The War is not meant to be won. The War is meant to be continuous. (part 2)

Με αφορμή τα πρόσφατα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι οι υπεύθυνοι του blog "Ανείπωτη Ιστορία" προβληματίστηκαν.

Προβληματίστηκαν με την υποκρισία των Ελληνικών μ.μ.ε. που συνειδητά παραπληροφορούν τους πολίτες, φοβίζοντας τους. Επιπλέον δεν σέβονται την μνήμη των θυμάτων ένθεν κακείθεν. Γιατί υπάρχουν και θύματα που δεν είναι Δυτικοί πολίτες...

Η πλειοψηφία των Ελληνικών μ.μ.ε. και πολιτικών κομμάτων έχουν γίνει βασιλικότεροι του Βασιλέως. Οι ανακοινώσεις για συλληπητήρια προς την Γαλλία, τον φίλο Γαλλικό Λαό κτλ δίνουν και παίρνουν. Η υποκρισία πέρι της φύμωσης της Ευρώπης της Δημοκρατίας, του χτυπήματος στις αρχές της Ελεύθερίας, του Διαφωτισμού κτλ περισσεύει. Θυμίζουμε οτι σε ανάλογες περιστάσεις δολοφονίας Ελλήνων πολιτών από ακραίους Ισλαμιστές, το καταστημένο των Ελληνικών μ.μ.ε. ήταν προκλητικά αδιάφορο, τα δε Ελληνικά κόμματα απόντα.

Το παρόν blog σε ανύποπτο χρόνο έχει αναδείξει το ζήτημα της ανάμειξης της Δύσης στην Αφρική, τον Αραβικό κόσμο, το Ιράκ. Μια ανάμειξη που δεν έχει να κάνει μόνο με πολέμους αλλά και με την οικονομική εκμετάλλευση των χωρών αυτών, τις σχέσεις τρομοκρατίας-μυστικών υπηρεσιών και τις συνέπειες όλων αυτών.

Εχουμε επίσης υπερτονίσει ότι οι πόλεμοι όπως αυτός στο Ιράκ, την Συρία δεν γίνονται απλώς και μόνο για τα ενεργειακά συμφέροντα των εμπλεκομένων ή και αφανών-επιτήδειων χωρών. Γίνονται για κάτι πολύ περισσότερο, μεγαλύτερο και ευρύτερο που πολύ σωστά συνέλαβε ο George Orwell στο έργο του 1984.

Για την συνέχεια-για την διάρκεια.

Για να μπορούν οι εμπλεκόμενες χώρες (που τυγχάνουν και παραγωγοί όπλων) να παράγουν συνεχώς όπλα, να κινείται η οικονομία τους αφού οι τζίροι και τα κέρδη αυτά διαχέονται ευρέως στην κοινωνία τους όπως πολύ σωστά έχει αναφέρει και ο Μίκης Θεοδωράκης στο παρελθόν. Βεβαίως βεβαίως δεν παραβλέπουν και την δυνατότητα που τους δίνει ο πόλεμος να ασκούν πολιτικές πιέσεις στους γεωπολιτικούς αντιπάλους τους, να ελέγχουν τις αδύναμες χώρες, την ροή ενέργειας κτλ.

Τα θύματα της δράσης των Δυτικών χωρών βέβαια δεν είναι το ίδιο ίσα με τους Γάλλους αθώους της τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι. Δεν πειράζει αν ο Αλί (δες φωτό) από το Ιρακ δεν έχει πλέον χέρια και γονείς λόγω των βομβαρδισμών του 2003 εκεί. ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΑΛΛΟΣ.

Ούτε πειράζουν τα εγκλήματα που διαπράτονται στην Συρία και οι περισσότεροι από 4000 νεκροί στη χώρα αυτή τον Οκτώβριο του 2015. Για την Δύση όλα αυτά είναι απλώς νούμερα. Και ως γνωστόν τα νούμερα δεν συγκινούν το ίδιο έυκολα όσο οι εικόνες ή οι θάνατοι συμπατριωτών.

