέματα του blog θα εξακολουθήσουν να μην είναι "πιασάρικα" θα δίνουν όμως πάντα το κλίμα της εποχής που περιγράφουν, με την ελπίδα οτι οι απλοί αφανείς πρωταγωνιστές θα αναδειχθούν μέσα από αυτή την προσπάθεια.

Σας ευχαριστούμε

Μην με ξεχνάς Λεβέντη!

  Με μεγάλη συγκίνηση η "ανείπωτη ιστορία" αποχαιρέτησε πρόσφατα τον κυρ Γιάννη Κ. στο ύστατο ταξίδι της ζωής. Η συγκίνηση του γράφοντος ήταν πολύ έντονη μιας και είχε την τιμή, 2 μέρες πριν το θάνατο του κυρ Γιάννη, να του πάρει μια συνέντευξη-μαρτυρία στα πλαίσια έρευνας για το έπος του '40 αλλά και την κατοχή στην Στερεά Ελλάδα. Ποιός όμως ήταν ο κυρ Γιάννης;

  Για τον πολύ κόσμο ο κυρ Γιάννης ήταν ένα κλασσικό γεροντάκι, μετρίου αναστήματος, που σύχναζε στα ΚΑΠΗ της κωμόπολης του και κάπου-κάπου ασχολούνταν με τον κήπο του. Αυτό ήταν το παρόν αλλά όχι το είναι του. Αυτός ο άνθρωπος είχε και παρελθόν και μάλιστα ένδοξο. Θα λέγαμε, παραφράζοντας τους στίχους ενός τραγουδιού: μια μέρα από την ζωή του ολόκληρη η δική μου...

  Όλα ξεκίνησαν το Φεβρουάριο του 1940 με την κατάταξη του στο 42 Σύνταγμα Ευζώνων στην Λαμία. Ακολουθεί το ταξίδι στην Αλβανία, η συμμετοχή στο έπος του '40, η οδυνηρή οπισθοχώρηση (όπου και προσεβλήθει από βροχοπνευμονία όπως περήφανα έλεγε), η κατοχή και η ανάκλειση του στο στρατό το 1945.

  Δυστυχώς το παρόν blog έχει επισημάνει οτι η γενιά αυτή, των πολεμιστών-πατριωτών, όχι μόνο δεν έχει τύχη αναγνώρισης και προνομίων από το κράτος αλλά και συστηματικά-ερασιτεχνικά προσβάλεται από την πολιτεία (δείτε στο τέλος του άρθρου). Ενδεικτικά θα αναφέρουμε οτι κανείς από τους ντόπιους άρχοντες δεν παρεβρέθει στην κηδεία του Κυρ Γιάννη ενώ σε άλλες περιπτώσεις θανάτου πρώην δημάρχων, γωνέων παραγόντων ποδοσφαίρου ή πολιτευτών τρέχουν όλοι να "γλείψουν μεδούλι από την γίδα". Όσο για το κράτος ή το υπουργείο Εθνικής Αμύνης; Καταλαβαίνετε...

  Από το μετερίζι αυτού του site θα θέλαμε να εκφράσουμε την συμπάθεια στην οικογένεια του και την υπόσχεση για ακόμη μεγαλύτερη αφοσίωση στην προσπάθεια ανάδειξης των ανείπωτων ιστοριών τέτοιων συμπολιτών μας. Έχοντας στο μυαλό μας τα τελευταία σου λόγια σου εύχομαστε "Καλό ταξίδι Κυρ Γιάννη".

Ο Λεβέντης

Kam-sa-ham-ni-da Ν.Κορέα

Kam-sa-ham-ni-da: Μια λέξη άγνωστη στην Ελλάδα αλλά που ίσως να φέρνει στον νου κάποιων συμπολιτών μας πολύτιμες αναμνήσεις. Ιδιαίτερα για τα μέλη του Ελληνικού Τάγματος που πολέμησε το 1950 στον Κορεάτικο Εμφύλιο Πόλεμο η λέξη αυτή σημαίνει πολλά (εκτός από ευχαριστώ).

Πρόσφατα η Πρεσβεία της Νότιας Κορέας στην Ελλάδα δημοσίευσε στον Τύπο (Εφημερίδα Βήμα) ένα ευχαριστήριο μήνυμα που αναφερόταν στην ευγνώμοσύνη που τρέφει στους Έλληνες και Ελληνίδες που πολέμησαν πριν 60 χρόνια στην Κορέα και συνετέλεσαν στο να είναι η χώρα αυτή ελεύθερη και δημοκρατική. 

Η "ανείπωτη ιστορία", ευαισθητοποιημένη σε τέτοια ζητήματα, και έχοντας συγγενείς που πολέμησαν στον Κορεατικό Πόλεμο, έψαξε και βρήκε μια παλιά συνέντευξη του προέδρου των βετεράνων πολεμιστών Κορέας από την εκπομπή  ΡΙΜΕΪΚ. Σε αυτήν γινόταν αναφορά στην επίσκεψη του Νοτιο-Κορεάτη Προέδρου στην Ελλάδα και την μεταξύ τους συζήτηση. Ο πρόεδρος της Ν.Κορέας αφού ευχαρίστησε του ζώντες πολεμιστές του Εκστρατευτικού Σώματος ανέπτυξε διάλογο με τον πρόεδρο των αποστράτων. Σε κάποιο σημείο λοιπόν ο πρόεδρος των αποστράτων ζήτησε να μην αναγνωρίσει η Ν.Κορέα την χώρα των Σκοπίων με το όνομα Μακεδονία τουλάχιστον μέχρι να αφήσει την τελευταία του πνοή και το τελευταίο μέλος του Τάγματος Κορέας. Ο Νοτιο-Κορεάτης πρόεδρος ασπάστηκε την προτροπή των αποστράτων και έδωσε υπόσχεση οτι θα γίνει ως ένδειξη σεβασμού προς την Ελλάδα.

 Πράγματι, εως σήμερα ελάχιστες είναι οι χώρες που δεν έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομα. Εκτός από κάποιες Ευρωπαϊκές, το ζεύγος Ν.Αφρικής-Αυστραλίας (λόγω ομογενών) και το Μεξικό η μόνη αναπτυγμένη χώρα που συνεχίζει και αντιστέκεται στις σειρήνες για αναγνώριση είναι η Ν.Κορέα. Η Νότια Κορεά τιμά, εκτιμά και σέβεται την πατρίδα μας και τα παιδιά της. Μα πάνω από όλα τιμά τον εαυτό της...

Ταξιδεύοντας την Μάγια στην Taiwan

Είναι γνωστό οτι τα τελευταία ~10 χρόνια η κρατική τηλεόραση προβάλει την εκπομπή της κυρίας Μάγιας Τσόκλη «Ταξιδεύοντας με την Μάγια». Θέμα της, τα ταξίδια της κ.Τσόκλη στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Η κυρία Τσόκλη, θυγατέρα του ζωγράφου-καλλιτέχνη Κώστα Τσόκλη, θεωρείται κάτι σαν γκουρού του Τουρισμού. Καλεσμένη σε σχετικές εκπομπές, δίνει τα φώτα της επι παντός επιστητού. Για παράδειγμα, η "ανείπωτη ιστορία" θυμάται οτι λίγο πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες ήταν καλεσμένη στην Πρώτη Γραμμή με αφορμή συζήτηση για τους αγώνες και την χώρα.

Στα πλαίσια λοιπόν αυτά, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου της πρότεινε και απεδέχθη να είναι υποψήφια στο ψηφοδέλτιο επικρατείας των εκλογών του 2009. Ο λόγος; Μάλλον θα ήθελε να δώσει αύρα κοσμοπολιτισμού στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ.

Την περασμένη άνοιξη, η κυρία αυτή όπως και άλλοι 3-4 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, προέβησαν στο ακόλουθο ατόπυμα: απεδέχθησαν πρόταση του γραφείου Εκπροσώπησης της Ταϊβάν στην Ελλάδα για επίσκεψη στην περιοχή αυτή. Όλα φαίνονται φυσιολογικά εκ πρώτης όψεως: ολιγοήμερο ταξιδι σε χώρα της Άπω Ανατολής, όλα τα έξοδα πληρωμένα, ευκαιρία για διεθνείς σχέσεις κτλ.

Όμως η Ταϊβάν (μεγάλο νησί στα νοτια-ανατολικά της Κίνας) δεν είναι μια οποιαδήποτε περιοχή: σε αυτήν εγκαταστάθηκε (1949) η πλειοψηφεία των ηττημένων εθνικιστών του Κινέζικου εμφυλίου και έκτοτε προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί από την Κίνα αλλά δεν αναγνωρίζεται ως χώρα παρά μόνο ως επαρχία της Κίνας (η αρχή της μίας και ενιαίας Κίνας). Έχει την δική της κυβέρνηση, στρατό, αντιπροσώπευση σε οργανισμούς αλλά θεωρείται ανεξάρτητο τμήμα της Κίνας. Μάλιστα η τελευταία έχει επανειλημένα δηλώσει οτί σε περίπτωση ανεξαρτησίας-αναγνώρισης από πλήθος χωρών θα της επιτεθεί.

Η κ.Τσόκλη και οι λοιποί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου, δεν ενημέρωσαν σε υψηλό επίπεδο την ηγεσία του ΥΠ.ΕΞ. για το ταξίδι τους. Η συνέχεια; Τραγική. O Κινέζος πρεσβευτής μαθαίνοντας τα νέα περί του ταξιδιού ενημέρωσε το υπουργείο και τότε τα τηλέφωνα πήραν φωτιά!!! Έξαλλος ο (κατά τα άλλα ήρεμος και σοβαρός) κ. Δρούτσας άρχισε να ψάχνει τους βουλευτές (Τσόκλη κτλ) και τους βρήκε στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος . Αφου τους τα έψαλε αναγκάστηκαν οι βο(υ)λευτές-τουρίστες να αναβάλλουν την τελευταία στιγμή το ταξίδι διότι δεν θέλαν πολύ οι Κινέζοι να αρχίσουν τα αντίποινα (άφιξη Κινέζων αξιωματούχων στα Κατεχώμενα, επιβράδυνση επενδύσεων στην Ελλάδα κτλ).

Η ανείπωτη ιστορία εντυπωσιασμένη μα συνάμα θορυβημένη από το γεγονός έχει τα εξής ερωτήματα:

1) Με ποιόν τρόπο-διαδικασία-κριτήρια επιλέγονται οι υποψήφιοι Βουλευτές εν ετη 2010;

2) Τα ταξίδια και ο κοσμοπολιτισμός σημαίνουν γνώση των προβλημάτων του κόσμου;

3) Ποιός λογικός άνθρωπος, με στοιχειώδη αντίληψη των πραγμάτων, που έχει ταξιδεύσει στις ΗΠΑ, Ασία κτλ δεν ξέρει πόσο ακανθώδες είναι το ζήτημα της Ταϊβάν για την Κίνα;

4) Πως είναι δυνατό 4-5 τουρίστες βουλευτές να ασκούν εξωτερική πολιτική χωρίς να ειδοποιούν το αρμόδιο υπουργείo; Δεν υπάρχουν ποινές για αυτούς;

5) Οταν μέλη του δικτύου 21 υποκατέστησαν τους μηχανισμούς εξωτερικής πολιτικής (βλ. υπόθεση Οτσαλάν) ο κ Πάγκαλος οριόταν και εγκαλούσε όσους βοήθησαν τον «Άπο» να έλθει απρόσκλητος στην Ελλάδα. Πού ήταν στην περίπτωση αυτή ο πολυλογότατος αντιπρόεδρος; Γιατί αυτή η επιλεκτική ευαισθησία ιδιαίτερα από κάποιον που είναι μέλος του Συνδέσμου Ελλάδας-Κίνας;

Φαίνεται πως το μέτριο έχει καταντήσει η μόνη και φίλτατη επιλογή ενώ το άριστο ανεπιθύμητο από το μέτριο. Οι κάθε λογής ευρωληγούριδες και κοσμογυρισμένοι θεωρούνται ικανοί να μας αντιπροσωπεύουν. Μα το χειρότερο; Ασκούν πολιτική...