Για το τέλος θα παραθέσουμε ένα άρθρο που συλλέξαμε από το site inred με την ελπίδα οι πολίτες της Δύσης να καταλάβουν ότι και το ISIS να εξοντωθεί δεν πρόκειται η τρομοκρατία (έτσι απλά) να εξαληφθεί. Ας σκεφτούν τι γίνεται 4.5 χρόνια μετά τον θάνατο του Μπιν Λάντεν...

Το Έγκλημα στο Παρίσι το διέπραξε το ISIS, το υπέγραψαν Ολάντ, Ομπάμα, Μέρκελ, ΝΑΤΟ και Ε.Ε.

Η πολιτική των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, της διάλυσης κρατών, του μοιράσματος και ξαναμοιράσματος του κόσμου για τα συμφέροντα των πολυεθνικών, οι κυβερνήσεις πλασιέ όπλων, αυτοί που έφεραν την καπιταλιστική κρίση, αυτοί που εξέθρεψαν την μουσουλμανική τρομοκρατία δίπλα στην επίσημη κρατική τρομοκρατία, έφεραν το φονικό μέσα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις, και τώρα απαιτούν νέους τρομοκρατικούς πολέμους!    

Ο Γάλλος Πρόεδρος Ολάντ ακολούθησε το εγκληματικό πρότυπο του Ισπανού Αθνάρ! Να πεταχτεί αυτός και η πολιτική του στον κάλαθο της ιστορίας: τα γαλλικά ιμπεριαλιστικά εγκλήματα σε Μέση Ανατολή και Αφρική (θυμίζουμε επέμβαση σε Μάλι, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Σομαλία, Λιβύη κλπ) έφεραν το έγκλημα στο Παρίσι.

Η πραγματική εκδίκηση του κόσμου της εργασίας είναι ο αγώνας ενάντια στην αστική και ιμπεριαλιστική πολιτική, η ανατροπή των κυβερνήσεων της άγριας αντεργατικής επίθεσης- της στυγνής κρατικής τρομοκρατίας-των πολεμικών τυχοδιωκτισμών, η Διάλυση του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.   

Αναδημοσιεύουμε ένα αποκαλυπτικό κείμενο του CHRIS FLOYD (μετάφραση Σύλβια Βαρνάβα, omniatv.com)

Η Εποχή της απελπισίας: αποκομίζουν την λαίλαπα της δυτικής υποστήριξης για την εξτρεμιστική βία

Εμείς, η Δύση, ανατρέψαμε τον Σαντάμ με τη βία. Εμείς, αναντρέψαμε τον Καντάφι με τη βία. Προσπαθούμε να ανατρέψουμε τον Άσαντ με τη βία. Σκληρά καθεστώτα όλα – αλλά πολύ λιγότερο δρακόντεια από τη Σαουδική Αραβία που είναι σύμμαχός μας, και άλλες τυραννίες σε όλο τον κόσμο. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτών των παρεμβάσεων; Μια κόλαση στη γη, μια κόλαση που μεγαλώνει όλο και περισσότερο και γίνεται πιο επιθετική από χρόνο σε χρόνο.

Χωρίς το αμερικανικό έγκλημα του επιθετικού πολέμου κατά του Ιράκ – ο οποίος, από τις μετρήσεις που προβάλλονται από τις ίδιες τις δυτικές κυβερνήσεις, άφησε πίσω του περισσότερους από ένα εκατομμύριο αθώους νεκρούς – δεν θα υπήρχε ISIS, ούτε «Αλ Κάιντα στο Ιράκ.» Χωρίς την χρηματοδότηση της Σαουδικής Αραβίας και της Δύσης και τον εξοπλισμό ενός κράματος εξτρεμιστικών σουνιτικών ομάδων σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή, που χρησιμοποιούνται ως υποκατάστατα για να χτυπηθεί το Ιράν και οι σύμμαχοί του, δεν θα υπήρχε ISIS. Ας πάμε ακόμα πιο πίσω. Χωρίς την άμεση, εκτεταμένη και σκόπιμη δημιουργία από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους Σαουδάραβες συμμάχους της, μιας παγκόσμιας κίνησης ένοπλων σουνιτών εξτρεμιστών κατά τη διάρκεια των διοικήσεων του Κάρτερ και του Ρέιγκαν, δεν θα υπήρχε κανένας «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», ούτε θα υπήρχαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι.

Και πάλι, ας είμαστε όσο το δυνατόν σαφέστεροι: ο καταχθόνιος κόσμος στον οποίο ζούμε σήμερα είναι το αποτέλεσμα της σκόπιμης πολιτικής και των δράσεων που αναλαμβάνονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους κατά την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών. Ήταν η Ουάσιγκτον που οδήγησε ή / και στήριξε την ισοπέδωση της κοσμικής πολιτικής αντίστασης σε όλη τη Μέση Ανατολή, προκειμένου να εκδιώξει μη συνεργάσιμους ηγέτες, όπως τον Νάσερ και να στηρίξει διεφθαρμένους και στυγνούς δικτάτορες, που θα προωθούσαν την ατζέντα των ΗΠΑ που ήταν η πολιτική κυριαρχίας και η εκμετάλλευση των πόρων.

Η ανοικτή ιστορία του τελευταίου μισού αιώνα είναι πολύ σαφής στο θέμα αυτό. Πηγαίνοντας όλο τον δρόμο πίσω στην ανατροπή της δημοκρατικής κυβέρνησης του Ιράν το 1953, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν σκόπιμα και συνειδητά σπρώξει τις πιο ακραίες θρησκευτικές ομάδες, προκειμένου να υπονομεύσουν μια ευρύτερη βάση κοσμικής αντίστασης στην κυριαρχία της ημερήσιας διάταξης.

Γιατί ν’αναφέρεται αυτή η «αρχαία ιστορία», όταν φρέσκο ​​αίμα ρέει στους δρόμους του Παρισιού; Επειδή το αίμα δεν θα έρεε, εάν δεν υπήρχε αυτή η «αρχαία» ιστορία και επειδή η αντίδραση στον πιο πρόσφατο απόηχο της διακομματικής καλλιέργειας του θρησκευτικού εξτρεμισμού από την Ουάσιγκτον εδώ και δεκαετίες, θα είναι σίγουρα περισσότερη αιματοχυσία, περισσότερη καταστολή και πιο βίαιες επεμβάσεις. Που με τη σειρά τους, αναπόφευκτα, θα παράγουν ακόμη περισσότερες θηριωδίες και αναστάτωση, σαν αυτές που βλέπουμε στο Παρίσι.

Γράφω βρισκόμενος σε απόγνωση. Απόγνωση, φυσικά, από την αχρειότητα που επέδειξαν οι δολοφόνοι των αθώων στο Παρίσι, αλλά ακόμα βαθύτερη απόγνωση για την αχρειότητα των σκανδαλωδών δολοφόνων, που μας έφεραν σε αυτό το άθλιο σημείο της ανθρώπινης ιστορίας: αυτά τα επιχρυσωμένα άτομα, που μπήκαν στις αίθουσες της εξουσίας εδώ και δεκαετίες στους υψηλούς θαλάμους της Δύσης, σκοτώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες αθώους ανθρώπους, συνθλίβοντας την κοσμική αντιπολίτευση ευνοώντας δικτάτορες – και ξανά, ξανά και ξανά – υποστηρίζοντας, χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντας μερικούς από τους πιο επιθετικούς σεχταριστές στη γη.

Και μία ακόμη αιτία της απόγνωσης: ότι, παρόλο που αυτή η ιστορική καταγραφή είναι εκεί ανοιχτή και γνωστή, υπάρχει άμεσα διαθέσιμη από τις πιο επικρατούσες πηγές, αγνοείται και θα συνεχίσει να αγνοείται πλήρως, τόσο από τους παίχτες της εξουσίας όσο και από το ίδιο το κοινό. Οι τελευταίοι θα συνεχίσουν να στηρίζουν τους πρώην, καθώς αναπαράγουν και αναμασούν τις ίδιες παλιές πολιτικές παρέμβασης, τις ίδιες παλιές ατζέντες της κυριαρχίας και της απληστίας, ξανά και ξανά και ξανά – δημιουργώντας ολοένα και πιο νέες κολάσεις για να ζούμε μέσα σε αυτές όλοι μας και δηλητηριάζουν τις ζωές των παιδιών μας και όλων εκείνων που θα έρθουν μετά από εμάς.