Harling: H εξαίρεση του Ελληνικού κανόνα

Harling (Χάρλινγκ). Ένα όνομα μια ολόκληρη ιστορία. Ιστορία για λόγους όχι μόνο στρατιωτικούς αλλά και σημειολογικούς.

  Ήταν Σεπτέμβριος του 1942 στην καυτή Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπως μας εξομολογείτε ο Θέμης Μαρίνος στο βιβλίο του “Αποστολή Harling-1942”, όταν πήρε διαταγές να μαζέψει το γελιό του και να φύγει. Ο Β’Παγκόσμιος Πόλεμος είχε μεταφερθεί (και) στην Βόρειο Αφρική με τον Στρατηγό Rommel να προελαύνει στο ομώνυμο μέτωπο. Λίγο πιο “δίπλα” από την Αλεξάνδρεια, στο Κάιρο θα γραφόταν η ιστορία μιας αποστολής. Το όνομα αυτής: Harling.

  Το Military Office 4 (MO4) στις εγκαταστάσεις της SOE περίμενε τον 25χρονο Μαρίνο, έλληνα στην καταγωγή, να παρουσιαστεί. Σκοπός της πρόσκλησης ήταν η συμμετοχή σε αποστολή-σαμποτάζ στην κατεχώμενη πατρίδα του. Η αποδοχή της πρόσκλησης ήταν αστραπιαία αφού αποτελούσε όνειρο ζωής για τον ίδιο!!!

  Η κατάσταση στο μέτωπο της Αφρικής είχε ως εξής: ο Rommel είχε φτάσει στην Αλεξάνδρεια, ο εφορδιασμός του γινόταν κυρίως από την σιδηροδρομική γραμμή που διαπερνούσε την Ελλάδα ενώ η 8η Συμμαχική Στρατιά ετοίμαζε γενική αντεπίθεση. Για την υποστήριξη αυτής χρειάζονταν να σταματήσει προσωρινά (υπολόγιζαν σε 6 εβδομάδες) ο ανεφοδιασμός των Γερμανών. Η ανατίναξη μιας γέφυρας στην Ελλάδα φάνταζε ιδανική...

  Η μαγυά της αποστολής άρχισε να φουσκώνει με την συγκέντρωση των μελών της. Όπως σε κάθε σοβαρό σχέδιο προβλέπονταν μοίρασμα των αρμοδιοτήτων. Απαραίτητη κρίθηκε η συμμετοχή αξιωματικών του μηχανικού, ασυρματιστών και καταδρομέων. Η αποστολή θα ήταν δωδεκαμελής και οι άντρες χωρίστηκαν σε 3 ομάδες που καθεμία έφερε ένα επικεφαλή και άτομα από όλες τις ειδικότητες.

  Στην πρώτη ομάδα ήταν ο Έντυ Μάιερς-επικεφαλής, ο Τομ Μπάρνς-αξιωματικός, ο Ντένις Χάμσον (καταδρομέας) και ο Λεν Γουίλμοτ (ασυρματιστής). Στην δεύτερη οι Κρις Γουντχαουζ-επικεφαλής, Αρθουρ Εντμοντς (αξιωματικός), Θέμης Μαρίνος (καταδρομέας) και Μαϊκ Τσίτης (ασυρματιστής). Στην τρίτη ομάδα οι Τζον Κουκ-επικεφαλής, Ιντερ Γκιλ (αξιωματικός), Νταγκ Φίλιπς (καταδρομέας)και Νατ Μπάρκερ (ασυρματιστής).

  Τα αεροπλάνα άρχισαν να απωγειώνονται στις 8:30 τοπική ώρα με ένα τεταρτο διαφορά το ένα από το άλλο. Δυστυχώς όμως τα σημάδια υποδοχής δεν διακρίνονταν από τους πιλότους οπότε γύρισαν στο αεροδρόμιο Φαγίντ. Μετά από δύο μέρες (30 Σεπτεμβρίου) η αποστολή ξαναπραγματοποιήθηκε αλλά το 3ο αεροπλάνο με επικεφαλής τον Κουκ (στην ομάδα του οποίου έγινε αμοιβαία αλλαγή Μαρίνου και Μπάρκερ) δεν προσγειώθηκε λόγω μη εύρεσης των συνθηματικών φωτιών. Τα άλλα δυο κλιμάκια είχαν καλύτερη τύχη: αυτό του Woodhouse έπεσε στην τοποθεσία Χοροστάσι, στον Προφήτη Ηλία, όπου ο Ανδρέας Μητάλας είχε ανάψει φωτιές περιμένοντας εφόδια για την ομάδα Τσιγαντέ-Ψαρού ενώ το κλιμάκιο του Μάγιερς μετά από περιπλάνηση συνάντησε τον Γιώργο Κατσίμπα από τις Καρούτες που τους βοήθησε να βρουν τους Καραλιβανέους. Οι δύο ομάδες τελικά ειδωθήκαν στις 6 Οκτωβρίου και συγκέντρωσαν όσα υλικά μπορούσαν σε σπηλιές.

  Ένας συμπαθητικός ελληνοαμερικάνος, ο Νίκος Μπέης, βρέθηκε δίπλα στους Άγγλους κομάντος και με τα σπαστά αγγλικά του συνεννοήθηκε και τους οδήγησε σε ένα δεύτερο κρυσφήγετο στην γνωστή πλέον σπηλιά Στρώμνης που απετέλεσε την βάση των δύο κλιμακίων. Σιγά σιγά η αποστολή αρχίζει και οργανώνεται χωρίς την παρουσία του τρίτου κλιμακίου. Ο Μάγερς και ο Χάμσον στις 25 Οκτωβρίου κάνουν μια διερευνητική αναγνώριση της Γέφυρας της Παπαδιάς, του Ασωπού και στο τέλος αυτής του Γοργοπόταμου που τους παίρνει 4 ημέρες. Με την επιστροφή στην στρώμνη συζητήτε το θέμα με τον Γουντχαουζ και παίρνεται η απόφαση να στοχοποιηθεί η γέφυρα του Γοργοπόταμου λόγω του ότι ήταν εύκολα προσβλητή. Δύο μέρες αργότερα, ένας σύνδεσμος που είχε σταλθεί στην Αθήνα, ειδοποιεί τους Άγγλους σαμποτέρ ότι Ναπολέων Ζέρβας ακόμα περίμενε τα αεροπλάνα της Harling στο βάλτο. Ο Γουντχαουζ ξεκινά πορεία για να τον συναντήσει με εντολή να φέρει τον Ζέρβα πίσω στην Στρώμνη με αντάρτες εώς τις 18 Νοεμβρίου.

  Τι γινόταν όμως πίσω στο Κάιρο; Το τρίτο κλιμάκιο αφού ξεκουράστηκε για 3 εβδομάδες ανασυντάχθηκε με σκοπό την προσγείωση του στην Ρούμελη. Επρόκειτο όμως για πτώση στα τυφλά μιας και τα άλλα δύο εν Ελλάδι κλιμάκι δεν είχαν ασύρματο. Τα μέλη της ομάδας έπεσαν κανονικά. Μάλιστα ο Μαρίνος περιγράφει στο βιβλίο του για την αποστολή Harling οτι πλησιάζοντας προς τα κάτω έβλεπα ένα μεγάλο χωριό στους πρόποδες ενός βουνού και λίγο αργότερα άρχισαν τα πυρά αυτομάτων όπλων. Ήταν οι Ιταλοί που πυροβολούσαν αδιακρίτως στον αέρα αλλά κυρίως στόχευαν τα αλεξίπτωτα με τα εφόδια. Το κλιμάκιο βρέθηκε λοιπόν στην άκρη του Καρπενησίου με τον ασυρματιστή χαμμένο (μαζεμένο αργότερα από Καρπενησιώτες που τον φιλοξένησαν στα σπίτια τους) και τους Ίντερ και Μαρίνο μαζί. Ο Τζον εμφανίστηκε μετά από λίγο και όλοι μαζί κατευθύνθηκαν ανατολικά οπότε και συνάντησαν τον Καπετάν Νικηφόρο στο Μύρισι. Αυτός οδήγησε τους Σαμποτέρ στους αντάρτες.

  Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν και άκουγαν ταυτόχρονα τον Εθνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ). Τα δίκωχα με το σήμα ΕΛΑΣ είχαν την τιμητική τους συνοδευόμενα απο διασταυρώμενα ζωμένα φυσεκλίκια. Ο Νικηφόρος οδήγησε τους Σαμποτέρ ψηλότερα, στο δάσος του Βελουχίου όπου η συνάντηση με τον Άρη Βελουχιώτη παρέμεινε αξέχαστη στον Μαρίνο: αφού δεν έδειξε να ασπάζεται την άποψη του Μαρίνου για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, παρήγγειλε να τεθούν υπό περιορισμό οι «επισκέπτες». Ο Νικηφόρος έπεισε τον Βελουχιώτη περί της ασημαντότητας αυτής της κίνησης και έτσι οι Σαμποτέρ ελευθερώθηκαν. Τότες, μετά από συζήτηση υποσχέθηκε ο Άρης οτι θα τους βοηθήσει να βρουν τα άλλα δυο κλιμάκια για τα οποία υποστήριζε οτι δεν είχε ακούσει τίποτα.

  Την επομένη, έξω από το Κρίκελο έγινε μάχη με τους Ιταλούς και σκοτώθηκε ο Καπετάνιος της 3ης ομάδας Δασκαλάκης. Η κηδεία του στο χωριό ήταν ωρόσημο για την συνειδητοποίση του Μαρίνου: μετά το διάβασμα από τον Παππά οι αντάρτες άρχιζαν να τραγουδάνε αντάρτικους ύμνους έχοντας τυλίξει τον καπετάνιο με την Ελληνική σημαία. Παρόλα αυτά όμως δεν έψαλαν καθόλου τον εθνικό ύμνο ενώ είχαν δείξει ήδη εχθρότητα προς τους Άγγλους και υποτίμηση της ηρωικής αντίστασης του 1940-41 στην Πίνδο, Ρούπελ, Κρήτη κτλ. Η λαίλαπα του εμφυλίου και της απόλυτης θεώρησης των γεγονότων-πραγματικοτήτων από τον ΕΛΑΣ ήταν πλέον εμφανής...

  Οι μέρες περνούσαν χωρίς το κλιμάκιο να βρει τους Άγγλους συντρόφους. Ο Μαρίνος μέσω της αλληλεπίδρασης με τους αντάρτες άρχιζε να αισθάνεται οτι πήραν μέρος σε αυτόν τον πόλεμο λόγω ιδεολογικής διαφοράς με τους Ναζί και όχι λόγω της κατάκτησης της πατρίδας. Αυτό τον γέμιζε με ανησυχία ώσπου στο χωριό Παπαρούσι το τμήμα Ευρυτανίας του ΕΛΑΣ (Καπετάν Ερμής, Ρουμελιώτης και Καπλάνης) έφερε τον χαμένο ασυρματιστή Νταγκ. Η χαρά όλων στο κλιμάκιο μεγάλη. Επιπλέον στις 8 Νοεμβριου ο Γουντχαουζ καθωδόν για τον Βάλτο συνάντησε έναν Παπά που του ομολόγησε την διάσωση του 3ου κλιμακίου και ο Άγγλος τον εφοδίασε με 2 σημειώματα, ένα για τον Άρη και ένα για τον Κουκ. Μετά την ανάγνωση του σημειώματος, ο Άρης, έδωσε εντολή στους Νικηφόρο και Πελοπίδας να συνοδέψουν τους Σαμποτερ στην Στρώμνη ενώ ο ίδιος φαίνεται να περίμενε να δει το αποτέλεσμα της συνάντησης Ζέρβα Γουντχαουζ. Η σκηνή της επανασύνδεσης των συντρόφων μετά από 1,5 μήνα ήταν συγκινητική. Μάλιστα 3 νέα μέλη είχαν προστεθεί: ο Μαικλ Μουρ ή Μιχάλης, ο Τζελάλ Ναάφι ή Γιάννης και ο Οσμάν Σούγκλι ή Παναγιώτης.

  Εν τω μεταξύ ο Γούντχαουζ συνάντησε τον απεσταλμένο του Ζέρβα Μυριδάκη στο χωριό Σακαρέτσι στις 9 Νοεμβρίου και την επομένη τον Ζέρβα στο χωριό Αργύρι. Μετά από ετοιμασίες οι αντάρτες του ΕΔΕΣ με τον Ζέρβα και τον Γουντχαουζ ξεκίνησαν για την Στρώμνη με σκοπό να βρουν τα 2 κλιμάκια των σαμποτέρ. Στο Κεράσοβο Ευρυτανίας ο ήρθε σημείωμα στον Ζέρβα από τον Άθω Ρουμελιώτη ότι ο Βελουχιώτης θέλει να τον σκοτώσει. Ο Μαρίνος στο βιβλίο του αναφέρει ότι εκείνη την περίοδο είχε τσακωθεί ο Άρης με τον Ρουμελιώτη και κάτι τέτοιο ήταν πιθανό. Τελικά συναντιούνται στις 14 Νοεμβρίου στην Βίνιανη σε μια ιστορική συνάντηση. Τελικά ο Ζέρβας φτάνει στην σπηλιά της Στρώμνης μετά 5 ημερών με τους αντάρτες του και ομάδα του ΕΛΑΣ με επικεφαλής τον Νικηφόρο γιατί όπως εκτιμά ο Μαρίνος ο Άρης έμεινε στο χωριό Κολοκυθιά οδηγίες από την Αθήνα για συμμετοχή στην επιχείρηση. Ο Πυρομάγλου αναφέρει στο Βιβλίο του Δούρειος Ίππος ότι ο Άρης διαισθάνθηκε την σημασία της επιχείρησης για την ανατίναξη και δέχτηκε να συμμετάσχει παρά το ότι οι οδηγίες μέσω του ΕΑΜ Λαμίας ήταν αντίθετες.

  Το Μαύρο Λιθάρι είχε οριστεί τόπος συγκέντρωσης όλων των ομάδων με προοπτική το χτύπημα. Συστάθηκε γρήγορα Πολεμικό Συμβούλιο στο οποίο ήταν επικεφαλής ο Ζέρβας ενώ ο Μάγερς είχε από πριν θέσει τον εαυτό του στις διαταγές του Στρατηγού. Ο Άρης έκανε τις δικές του παρατηρήσεις. Η ημερομηνία τέθηκε για τις 22 ή 23 Νοεμβρίου. Έγιναν και άλλες συζητήσεις ενώ πριν την τελειώσει η τελική σύσκεψη ο Βελουχιώτης ασχολήθηκε με μια υπόθεση ζωοκλοπής. Ο Μασσαβέτας είχε πιαστεί από τον ΕΛΑΣ για ζωοκλοπή και αντιδραστική συμπεριφορά. Στη μέση του χωριού δεμένος πισθάγκωνα άρχισε να το μαρτύριο του: αλύπητο μαστίγωμα, λιποθυμία και στο τέλος θανατική-χαριστική βολή. Ένα ιδιαίτερο σύστημα απονομής δικαιοσύνης.

  Στις 23 Νοεμβρίου η πορεία των ανταρτών ξεκίνησε για το υδροπρίονο ξυλείας του Χονδρογιάννη που ήταν 6 ώρες πορεία από την γέφυρα. Μια τελευταία αναγνώριση έδειξε ότι ήταν γύρω στους 120-140 Ιταλούς στην φρούρηση. Οι εκτιμήσεις για τον αριθμό των ανταρτών που συμμετείχαν στην επιχείρηση διαφέρουν μεταξύ Καπετάν Νικηφόρου, Πυρομάγλου, Μάγερς και Γούντχαουζ. Ο Μαρίνος σε τηλεοπτική συνέντευξη του ανέφερε ότι o Ζέρβας είχε 60, ο Βελουχιώτης 150 περίπου. Η δύναμη των ανταρτών-σαμποτέρ χωρίστηκε σε 7 ομάδες. Οι πρώτες δύο θα χτυπούσαν το Βόρειο και Νότιο τμήμα αντίστοιχα. Η τρίτη ομάδα είχε αποστολή την καταστροφή των τηλεφωνικών και τηλεγραφικών καλωδίων 1 χλμ. Νοτίως της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Ανάλογα η 4η ομάδα κινήθηκε βορείως της γέφυρας με μέλος τον Μαρίνο και ομαδάρχη τον Σπύρο Μπέκιο. Η 5η ομάδα θα φιλούσε την μικρή γέφυρα του Σπερχειού Ποταμού. Η έκτη ομάδα ήταν συνεργείο ανατινάξεως με διοικητή τον Τομ Μπάρνς. Η 7η ομάδα ήταν ο σταθμός διοικήσεως με 30 εφέδρους και τον Ζέρβα, τους μεγαλο-Καπεταναίους του ΕΛΑΣ και τους Μάγερς, Γούντχαουζ.

  Η μάχη ορίστηκε να αρχίσει στις11:00 μμ.. Λίγο έλειψε όμως να δημιουργηθεί επεισόδιο όταν 1-2 λεπτά πριν την επίθεση πέρασε τραίνο με πολλούς επιβάτες. Και στα δύο άκρα η επίθεση εκδηλώθηκε ταυτόχρονα με 10 λεπτά καθυστέρηση. Πρώτα καταλήφθηκε η φρουρά στο Νότιο τμήμα και μετά ο Μυριδάκης άρχισε να προετοιμάζει το έδαφος στην μέση της γέφυρας. Στο Βόρειο τμήμα έγινε τρομερή μάχη με τους Ιταλούς. Η ομάδα ανατινάξεως στην μέση περίμενε το σήμα από τα «άκρα» της γέφυρας για να προβεί στον βομβαρδισμό αλλά αργούσε. Έτσι ο Μάγερς αυτενέργησε διατάσσοντας τον Τομ να προχωρήσει στην υπονόμευση της γέφυρας. Ο Μαρίνος περιγράφει αναλυτικά στο βιβλίο του τα συμβάντα πριν την πρώτη έκρηξη της οποίας το αποτέλεσμα δεν ήταν το θεμιτό. Ταυτόχρονα η ομάδα στο Νότιο τμήμα είχε προβεί στην ανατίναξη ενώ στο Βόρειο τμήμα στην γέφυρα του Φραντζή δεν υπήρχε ιδιαίτερη κίνηση. Η ομάδα του Κουκ που ήταν ~1χλμ. Νοτίως της γέφυρας ανατίναξε τις σιδηροτροχιές αλλά στο Βόρειο τμήμα τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά: τα καλώδια τηλεφώνου δεν είχαν κοπεί αλλά οι αντάρτες βοηθήθηκαν από την καθυστέρηση του Μυριδάκη. Όταν μπήκαν και τα εκρηκτικά οι αντάρτες κρύφτηκαν κα περίμεναν την έκρηξη αγωνιωδώς και μια πιθανή άφιξη Ιταλών από την Λαμία. Ο Μαρίνος και οι υπόλοιποι αντάρτες της ομάδας δεν γνώριζαν οτι επίκειται και 2η προσπάθεια και έτσι έβγαλαν τα εκρηκτικά. Η πράσινη φωτοβολίδα-σήμα τέλους δεν φαινόταν αλλά ο αντάρτης Λάμπρος, που στο μεταξύ είχε απομακρυνθεί, τον ενημέρωσε οτι η ανατίναξη δεν είχε ολοκληρωθεί. Κατόπιν τούτου επανατοποθετήθηκαν τα εκρηκτικά. Σε λίγο μια αμαξοστοιχία με Ιταλούς έφτανε στο επίμαχο σημείο αλλά η έκρηξη που ακολούθησε μόνο ακινητοποίησε προς στιγμή το τραίνο μιας και κινούνταν με μικρή ταχύτητα. Έτσι οι αντάρτες επιτέθηκαν προς τα βαγόνια και χτύπησαν τους Ιταλούς που άρχισαν να πηδούν έξω και σιγά-σιγά να ανταποδίδουν. 10 λεπτά μετά το σταμάτημα της αμαξοστοιχίας και ενώ οι αντάρτες της ομάδας Μαρίνου οπισθοχωρούσαν ακούστηκε η 2η έκρηξη και τότε είδαν όλοι την πράσινη φωτοβολίδα.

  Η πορεία προς τον τόπο συνάντησης είχε αρχίσει (~2:30 π.μ.) αλλά πίσω στο τόπο της ανατίναξης οι Γερμανοί εκτέλεσαν 16 ντόπιους (Υπάτη) στα συντρίμμια της γέφυρας. Οι αντάρτες είχαν μόνο 2 τραυματίες (Ανθυπολοχαγός Παπαχρήστου Σωτήρης και Γιώργος Ζαγκαβιέρος του ΕΔΕΣ). Πρώτο σημείο συναντήσεως ήταν το Πλακωτό ενώ μετά θα συναντιόνταν όλοι στον υδροπρίονο του Χονδρογιάννη. Εκεί η επιμελητεία φρόντισε τους περιπλανώμενους συντρόφους που ξεκουράζονταν. Όμως ένα αγκάθι είχε προκύψει: οι του ΕΛΑΣ έφερναν μαζί τους ένα Ιταλό κρατούμενο, το Τζιοβάνι, που έκρουε από πόνο και απελπισία όπως περιγράφει ο Μαρίνος στο βιβλίο του Αποστολή Harling. Ο Άρης συνομίλησε με τον Mayers και τον Woodhouse για την τύχη του. Ο αρχηγός των ανταρτών ήταν ανένδοτος. Θάνατος η ετυμηγορία. Λίγο πριν την εκτέλεση ο Hamson του εκμαίευσε τον τόπο καταγωγής του και πληροφορίες για την φρουρά της γέφυρας. Στο μεταξύ, κάποιος από τους αντάρτες έσπρωξε προς το μέρος του Ιταλού ένα ανταρτόπουλο. Η τελετή ανδρισμού-μύησης απαιτούσε μαχαίρι και αίματα στο χέρι…Ο Άρης όπως μαρτυρά ο Μαρίνος στεκόταν χαμογελαστός. Το νεαρό ανταρτόπουλο έσφαξε τον Ιταλό που πετάχτηκε σε χαντάκι…

  Οι ομάδες του ΕΔΕΣ και ΕΛΑΣ συνέχισαν προς την Καστριώτισσα και μετά στο Μαύρο Λιθάρι όπου και χώρισαν κατόπιν διανυκτερεύσεως. Εκεί ο Mayers έδωσε 250 λίρες στον Άρη και 1000 στο Ζέρβα (τα είχε προσυμφωνήσει) ενώ αποφασίστηκε να σταλεί αγγελιοφόρος στην Αθήνα με σήμα για το Κάϊρο που ενημέρωνε και ζητούσε ιματισμό και την δυνατότητα να διαφύγει η αποστολή στο διάστημα 22-26 Δεκεμβρίου από την Ελλάδα μέσω της περιοχής Πάργας. Οι του ΕΔΕΣ μετά από 12 ημέρες κοπιαστική πορεία (Κολοκυθιά, Γαρδίκι, Πουγκάκι, Βελούχι, Αγ.Τριάδα, Βίνιανη, Μοναστηράκι, Ραυτόπουλο, Αυλάκι, Μεσόπυργο), κατέληξαν στη Μεγαλόχαρη. Στις 12 Δεκεμβρίου οι αντάρτες έφυγαν για το Γαύροβο όπου τα μέλη της Harling πλην του Μαρίνου και με οδηγό τον Μυριδάκη πήγαν προς την Πάργα. Ακολούθησαν οι ρίψεις εφοδίων, η συνάντηση–ρίψη-τραυματισμός του Wiliam Jordan και η ακύρωση της μεταφοράς των Άγγλων μέσω Πάργας.

  Με τον γυρισμό των αντρών του ΕΔΕΣ στη Μεγαλόχαρη έγινε γνωστό πως ένας ΕΔΕΣιτης αποπέμφθηκε από τις τάξεις του λόγω προδοσίας στους Ιταλούς. Κάπως έτσι ο Δεκέμβρης του ’42 έφτανε στο τέλος του και η νέα χρονιά επεφύλασσε πολλές συγκινήσεις, συγκρούσεις και τραγωδίες για την Εθνική Αντίσταση…*

** Στις 22 Νοεμβρίου 2009 έγινε και φέτος η εκδήλωση για την επέτειο της ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Η ημέρα ήταν ηλιόλουστη και αυτό συνετέλεσε στην συμμετοχή πληθος κόσμου. Μεταξύ των επωνύμων που έδωσαν το παρόν και απώτησαν φόρο τιμής ήταν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ψαριανός ο οποίος αναφέρθηκε στην φοβεία που διακατείχε τους συμμετέχοντες στην ίδια εκδήλωση την δεκαετία του ’60. Αξίζει να αναφερθεί οτι ο κ.Ψαριανός είναι ανιψιός του Καπετάν Νικηφόρου και η μητέρα του ήταν αντάρτισσα στο 2ο αντάρτικο. Εκτός των άλλων παρεβρέθησαν ο Άγγλος πρέσβης, η τελευταία σύζυγος του Στρατηγού Ζέρβα καθώς και πλήθος μαχητών του ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ. Παντελώς απόν το ΚΚΕ…

  Η “ανείπωτη ιστορία” με μεγάλη χαρά αναγγέλει την παρουσία, στην εκδήλωση του Γοργοποτάμου, της συζύγου και μονάκριβης κόρης του θρυλικού καπετάνιου του ΕΛΑΣ και του 2ου αντάρτικου Καπετάν Στάθη. Ο καπετάν Στάθης καταγόταν από το Ροδολίβος Σερρών ενώ η σύζυγος του από τα χωριά της Δυτικής Καστοριάς. Η δράση του στις περιοχές Καϊμακτσαλάν, Βέρμιο και Πάικο υπήρξε θρυλική. Διετέλεσσε καπετάνιος του 30ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ ενώ έδρασε στην ως άνω περιοχή και στο 2ο αντάρτικο. Συμμετείχε στην επιχείρηση Κωρωνίς στον τομέα Χάρος-Πύργος Κοτύλης όπως μας ενημερώνει ο Αχιλλέας Παπαιωάννου στο βιβλίο “Η παρέλαση των γιγάντων”. Η σύζυγος του (Κωνσταντινιά) γνώρισε σε νεαρή ηλικία τον μεγάλο καπετάνιο Γιαννούλη που την στρατολόγησε στον ΕΛΑΣ. Ακουλουθεί ο ΔΣΕ, η φυγή στο Ουζμπεκιστάν, η γνωριμία της με τον Καπετάν Στάθη, ο επαναπατρισμός και η εγκατάσταση στην Θεσσαλονίκη την δεκαετία του ‘80.

  Επιπλέον είχαμε την τιμή να μας δεχτεί στο σπίτι της στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, να μιλήσουμε εκτενώς για τον ΕΛΑΣ, τον ΔΣΕ , την γνωριμία της με τον Γιώργο Γιαννούλη, τον Άρη κτλ. Το παρόν blog, ευαισθητοποιημένο σε θέματα αγωνιστών, δεσμεύεται οτι θα παρουσιάσει σύντομα την ανείπωτη ιστορία του Καπετάν Στάθη καθώς και πλήθος άγνωστων ιστοριών για τους ΕΛΑΣ, ΔΣΕ. Αξίζει να μνημονευθεί ότι ο Καπετάν Στάθης έδωσε το είναι τους χωρίς όρους για την πατρίδα αλλά ξεχάστηκε από τις στήλες των εφημερίδων και τις γραμμές των ιστορικών βιβλίων της εποχής του...

*Πηγές: - Αποστολή Harling, Θέμης Μαρίνος

- Αγώνες της Φυλής, Μυριδάκης Μιχαήλ

Θυμίζει κάτι από... την Θ.Δ.

  Ξεφυλλίζοντας το αρχείο της "ανείπωτης ιστορίας" με κάποιες από τις εφημερίδες του Φεβρουαρίου βρήκαμε ένα ωραίο (για άλλη μια φορά) άρθρο του Χρ. Γιανναρά στην εφημερίδα Καθημερινή της Κυριακής. Με νωπές στην μνήμη τις επιστολές του Μική Θεοδωράκη προς την κυρία Δραγώνα αλλά κυρίως την πολύωρη συνέντευξη του στην εκπομπή "Στα Άκρα" αυτοπαρακινήθηκαμε να δημοσιεύσουμε αυτούσιο το κείμενο του Χρ.Γιανναρά.

  Τα φαινόμενα εκούσιας και ακούσιας αποδόμησης της Ελληνικής Παιδείας  καθώς και η απώλεια της Ελληνικότητας που επικαλείται ο Θεοδωράκης είναι αλληλένδετα και δυστυχώς καλύπτοναι από τον μανδύα της αναθεωρήσεως της Ιστορίας, της πολυπολιτισμικής κοινωνίας και πολύ φοβόμαστε σε λίγο καιρό των οικονομικών μέτρων...

Εξουσία που «αποδομεί» την κοινωνία

Tου Χρηστου Γιανναρα

  Το να είσαι Ιταλός, Γάλλος, Βρετανός, Ελληνας ή ό, τι ανάλογο δεν δηλώνει μόνο μια συμβατική, κρατική υπηκοότητα. Δηλώνει ότι «ανήκεις» σε μια συλλογικότητα με μεγαλύτερη ή μικρότερη ώς τώρα διαδρομή στην ανθρώπινη Ιστορία – ανήκεις σε μια γλώσσα, σε μια συνείδηση κοινού παρελθόντος, σε κοινή νοο-τροπία, κοινό θησαύρισμα πείρας που παραδίνεται από γενιά σε γενιά και διαμορφώνει συν-ήθειες, ένα κοινό ήθος, περίπου συλλογικό χαρακτήρα.

  Οταν στη μητρική σου γλώσσα (τη γλώσσα που σε πρωτομπόλιασε στην κοινή «λογική»: σε σκέψη και κρίση) η συλλογικότητα σημαίνεται ως «κοινωνία» (δυναμική σχέσεων, συμ-μετοχή και αλληλεξάρτηση στην πραγμάτωση της ζωής), δεν είναι δυνατό να έχεις την ίδια οπτική και την ίδια εκδοχή της πραγματικότητας με συνάνθρωπό σου, καθ’ όλα σεβαστόν και αγαπημένο, που στη μητρική του γλώσσα η συλλογικότητα είναι μόνο «societas», δηλαδή «εταιρισμός επί κοινώ συμφέροντι». Αλλη νοο-τροπία και άλλα αντανακλαστικά σκέψης και πράξης διαμορφώνει το νοηματικό και βιωματικό φορτίο της λέξης «α-λήθεια» και άλλο της λέξης «veritas», διαφορετικό της λέξης «νόμος» και διαφορετικό της λέξης «lex» – το ίδιο και με αναρίθμητα ακόμη ζεύγη λέξεων: «λόγος» και «ratio», «πρόσωπο» και «persona», «δημοκρατία» και «res publica» κ. λπ., κ. λπ.

  Διαφορετικόν ανθρωπολογικό τύπο διαμορφώνει μια συλλογικότητα με παρελθόν κατακτητικών κυρίως πολέμων, επιθετικών αναζητήσεων «ζωτικού χώρου», αποικιοκρατικών εθισμών, και διαφορετικόν μια άλλη που αιώνες πολλούς κυρίως αμυνόταν, επιβίωνε χάρη στην πανανθρώπινη εμβέλεια της πνευματικής της πραμάτειας. Διαφορετική νοο-τροπία και ήθος χαρακτηρίζει μια συλλογικότητα που η μεταφυσική της αναφορά ήταν πάντοτε ένας Θεός τιμωρός, αμείλικτος δικαστής και σαδιστής πατέρας, η «αμαρτία» παράβαση νόμου, ενοχή, εξαγοράσιμος κολασμός, και διαφορετική προκύπτει μια συλλογικότητα που ξέρει τον Θεό «νυμφίο», «εραστή μανικώτατον» του ανθρώπου και την αμαρτία «αστοχίαν», «απόπτωσιν από του στόχου», του στόχου πληρότητας της ζωής που είναι ο «όντως έρως».

  Δεν ανήκουμε σε «εθνότητα», είναι ανεπαρκέστατη η λέξη. Ανήκουμε σε μια γλώσσα, σε μια κοινή ιστορική εμπειρία, σε μια παράδοση και συνέχεια πείρας, νοοτροπίας, μεταφυσικής ελπίδας. Αλλά αυτό το «ανήκειν», το «συνυπάρχειν» με κοινό, συνεκτικό της συλλογικότητας «τρόπο», βιώνεται και κατανοείται σε συνάρτηση πάντοτε με την καλλιέργεια του καθενός, το αισθητήριό του «ποιότητας» της ζωής.

  Οι φτηνοί άνθρωποι του ό, τι φάμε ό, τι πιούμε και ό, τι τέλος πάντων ηδονικό αρπάξουμε, παρακάμπτουν το υπάρχειν (που είναι πάντοτε συνύπαρξη) και λογαριάζουν για ζωή το «έχειν»: Να κατέχουν, να εξουσιάζουν, να τα έχουν όλα υποταγμένα στις απαιτήσεις του εγώ. Καταλαβαίνουν τη συλλογικότητα μόνο σαν «κράτος» και το «ανήκειν» μόνο σαν συμβατική «υπηκοότητα». Λογαριάζουν το κράτος σαν εξουσιαστικό μηχανισμό διαχείρισης των κοινών και τους ενδιαφέρει μόνο για όσα χρηστικά τους παρέχει.

  Πολύ συχνά, φτηνοί άνθρωποι ορέγονται τη διαχείριση του κράτους, την εξουσία της διαχείρισης. Οχι για να υπηρετήσουν τον δημιουργικό δυναμισμό της κοινωνικής συνοχής, τη γλώσσα, την ιστορική συνείδηση, τη θησαυρισμένη παράδοση, τη μεταφυσική ελπίδα – είναι ευτελείς άνθρωποι, δεν καταλαβαίνουν τίποτε από αυτά. Διψάνε εξουσία από ιδιοτέλεια και μόνο: Να προβληθεί το εγώ τους, να εξαρτώνται όλοι οι άλλοι από αυτούς, να βρίσκονται συνεχώς στη δημοσιότητα, να εισπράττουν κολακείες και χειροκροτήματα. ΄Η για σκοπιμότητες χυδαίου ηδονισμού: Να μπορούν να κλέβουν το δημόσιο ταμείο, να διαπλέκονται με μεγιστάνες του πλούτου και να δωροδοκούνται, να ζουν με πολυτέλεια ονειρώδη για τις ικανότητές τους και την καταγωγική τους ανέχεια.

  Αφού λογαριάζουν τη συλλογικότητα μόνο σαν χρηστικό δεδομένο, ωφελιμιστική πραγματικότητα, τι πιο φυσικό να είναι απάτριδες, διεθνιστές, συνεπέστατοι «αποδομιστές» κάθε μη χρηστικής εκδοχής των θεμελίων της συνύπαρξης – της γλώσσας, της παιδείας, της Ιστορίας, της Τέχνης, της πολιτικής, της μεταφυσικής. Και για να προσδώσουν εγκυρότητα στον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού, καταφεύγουν στην πιο αναχρονιστική και άκριτη ανάγνωση του Μαρξισμού: Βλέπουν τη συλλογικότητα να συγκροτείται μόνο στη «βάση» των παραγωγικών και ανταλλακτικών σχέσεων, επομένως ο πολιτισμός, οι διαφορές των πολιτισμών, η ποικιλία των παραδόσεων, δεν είναι παρά «εποικοδόμημα» σε αυτή την πρωτεύουσα βάση. Πώς λοιπόν να μην είναι πανέτοιμοι, παίρνοντας την εξουσία, να καταστρέψουν τη γλώσσα, να στρεβλώνουν και κατασυκοφαντήσουν την ιστορία του τόπου τους, να διασύρουν την αξιοπρέπεια του λαού τους, να χλευάσουν τη λαϊκή παράδοση και ευσέβεια, να πρακτορεύσουν (με το αζημίωτο) ξένα συμφέροντα;

  Η καταφυγή της μηδενιστικής πολιτικής πρακτικής σε μαρξιστικά ψιμύθια, προκειμένου να εξωραϊστεί ο πρωτογονισμός της ακοινώνητης εγωκεντρικής ύπαρξης, δεν περιορίζει το σύμπτωμα σε μόνη την παράταξη της δήθεν Αριστεράς. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, η διαχείριση της Παιδείας ανατίθεται (από κάθε κυβέρνηση οποιουδήποτε κόμματος και πρωθυπουργού) σε άτομα του ανθρωπολογικού τύπου των «αποδομιστών». Και αν υπάρξουν διαμαρτυρίες για την προκλητική αυθαιρεσία και αναίδεια αυτών των ατόμων, ξεσηκώνεται αμέσως μια θαυμαστά συντονισμένη συγχορδία υπερασπιστών της «αποδόμησης», συγχορδία από πριμαντόνες της δημοσιότητας που καλύπτουν όλο το «πολιτικό» φάσμα: από τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά ώς την πιο φανταιζίστικη τάχα και Αριστερά.

  Οταν έγραφε ο Καβάφης: «... το άριστον εκείνο, Ελληνικός – ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν· εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν», απηχούσε μιαν επίγνωση της ελληνικότητας αυτονόητη στις μέρες του για μεγάλες πληθυσμικές ομάδες (όχι μόνο ελληνόφωνες). Από μια τέτοια επίγνωση (συνάρτηση καλλιέργειας) στερούν τον Ελληνισμό (τον ελλαδικό και της διασποράς) οι θλιβερές συμπλεγματικές φιγούρες που προσλαμβάνονται στο υπουργείο Παιδείας (με κάθε κυβέρνηση) για να οργανώσουν την κοινωνική άμυνα απέναντι στην απειλή του «εθνικισμού».

  Οι πολλοί απλοί άνθρωποι που επενδύουν συναισθηματικά σε ιδεολογικές γενικότητες περί ενδόξων προγόνων και πρωτοπορίας άλλοτε στον πολιτισμό, δεν μπορούν πια να έχουν την επίγνωση της καβαφικής ελληνικότητας. Νιώθουν, όμως, να βιάζεται ο ψυχισμός τους από την πολιτική μεθοδικού αφελληνισμού της ελληνόφωνης (ακόμα) κοινωνίας. Και η μόνη λογική εξήγηση που βρίσκουν γι’ αυτό τον βιασμό, συνάγεται από συμπεριφορές που όζουν «πρακτοριλίκι». Δεν είναι μυστικό ότι ο «ξένος παράγων» θέλει από το ελλαδικό κρατίδιο να απεμπολήσει εσπευσμένα την ελληνικότητα της Κύπρου, της Μακεδονίας, του Αιγαίου – τουλάχιστον.

Ολα έχουν μια τιμή. Εκτός από την καβαφική ελληνικότητα.

Υ.Γ. Η "ανείπωτη ιστορία" πολύ σύντομα θα επανέλθει με σειρά αρθρών ιστορικού περιεχομένου της περιόδου 1940-49 καθώς και με αφιερώματα σε ξεχασμένες ιστορίες που διαδραματίστηκαν στο εξωτερικό.

Πως να το πώ; Μια αγάπη για την πατρίδα!

  Όσοι έχουν παρακολουθήσει τις αναρτήσεις σε αυτό εδώ το blog θα έχουν δει συχνά να αναφερόμασε στους μαχητές της Εθνικής Αντίστασης της περιόδου 1941-44 ένας εκ των οποίων (εμπνέει θαυμασμό και δέος στον διαχειριστή) είναι ο Αχιλλέας Παπαιωάννου, ετών 91, κάτοικος Θεσσαλονίκης αλλά καταγώμενος από την Καλή Βρύση Καστοριάς. Η ανείπωτη ιστορία έχει δεσμευτεί οτι θα αναφερθεί (με σειρά μάλιστα αρθρών) στην πορεία της ζωής του Παπαιωάννου στο μέλλον.

  Αφορμή για να γραφτεί αυτό το κείμενο ήταν η απάντηση της Θ.Δραγώνα στον Μ.Θεοδωράκη, για την επιστολή του τελευταίου στον Στέφανο Ληναίο, και η ανταπάντηση αυτού στην κυρία Δραγώνα. (το παρόν blog θέλει να υπενθυμήσει στους αναγνώστες ότι η κυρία Δραγώνα είναι επιλογή του περιβάλλοντος Παπανδρέου  για την θέση Ειδικής Γραμματείας Ενιαίου Διοικητικού Τομέα Θεμάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού, εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων και σύζυγος του Νίκου Μουζέλη, εκλεκτού του Κ.Σημίτη). Το πόσο βέβαια προστετεύονται οι επιλογές Παπανδρέου από τα μ.μ.ε. μπορείτε να το καταλάβετε στο τέλος της επιστολής Θεοδωράκη...Είναι πασιφανές οτι ο πρωθυπουργός (γνωστός για τις "προωθημένες" του απόψεις) πρέπει να μείνει στο απυρόβλητο πάση θυσία, κάτι που φάνηκε και το καλοκαίρι σε εκδήλωση που έγινε σε Ελληνικό νησί (η ανείπωτη ιστορία δεσμεύεται για αποκαλύψεις σύντομα).

  Διαβάζοντας το κείμενο του Μίκη, μας ήρθε στην μνήμη μια παλιά συνέντευξη (2000) του Αχιλλέα Παπαιωάννου στην ΕΡΤ στα πλαίσια μιας εκπομπής για τους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες στην Τασκένδη. Όταν προς στο τέλος της εκπομπής, ερωτήθη ο Παπαιωάννου "τώρα, μετά από τόσα χρόνια τι έχει να πει για τους αγώνες του" (Ελληνοαλβανικό μέτωπο, οχυρά Ρούπελ, Εθνική Αντίσταση, 2ο αντάρτικο, εξορίες κτλ) απάντησε: ΔΕΝ ΑΠΑΡΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΟΥ, ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ. ΕΔΩΣΑ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ..ΜΙΑ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ, ΠΩΣ ΤΟ ΛΕΝΕ!!!

   Αυτό ήταν και το πνεύμα της νεολαίας του '40 (μεταξύ των οποίων και ο Μίκης) στο οποίο αναφέρεται ο Θεοδωράκης. Απολαύστε τον:

Η επιστολή της κ. Δραγώνα:


2 Ιανουαρίου 2010

Αγαπητέ Μίκη Θεοδωράκη,

Κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες στο διαδίκτυο επιστολή σας προς τον Στέφανο Ληναίο με πολύ απαξιωτικά σχόλια για το πρόσωπό μου και παραθέματα από το δημοσιευμένο έργο μου που είναι όλα παντελώς ψευδή και κατασκευασμένα.
Σας ενημερώνω ότι δεν είμαι ιστορικός και δεν γράφω ιστορικά βιβλία. Λόγος σαν «Η ελληνική ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από το 19ο αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή εθνικισμού, αποικιοκρατίας και επεκτατικού ιμπεριαλισμού. Κοντολογίς κάποιοι από το εξωτερικό μας είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχθήκαμε για να κονομήσουμε (!!!) πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων», δεν βρίσκεται πουθενά στο δημοσιευμένο έργο μου και δεν χαρακτηρίζει την πανεπιστημιακή και κοινοβουλευτική μου πορεία. Τέτοιου είδους κατασκευάσματα είναι μιας συκοφαντικής εκστρατείας εναντίον μου.
Είμαι κοινωνική ψυχολόγος, ερευνώ και γράφω πάνω στις κοινωνικές ταυτότητες έχω δώσει μεγάλο μέρος της ζωής μου για την υπεράσπιση των αρχών της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης σε αυτόν τον τόπο.
Σας στέλνω μέρος των δημοσιεύσεων μου για να κρίνετε εάν όσα παρατίθενται στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο ανταποκρίνονται στην αλήθεια. Εάν διαπιστώσετε ότι είναι κατασκευασμένες φράσεις, σας παρακαλώ πολύ να βρείτε μια ευκαιρία να το δηλώσετε.
Σας γράφω επειδή θαυμάζω την αστείρευτη δημιουργικότητά σας και τους αγώνες σας για τη δημοκρατία και είμαι σίγουρη ότι η αναζήτηση της αλήθειας και η προάσπιση των δημοκρατικών αρχών έχει πρώτιστη σημασία για σας.

Με εκτίμηση

Θάλεια Δραγώνα

Σας επισυνάπτω και 2 πρόσφατες συνεντεύξεις μου όπου θα βρείτε και όλα τα παραποιημένα παραθέματα

Απάντηση Μίκη



ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Επιφανους 1

117 42, Αθήνα

τηλ. 210-9214863

fax 210-9236325

e-mail: mikisthe@otenet.gr



Προς την κ. Θάλεια Δραγώνα

Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας

Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην προσχολική ηλικία

του Εθνικού και Καποδστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Ναυαρίνου 13, 10680 Αθήνα

Αθήνα, 10.1.2010


Αγαπητή κυρία Δραγώνα,


Έλαβα την επιστολή και τα βιβλία σας και σας ευχαριστώ. Διάβασα επίσης στο «Βήμα» και τα «Νέα» τις συνεντεύξεις σας, οι οποίες όμως κινούνται μονάχα γύρω από δυο-τρεις φράσεις που σας αποδόθηκαν εδώ και πολύ καιρό, για να διαψευσθούν ύστερα από μεγάλη και αδικαιολόγητη καθυστέρηση.
Οι συνεντεύξεις αυτές και η μεγάλη προβολή τους (σε συνδυασμό με την φίμωση των αντιθέτων απόψεων) δεν πετυχαίνουν τίποτε άλλο παρά να αποκαλύπτουν στον ελληνικό λαό τους πανίσχυρους φίλους σας στα ΜΜΕ αποδεικνύοντας το εύρος και τα ερείσματα αλλά και τον συντονισμό της προσπάθειας που εξυφαίνεται με στόχο την αλλοίωση της εθνικής-ελληνικής μας ταυτότητας. Καθώς και τον τρόμο που δημιουργεί η αυξανόμενη παλλαϊκή αντίδραση στις απόψεις σας, που ακυρώνει την αρχική σας προσπάθεια να εκμεταλλευθείτε την αντίδραση του κ. Καρατζαφέρη βαφτίζοντας όσους διαφωνούν «ακροδεξιούς».
Τρόμος που φτάνει σε σημείο να προκαλεί συμπτώματα της «Λύσσας-Σόρος» σε υποταχτικούς κονδυλοφόρους όπως σ’ αυτόν τον δυστυχή κ. Χάρη σε σημερινό (9.1.10) ένθετο αθηναϊκής εφημερίδας.
Επειδή τυχαίνει να είμαι ένας από τους πρωτεργάτες αυτής της εκστρατείας για την ενημέρωση του ελληνικού λαού με ρίζες βαθειές στην αληθινή ελληνική Αριστερά από την εποχή του ΕΑΜ, θα ήμουν ο τελευταίος που θα επέτρεπα στον οποιονδήποτε να καπηλευτεί την λέξη και την έννοια «πατρίδα».
Το ΕΑΜ και το τότε ΚΚΕ κατέκτησε την εμπιστοσύνη του 70% του λαού μας για την πίστη του και τους αγώνες του για τη Λευτεριά της ελληνικής πατρίδας και την αναγέννηση του ελληνικού έθνους. Με την πεποίθηση ότι υπηρετούμε τα ιδεώδη των Ελλήνων για την ελευθερία και την δημοκρατία από τα βάθη των αιώνων και φτάνοντας ως το «Ελευθερία ή θάνατος» του Κολοκοτρώνη, ορθώσαμε το ανάστημά μας και αναμετρηθήκαμε με το όπλο στο χέρι, με την πιο φονική δύναμη που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα: την χιτλερική Βέρμαχτ, τα ναζιστικά Ες-Ες και την Γκεστάπο, με αμέτρητες θυσίες σε αίμα, βασανισμούς και διώξεις. Ενώ παράλληλα και μέσα σ΄ εκείνες τις σκληρές συνθήκες τιμούσαμε και τρεφόμαστε με τον ελληνικό πολιτισμό για τον οποίο είμαστε περήφανοι και συγχρόνως οραματιζόμαστε τη μελλοντική κοινωνία της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της «πανανθρώπινης λευτεριάς».
Aυτή υπήρξε ως σήμερα η γνήσια και μοναδική Αριστερά, όπου οι λέξεις «έθνος» και «πατρίδα» ήταν για μας δόξα και τιμή και όχι ντροπή όπως τις κατάντησαν χτες και σήμερα ορισμένα γκρουπούσκουλα και ομάδες «διανοουμένων» που στο όνομα της Αριστεράς ντροπιάζουν με τις «ιδέες» και τα καμώματά τους, τους αγώνες και τις θυσίες μας, ενώ δηλητηριάζουν την ανύποπτη νεολαία μας, που η νικήτρια και θριαμβεύουσα ακόμα και σήμερα εθνικοφροσύνη κρατάει στα σκοτάδια, έχοντας καταδικάσει σε λήθη τη σύγχρονη ιστορία μας.
Όμως η ακτινοβολία εκείνων των ηρωικών χρόνων αψηφώντας όλα τα εμπόδια εξακολουθεί να εμπνέει το λαό μας, γι’ αυτό και η αντίθεση στην συστηματική απόπειρα που επιχειρείται εδώ και καιρό με στόχο την ουσιαστική ανατροπή της ελληνικής ιστορίας, είναι καθολική και δεν συνδέεται με την α΄ ή την β΄ πολιτική παράταξη αλλά με το σύνολο των Ελλήνων, που γαλουχήθηκε με μια συγκεκριμένη και βαθειά ριζωμένη άποψη για το τι είναι πατρίδα, τι είναι Ελλάδα, τι είναι ιστορία, τι είναι ελληνικός λαός και ελληνικό έθνος.
Κι ακόμα γνωρίζει καλά -γιατί τα βιώνει, ποια είναι τα βασικά ιστορικά και πολιτισμικά στοιχεία που μας διέπλασαν από το ΄21 έως σήμερα.
Αρνούμενοι και κατεδαφίζοντας όλα αυτά που μας έκαναν αυτούς που είμαστε χτες, προχτές και σήμερα,με το πρόσχημα μιας δήθεν επιστημονικής αναθεώρησης της ιστορικής πραγματικότητας, όπως αποδεικνύεται σε κάθε σελίδα του βιβλίου σας «Τι είν’ η Πατρίδα μας;» στην ουσία αμφισβητείτε ο,τιδήποτε θετικό έπραξε ο λαός αυτός σε όλους τους τομείς του εθνικού μας βίου κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων.
Με το βιβλίο σας αποδομείτε τις ιδέες, πεποιθήσεις, τα «πιστεύω», σε σχέση με το ελληνικό έθνος και τις ρίζες του, δηλαδή όλα αυτά που ενέπνευσαν και παρακίνησαν τον λαό μας. Όμως αν στις αρχές του 19ου αιώνα δεν υπήρχαν οι ιδέες για τη συνέχεια του ελληνικού έθνους και όλα τα «πιστεύω» που εσείς σήμερα απορρίπτετε ως άνευ ουσιαστικού περιεχομένου και εκτός ιστορικής πραγματικότητας, τότε δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν η Επανάσταση του ΄21, το κίνημα του Φιλελληνισμού, το δημοκρατικό κίνημα του Μακρυγιάννη, η αποπομπή του Όθωνα, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, η Εθνική Αντίσταση. Δεν θα υπήρχε ο Άρης Βελουχιώτης. Και όχι μονάχα αυτός, γιατί σύμφωνα με κείνα που επιχειρείτε να διδαχθούν τα παιδιά μας, δεν θα υπήρχε ούτε ένας αντάρτης, μιας και ΟΛΟΙ πήραν τα όπλα για την Ελλάδα και την Πατρίδα. Ενώ αν είχαν τα μυαλά τα δικά σας, δηλαδή εξέταζαν το «επιστημονικώς ορθόν», θα τα βρίσκανε μια χαρά με τους Γερμανούς που εξ άλλου το μόνο που ζητούσαν από μας ήταν να τους παραχωρήσουμε την άδεια χρήσης των λιμανιών και των αεροδρομίων μας.
Κατά τον ίδιο τρόπο δεν θα υπήρχαν οι δημοκρατικοί αγώνες και η Αντίσταση κατά της χούντας. Δεν θα υπήρχαν ο Σολωμός, ο Κάλβος, ο Παλαμάς, ο Καβάφης, ο Καλομοίρης,ο Καζαντζάκης, o Σικελιανός, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Τσαρούχης, ο Ελύτης, ο Χατζιδάκις, ο Εγγονόπουλος,ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, ο Παρθένης, ο Καμπανέλλης, ο Γεωργουσόπουλος, ο Κουν, ο Μινωτής, ο Κακογιάννης, ο Αγγελόπουλος. Όπως δεν θα υπήρχαν οι διανοητές, οι φιλόσοφοι, οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες από τον Τρικούπη και τον Βενιζέλο ωε τον Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν θα υπήρχαν τα μεγάλα κινήματα όπως των δημοτικιστών και των φοιτητών. Δεν θα υπήρχε το κίνημα για την Κύπρο ούτε οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς τα σημερινά θύματα του επιθετικού ιμπεριαλισμού, την Γιουγκοσλαυία, την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Και δεν θα συνέβαιναν προ παντός εκείνες οι πράξεις, που αποδεικνύουν την ιδιαιτερότητα του λαού μας, που τόσο επίμονα σαρκάζετε, όπως το ΟΧΙ το 1940 και η μάχη της Κρήτης, καθώς και το ότι ανάμεσα σε όλους τους ευρωπαίους, μονάχα η Ελλάδα αρνήθηκε να ντύσει τα παιδιά της με την στολή της Βέρμαχτ και να τα στείλει στο ανατολικό μέτωπο. Χάρη στις μοναδικές μέσα στην κατεχόμενη Ευρώπη παλλαϊκές διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας με χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και εκτοπισμένους σε στρατόπεδα θανάτου.
Κι αυτό γιατί οι εθνικοί και δημοκρατικοί μας αγώνες, καθώς και τα πνευματικά έργα και οι πολιτικές πράξεις των προσώπων αυτών, διαπνέονταν από την πεποίθηση ότι η σύγχρονη Ελλάδα έχει επηρεαστεί βαθειά από μια βαρειά κληρονομιά, απέναντι στην οποία θα πρέπει να φανούμε δημιουργικά αντάξιοι.

Για όλα αυτά έχετε να πείτε μια μόνο λέξη: εθνοκεντρισμός, δηλαδή ότι είναι ασυγχώρητη υπερηφάνεια για ένα λαό να θαυμάζει τα επιτεύγματά του, φτάνοντας στο σημείο να προτείνετε να εκλείψει από τα σχολικά βιβλία, γιατί αυτό επιτάσσει η σύγχρονη επιστήμη για την αναθεώρηση της ιστορίας. Με άλλα λόγια επιχειρείτε έναν γενικευμένο ευνουχισμό σε ό,τι πολυτιμότερο και πιο ελληνικό πέτυχε ο λαός μας έως τώρα, με τελικό αποτέλεσμα την μετατροπή μας σε έναν άλλο λαό, προσαρμοσμένο στις συνταγές του καμουφλαρισμένου αφελληνισμού, που κοσμούν κάθε σελίδα του εν λόγω βιβλίου σας.
Κι αυτό γιατί διαφωνείτε με την ύπαρξη και την αξία των βασικών πυλώνων πάνω στους οποίους στηρίχθηκαν οι ιδέες, οι πράξεις, οι αγώνες, οι θυσίες και τα έργα, πνευματικά και άλλα.
Βαφτίζετε εθνοκεντρισμό την ξεχωριστή πίστη, ακόμα και θαυμασμό που μπορεί να έχει ένας λαός για την ιστορία και τον εαυτό του. Τις ξένες επεμβάσεις, που αλλοίωσαν την εθνική μας ζωή, τις θεωρείτε σχεδόν ανύπαρκτες και πρόσχημα για να καλύψουμε τις δικές μας -υπαρκτές βεβαίως- αδυναμίες.
Την ιδιαιτερότητα των αγώνων μας, ειδικά στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο την αποκαλείτε σωβινισμό, πράξη εχθρική προς τους άλλους και την θεωρείτε γενεσιουργό αιτία ξενοφοβίας.
Την υπερηφάνεια μας για τα κατορθώματα των αρχαίων Ελλήνων την βαφτίζετε στείρο εθνικισμό και ιστορική αυταπάτη. Δηλαδή θέλετε σώνει και καλά να αποδείξετε ότι κακώς πιστεύαμε ως τώρα όσα πιστεύαμε για την καταγωγή, τις παραδόσεις, την ιστορία και τον πολιτισμό μας, πράξη που στην ιατρική επιστήμη ονομάζεται «ευνουχισμός». Και οχυρωμένη πίσω από ηχηρά ονόματα ξένων επιστημόνων βαλθήκατε με την βοήθεια ισχυρών πολιτικών και οικονομικών κύκλων, μιας και είναι πολύ δύσκολο να ευνουχίσετε έναν ολόκληρο λαό κατεδαφίζοντας τα σύμβολα και τους μύθους του, να ξεκινήσετε το θεάρεστο έργο σας από τα τρυφερά και ανύποπτα παιδιά μας.
Όπως το επιχείρησε χθες η φίλη σας κ. Ρεπούση -ανεπιτυχώς- ενώ σήμερα, με τον αέρα μάλιστα της κρατικής συμπαράστασης το επεκτείνετε εσείς με νέα έφοδο για τον ευνουχισμό της μαθητικής μας νεολαίας από κρατικό μάλιστα πόστο!
Γνωρίζετε κυρία Δραγώνα, ότι δεν έχω τίποτα προσωπικό μαζί σας, όπως γνωρίζετε ότι θα σας ήταν λίγο δύσκολο να με βαφτίσετε κι εμένα … ακροδεξιό. Προς το παρόν μπορείτε εσείς και οι φίλοι σας να με φιμώσετε. Όμως σ’ αυτό είμαι συνηθισμένος και μάλιστα θα σας έλεγα ότι όποιοι και όσοι στο παρελθόν κατά καιρούς επεχείρησαν να φιμώσουν τις ιδέες αλλά και την μουσική μου, είχαν … κακά γεράματα. Όπως ίσως ξέρετε ή θα έχετε ακούσει, η ζωή και το έργο μου στηρίχθηκε επάνω σε τρεις λέξεις: Ελλάδα, Πατρίδα, Ελευθερία. Και όλοι μου οι αγώνες έγιναν μόνο και μόνο για να τις υπερασπίσω με κάθε θυσία. Το ίδιο κάνω και τώρα.
Σήμερα εσείς και οι φίλοι σας, με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι οι προηγούμενοι, επιχειρείτε να κατεδαφίσετε τις ιδέες, τις πράξεις και τα έργα που συμβολίζουν αυτές οι τρεις λέξεις, που όπως είπα, ενέπνευσαν και στήριξαν όλες τις γενιές των νεοελλήνων, για να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα.
Μια κορυφαία στιγμή στην νεότερή μας ιστορία υπήρξε και η Εθνική μας Αντίσταση, τότε που έλαμψαν αυτές οι τρεις λέξεις οδηγώντας τα νιάτα εκείνης της εποχής σε ανυπέρβλητες θυσίες. Χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες τα θύματα. Τι μας οδηγούσε τότε; Όλα αυτά που καταδικάζονται σε κάθε σελίδα του βιβλίου σας, για να ανοίξει ο δρόμος σε μια γενικευμένη αλλοίωση του εθνικού μας χαρακτήρα ξεκινώντας με δήθεν επιστημονικό τρόπο από τα τρυφερά μας νιάτα.
Άλλωστε αυτή η προσπάθεια που γίνεται μέσα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, έχει αφετηρία γνωστά σε όλους διεθνή κέντρα, που επιδιώκουν την διάλυση των εθνών-λαών με εθνικές ιδιαιτερότητες, συμφέροντα και «αρχές» που οδηγούν σε αντιστάσεις μπροστά στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και γι’ αυτό με τη διάλυση των εθνών επιδιώκουν την μετατροπή των ανθρώπων σε ανυπεράσπιστες μονάδες χωρίς μνήμη και ενοχλητικές ιδιαιτερότητες.
Eίναι δυνατόν να επιτραπεί να γίνει κάτι τέτοιο; Να γιατί με βρίσκετε και θα με βρίσκετε πάντοτε αντίθετο, γιατί πιστεύω ότι η γενιά η δική μου έχει αποδείξει στην πράξη, με έργα και όχι μόνο με λόγια, ότι σ’ αυτή τη γωνιά της γης κατοικούν άνθρωποι που είναι Έλληνες με όλη την ιστορική σημασία αυτής της λέξης και τίποτε -απολύτως τίποτε- δεν μπορεί να αμαυρώσει και πολύ περισσότερο να αλλοιώσει.



Τέλος οφείλω να σας πω ότι:

Από την ανάγνωση του βιβλίου σας «Τι είν’ η Πατρίδα μας;» έχω συναγάγει ορισμένα συμπεράσματα, που πιστοποιούν θεμελιακές διαφορές από τις απόψεις σας. Θα αρκεστώ προς το παρόν σε μερικά παραδείγματα:
«Η κυρίαρχη αντίληψη για το έθνος και την εθνική ταυτότητα, με βάση την οποία οι πολιτικές εξουσίες στην Ευρώπη αλλά και έξω από αυτήν οργανώνουν το διαπαιδαγωγητικό ρόλο του σχολείου, είναι ακόμη σήμερα σε μεγάλο βαθμό η αντίληψη που κληρονόμησε ο ρομαντισμός του 19ου αιώνα, σύμφωνα με την οποία το έθνος αποτελεί οικουμενική, «φυσική» οντότητα, ανεξάρτητη από το χρόνο και το χώρο, και η εθνική ταυτότητα, αυτονόητη και αναλλοίωτη αποτύπωση κοινωνικής ομοψυχίας και συνοχής. Οι εθνικές ιστοριογραφίες προέρχονται από αυτή την παράδοση και δίνουν έμφαση στη συνέχεια της ιστορίας και του πολιτισμού της εθνικής ομάδας, στις αντιστάσεις της απέναντι στις εξωτερικές επιβουλές, στην ομοιογένειά της. Στο σχολείο η ιστορία καλείται να διδάξει τα κατορθώματα των προγόνων και να σφυρηλατήσει την εθνική υπερηφάνεια και ενότητα, ενώ η γλώσσα και η γεωγραφία επιβεβαιώνουν την εθνική συνέχεια στο χρόνο και στο χώρο». (σελ. 31)

Είναι φανερό ότι θεωρείτε ότι το έθνος και η εθνική ταυτότητα είναι «κληρονομιά του ρομαντισμού του 19ου αιώνα [και δεν] αποτελεί «φυσική» οντότητα ανεξάρτητη από τον χρόνο και τον χώρο, αυτονόητη και αναλλοίωτη αποτύπωση εθνικής ομοψυχίας και συνοχής».

Φαίνεται ακόμη ότι δεν είσθε σύμφωνη με την έμφαση που δίνεται στο σχολείο «στη συνέχεια της ιστορίας και του πολιτισμού της εθνικής ομάδας, στις αντιστάσεις της απέναντι στις εξωτερικές επιβουλές, στην ομοιογένειά της». Καθώς και στο γεγονός ότι «η ιστορία καλείται να διδάξει τα κατορθώματα των προγόνων και να σφυρηλατήσει την εθνική υπερηφάνεια και ενότητα., ενώ η γλώσσα και η γεωγραφία επιβεβαιώνουν τη συνέχεια στο χρόνο και στον χώρο».
Θα ήθελα ειλικρινά να μου λέγατε, αν η παράγραφος αυτή αναφέρεται θετικά ή αρνητικά στον τρόπο που το σχολείο αντιμετωπίζει τα προβλήματα αυτά. Μιας και δεν το λέτε φανερά. Όμως αφήνετε να υπονοηθεί, ότι όλες αυτές οι ιδέες περί έθνους και εθνικής ταυτότητας αποτελούν σύμπτωμα που μας επιβλήθηκε από την «ρομαντική αντίληψη της ιστορίας στο τέλος του 19ου αιώνα. Άρα ξεπερασμένες και αντιεπιστημονικές σύμφωνα με την οπτική γωνία τη δική σας και των υπολοίπων συνεργατών σας που συμμετέχουν στην συγγραφή του εν λόγω βιβλίου.
Να όμως που τόσο εγώ όσο και οι γενιές των παππούδων μου αλλά και των συμμαχητών και συνοδοιπόρων μου στους δρόμους των εθνικών αγώνων και στις προσπάθειες για τη δημιουργία μιας ελληνικής τέχνης διαπνεόμεθα σε κάθε μας βήμα και προσπάθεια από αυτές ακριβώς τις ιδέες που καταγγέλλετε ως ξεπερασμένες και ευτελή ως φαίνεται προϊόντα μιας ξεπερασμένης πια ρομαντικής αντίληψης. Και μόνο μ’ αυτή την παράγραφο, μου ζητάτε να απαρνηθώ τον εαυτό μου, τη ζωή μου, τις ιδέες και το έργο μου. Και όχι μόνο από εμένα αλλά όπως αποδεικνύεται από τις πράξεις και τα έργα τους, ΟΛΟΥΣ σχεδόν τους νεοέλληνες, ανώνυμους και επώνυμους που από το 1821 έως σήμερα πίστεψαν ακριβώς σ’ αυτά που θεωρείτε ότι κακώς διδάσκονται σήμερα στο ελληνικό σχολείο. Άλλωστε αμέσως μετά διευκρινίσατε ότι «στις σύγχρονες κοινωνικές επιστήμες για το εθνικό φαινόμενο η ρομαντική αντίληψη για το έθνος έχει γίνει αντικείμενο κριτικής… Οι σύγχρονες θεωρήσεις (…) συγκλίνουν στην παραδοχή ότι η έννοια του έθνους είναι σχετικά πρόσφατη, αλλάζει μέσα στο χρόνο» και παρακάτω αποκαλείτε «φανταστική κοινότητα» του έθνους που στηρίζεται στη νέα νοηματοδότηση (ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω τον όρο) υπαρκτών κοινών χαρακτηριστικών» και όλα αυτά τα προσφέρει «η εθνική ταυτότητα» (που ήρθε) «να αντικαταστήσει το κενό που δημιούργησε η κατάλυση των παραδοσιακών μορφών κοινωνικής οργάνωσης».
«Καθώς διευρύνεται το σχετικά πρόσφατο ενδιαφέρον των κοινωνικών επιστημών για το εθνικό φαινόμενο, η ρομαντική αντίληψη για το έθνος έχει γίνει αντικείμενο κριτικής τα τελευταία χρόνια. Οι σύγχρονες θεωρήσεις, παρά τις σημαντικές διαφορές τους ως προς την προέλευσή τους, συγκλίνουν στην παραδοχή ότι η έννοια του έθνους είναι σχετικά πρόσφατη, αλλάζει μέσα στο χρόνο και μπορούμε επομένως να κάνουμε την ιστορία της: πιο συγκεκριμένα η έννοια του έθνους όπως χρησιμοποιείται σήμερα διμορφώθηκε ιστορικά τα τελευταία διακόσια χρόνια και συνδέεται άμεσα με τη δημιουργία των εθνών-κρατών (Noiriel 1991). Η εθνική ταυτότητα ήρθε να αντικαταστήσει το κενό που δημιούργησε η κατάλυση των παραδοσιακών μορφών κοινωνικής οργάνωσης και να προσφέρει στα μέλη των σύγχρονων κοινωνιών νέα βάση κοινωνικής συνοχής μέσα από τη δημιουργία της «φαντασιακής κοινότητας» του έθνους, που στηρίζεται στη νέα νοηματοδότηση υπαρκτών κοινών πολιτισμικών χαρακτηριστικών». (σελ. 31)
Γιατί τάχα πολύπλοκες εγκεφαλικές αναλύσεις για αυτονόητα γεγονότα, όπως είναι η συνεχής ανανέωση των μορφών της κοινωνικής συγκρότησης, για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι το έθνος αποτελεί μια «φανταστική κοινότητα»; Αλήθεια, τι θα πει αυτό; Το έθνος σε σχέση με την κοινωνία είναι η ψυχή σε σχέση με το σώμα. Κι εδώ είναι πιστεύω, το λάθος της σύγχρονης κοινωνικής επιστήμης, που επαγγέλλεσθε. Γιατί επιχειρεί να αναλύσει και να εξηγήσει μορφές και λειτουργίες που αφορούν την κοινωνία-σώμα και όχι το έθνος-ψυχή. Που δεν αναλύεται ούτε εξηγείται, γιατί όπως και τα φαινόμενα της θρησκείας και της τέχνης, ανάγεται στην μεταφυσική και στην υπέρβαση. Στο υπερλογικό και ανεξήγητο.
Αν και για τη συνέχεια του ελληνικού έθνους, πέραν του γεγονότος ότι για την παμψηφία θα έλεγα των νεοελλήνων -ανωνύμων και επωνύμων- δεν αποτελούσε και αποτελεί μόνο ένα είδος θρησκευτικής πίστης (άκρως αντιεπιστημονικής βεβαίως για σας) υπάρχουν απτές αποδείξεις ότι ορισμένοι βασικοί άξονες του πνευματικού κόσμου των αρχαίων Ελλήνων κατάφεραν να διατηρηθούν και να φτάσουν ως τις μέρες μας. Λ.χ. είναι πασίγνωστη η διάρκεια της ελληνικής γλώσσας. Δεν είναι όμως γνωστή η διάρκεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής μέσω των βασικών μουσικών κλιμάκων, που παρέμειναν αναλλοίωτες, καθώς οι αρχαίοι μουσικοί τρόποι πέρασαν ατόφιοι στη Βυζαντινή μουσική με το νέο όνομα «ήχοι» κι από κει δια μέσου της αραβικής μουσικής και με καινούριο όνομα, «δρόμοι», δημιούργησαν το ρεμπέτικο τραγούδι από το οποίο προήλθε τόσο η σύγχρονη λαϊκή μας μουσική όσο και η έντεχνη-λαϊκή μουσική, μέσα στην οποία συνενώθηκε η μουσική με την ποίηση. Δηλαδή το φαινόμενο που χαρακτήριζε την αρχαία μουσική, δεδομένου ότι τότε με τον όρο «μουσική» εννοούσαν αποκλειστικά την σύζευξη Μουσικής και Λόγου.

Ένα άλλο σημαντικό δημιούργημα των αρχαίων, υπήρξε ως γνωστόν και η Δημοκρατία και μάλιστα η άμεση Δημοκρατία. Μετά την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους και σχεδόν έως σήμερα στην Ευρώπη κυριάρχησαν συστήματα συγκεντρωτικά, βασιλείες αυτοκρατορίες, δικτατορίες, σοσιαλιστικές εξουσίες. Η χώρα μας κατακτήθηκε για τέσσερις αιώνες από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Εν τούτοις και κάτω από αυτές τις καταλυτικές συνθήκες οι ελληνικές κοινότητες, μέσα και έξω από τον γεωγραφικό μας χώρο, κυβερνήθηκαν με δημοκρατικό τρόπο. Οι κάτοικοι λ.χ. ενός χωριού εξέλεγαν τακτικά με καθολική ψηφοφορία την διοικητική και τη δικαστική τους εξουσία. Κι αυτό αντανακλάται στο Σύνταγμα της Επιδαύρου, μέσα στο οποίο ρητώς αναφέρεται ότι απαγορεύονται οι «τίτλοι ευγενείας». Άλλωστε αυτό το δημοκρατικό φρόνημα μπορούμε να πούμε ότι παραμένει έως σήμερα βασικό γνώρισμα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Κι αυτό σε πείσμα των προσπαθειών των ξένων δυνάμεων να επιβάλουν τις γνωστές δυναστείες των Βαυαρών και των Γλύξμπουργκ. Γεγονός που αρνείσθε πεισματικά να παραδεχτείτε. Δηλαδή το γεγονός των συνεχών παρεμβάσεων των ξένων στην χώρα μας, που υπήρξαν πρόξενοι των μεγαλυτέρων εθνικών μας καταστροφών. Όπως της Μικρασιατικής, του Εμφυλίου, της Κύπρου και τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας.
Συμφωνώ μαζί σας στην παράγραφο της σελ. 33, ότι τα κριτήρια με τα οποία ορίζεται ένα έθνος είναι πολιτισμικού χαρακτήρα: καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία και παραδόσεις, μύθοι, ιστορίες, μνήμες.
«Όπως χαρακτηριστικά δείχνουν οι παραπάνω έρευνες, τα κριτήρια με τα οποία ορίζεται το έθνος είναι πολιτισμικού χαρακτήρα: καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία και παραδόσεις, μύθοι, ιστορικές μνήμες. Τα πολιτισμικά αυτά κριτήρια, που θεωρούνται κοινά, προσδιορίζουν τον συμβολικό και τον φυσικό χώρο του έθνους. Οτιδήποτε διαφορετικό θεωρείται ότι βρίσκεται έξω από το έθνος και συνήθως απορρίπτεται. Έτσι τα έθνη έχουν προσδιοριστεί ιστορικά κατά κύριο λόγο μέσα από τις διαφορές τους από και σε σύγκριση με άλλα έθνη. Αυτή τη συνεχής διαδικασία ετεροπροσδιορισμού συμβάλλει στην αέναη αναπαραγωγή της εθνικής ταυτότητας ως μοναδικής και ομοιογενούς και στηρίζει την τάση της να αρνείται τόσο τις ομοιότητες με καθετί έξω από αυτήν όσο και τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της».
Όμως διαφωνώ με την άποψή σας πως «ό,τι είναι διαφορετικό, θεωρείται ότι βρίσκεται έξω από το Έθνος, συνήθως απορρίπτεται». Και ακόμα ότι «η συνεχής διαδικασία ετεροπροσδιορισμού συμβάλλει στην αέναη αναπαραγωγή της εθνικής ταυτότητας ως μοναδικής και ομοιογενούς και στηρίζει την τάση της να αρνείται τόσο τις ομοιότητες με κάθε τι έξω από αυτήν όσο και τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της».
Χωρίς ίσως να το θέλετε, φορτώνετε με αρνητικές ιδιότητες το Έθνος και την εθνική ταυτότητα, μιας και για να υπάρξουν κατά τη γνώμη σας, πρέπει πρώτον να ετεροπροσδιορισθούν και δεύτερον να «απορρίψουν» δηλαδή να κλειστούν στο καβούκι τους. Συμφωνούν άρα γε αυτές οι διαπιστώσεις με το ελληνικό έθνος; (Για να αρκεστούμε στη δική μας ιστορική εμπειρία). Γιατί όλα τείνουν να αποδείξουν ότι ο,τιδήποτε καλό και θετικό έγινε ως τώρα, οφείλεται στο γεγονός ότι είχαμε και έχουμε ανοιχτές θύρες (τουλάχιστον ως προς τον πολιτισμό) και προς Ανατολάς και προς Δυσμάς όπως και προς Βορρά. Έτσι ό,τι υπήρξε και ό,τι υπάρχει, αποτελεί δημιουργική πρόσμιξη διαφόρων ιδεών και πολιτισμών, ακόμα και τρόπων ζωής.
Ήμαστε πάντοτε ανοιχτοί κατά το παράδειγμα του Ρήγα Φεραίου, που ενώ σάλπιζε την επανάσταση των Ελλήνων, οραματιζόταν την μεγάλη οικογένεια των Βαλκανικών λαών. Το ίδιο που κάναμε κι εμείς στην Εθνική Αντίσταση, που αγωνιζόμαστε όχι μόνο για την δική μας ελευθερία αλλά και για την «πανανθρώπινη τη λευτεριά». Και μη μου πείτε ότι επηρεάστηκαν από την ρομαντική άποψη περί έθνους οι φουστανελάδες αγράμματοι ως επί το πλείστον Έλληνες επαναστάτες, όταν το Σύνταγμα της Επιδαύρου στα 1822 διακήρυσσε την ανασύσταση του ελληνικού έθνους αποτελώντας παράλληλα το δημοκρατικότερο Σύνταγμα όλων των εποχών, μιας και είχαν ανοιχτά τα μυαλά τους στις επιρροές της Γαλλικής και της Αμερικανικής ακόμα επανάστασης. Για να ετεροπροσδιοριστούμε θα πρέπει να είμαστε ανίκανοι να αυτοπροσδιοριζόμαστε κάθε στιγμή (ακόμα και σήμερα), ενώ η εθνική μας ταυτότητα υπήρξε και είναι τόσο ισχυρή, ώστε να μην έχουμε ούτε να θέλουμε να έχουμε εχθρούς, για να είμαστε αυτοί που είμαστε. Άλλωστε η βασική εξωτερική μας πολιτική ως τώρα υπήρξε και είναι αμυντική με εξαίρεση την τυχοδιωκτική εκστρατεία στην Τουρκία, που μας κόστισε τόσο ακριβά.

Και γιατί δεν ρωτάτε και μας (όσους επιζήσαμε), που περάσαμε μέσα από το καμίνι της ξένης κατοχής, να σας πούμε από πού αντλούσαμε τη δύναμη και το θάρρος να αναμετρηθούμε ίσος προς ίσον με την τερατώδη Χιτλερική μηχανή θανάτου; Μονάχα με την σκέψη ότι στο βάθος είμαστε ανώτεροι από αυτούς! (Εξ άλλου σ’ αυτό μας βοηθούσε η μετατροπή των εχθρών μας σε μια συμπαγή μάζα αιμοδιψών βαρβάρων). Γιατί; Γιατί ανήκαμε σε ένα Έθνος πολύ ανώτερο απ’ αυτούς στον πνευματικό και πολιτισμικό κυρίως χώρο από τον Αισχύλο και τον Πλάτωνα έως τον Σολομό, τον Παλαμά και τον Καβάφη. Και όσοι είμαστε μορφωμένοι, το ηθικό μας ανάστημα έπαιρνε συνειδητά δύναμη απ’ αυτούς. Όσο για τους αμόρφωτους αλλά γενναίους, αντλούσαν δύναμη όπως οι αγωνιστές του ΄21 από τα «μάρμαρα». Αν όλα αυτά είναι «παραμύθια», τότε ό,τι υπήρξε θετικό και ξεχωριστό ως τώρα, ας πούμε ότι ήταν και είναι «παραμύθι». Τότε για ποιον λόγο θέλετε να το κατεδαφίσετε; Δεν ξέρετε ότι έτσι σκοτώνετε την ψυχή μας; Χάρη στην οποία είσθε κι εσείς σήμερα ελεύθερη;
Όπως ασφαλώς καταλαβαίνετε, για μένα προσωπικά δεν υπάρχει καν ερώτημα «Τι είν’ η πατρίδα μας;». Για όλους όσους αφιέρωσαν το έργο και κυρίως τη ζωή τους ολόκληρη σ’αυτή την πατρίδα -και είναι χιλιάδες, εκατομμύρια Έλληνες, επώνυμοι ή ανώνυμοι, νεκροί ή ζωντανοί, δεν υπάρχουν τέτοια ερωτήματα, γιατί αυτοί οι ίδιοι είναι η πατρίδα…
Γι’ αυτό σας παρακαλώ και εύχομαι να λάβετε σοβαρά υπ’ όψιν την μαρτυρία ενός ελεύθερου Έλληνα και να σταματήσετε αυτή την εκστρατεία, που μόνο δεινά μπορεί να φέρει στον ήδη δοκιμαζόμενο λαό μας.



Σας χαιρετώ,



Μίκης Θεοδωράκης



ΥΓ. Επειδή θεωρώ ότι με την απάντησή μου αυτή μου δόθηκε η ευκαιρία να αναπτύξω ορισμένα ουσιαστικά επιχειρήματα στην προσπάθειά μου να διαφωτίσω όσο γίνεται πληρέστερα τον ελληνικό λαό για τα κίνητρά μου στον αγώνα που ξεκίνησα και συνεχίζω, είμαι υποχρεωμένος να την δημοσιεύσω στο διαδίκτυο, όπως έκανα έως τώρα, δεδομένου ότι τα ισχυρά ΜΜΕ προς το παρόν αποφεύγουν ακόμα και να αναφερθούν στις απόψεις μου καταφεύγοντας ως συνήθως σε ύβρεις…Αυτό θα πει ελευθερία τύπου!