(http://www.counterpunch.org/2015/11/13/the-age-of-despair-reaping-the-whirlwind-of-western-support-for-extremist-violence/)

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΤΟΥΣ

ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ-ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ-ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ

Μέσα σε κάθε «έθνος» υπάρχουν δύο έθνη: των καταπιεστών και του κόσμου της εργασίας.

Εκφράζουμε τη Διεθνιστική μας Αλληλεγγύη στην άλλη Γαλλία, των εργαζόμενων, των άνεργων, των γκέτο και των μεταναστών και καλούμε σε Κοινή Πάλη.

Πηγή : www.inred.gr

Ο κακός ο χρόνος περνά, ο "κακός" ο γείτονας δεν περνά

Την προηγούμενη εβδομάδα το site www.anixneuseis.gr δημοσίευσε ένα αποκαλυπτικό άρθρο για τα τεκταινόμενα στην Αλβανία και την πρόσφατη αναμόχλευση κάποιων επιθετικών θέσεων στην εξωτερική πολιτική της έναντι της Ελλάδας.
Η "Ανείπωτη Ιστορία" παραθέτει το άρθρο αυτούσιο θέλοντας να προσθέσει οτι η Ελλάδα διέρχεται μια περίοδο δειλής αλλά ουσιαστικής αναθέρμανσης των σχέσεων της με την Ρωσία με αφορμή βέβαια και την επίσκεψη του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην Μόσχα.
Πολύ πρόσφατα, σε άρθρο του στην εφημερίδα "Δημοκρατία", ο Σάββας Καλεντερίδης είχε συσχετίσεις τις θέσεις της Αλβανίας με την νέα σχέση Ελλάδα-Ρωσίας που έχει αρχίσει να χτίζεται δειλά-δειλάν.
Υπενθυμίζουμε για τους φίλους του blog οτι το site Ανιχνεύσεις έχει σχέση με την ομώνυμη εκπομπή που παρουσίαζε ο δημοσιογράφος Παντελής Σαββίδης στην ΕΡΤ3. Η εκπομπή είχε ποικίλη ύλη (πολιτική, κοινωνική, γεωπολιτική, θρησκευτική) και ήταν μιας όαση-νησίδα ενημέρωσης στο θλιβερό τοπίο της Ελληνικής Τηλεόρασης. Η  "Ανείπωτη Ιστορία" ευελπιστεί οτι με την επανασύσταση της ΕΡΤ θα επανέλθει η εκπομπή αυτή υπό τον άξιο κύριο Σαββίδη.

Προσοχή στα Βαλκάνια. Έρχονται εξελίξεις. 

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ

Αν και δεν υπάρχει ξεκάθαρη εικόνα των διαπραγματεύσεων του έλληνα πρωθυπουργού με τους εταίρους για το θέμα της χρηματοδοτικής συμφωνίας, η κοινή αίσθηση είναι πως σε ανώτατο επίπεδο, κυρίως στη γερμανική ηγεσία, υπάρχει πρόθεση η Ελλάδα να παραμείνει στην ευρωζώνη. Και οι κινήσεις της κ. Μέργκελ προς τα εκεί κατατείνουν.

Αυτό επιβεβαιώθηκε και στη Ρίγα, ανεξαρτήτως του πόσο μακριά ή κοντά βρισκόμαστε από την επίτευξη συμφωνίας.

Αν όλα όσα παρακολουθούμε δεν είναι ένα καλοστημένο παιχνίδι για να φθάσουμε σε αίσιο αποτέλεσμα με το λιγότερο δυνατό εσωκομματικό κόστος για την ελληνική κυβέρνηση, θα μπορούσε να πει κανείς πως οι χειρισμοί του κ. Τσίπρα δεν είναι κακοί. Αντιλαμβάνεται ότι σε καθαρά οικονομικό επίπεδο δεν υπάρχει δυνατότητα να ικανοποιηθούν οι προϋποθέσεις και προσπαθεί να δώσει μια πολιτική λύση. Όπως πολιτικές ήταν οι λύσεις και της εισόδου της Ελλάδας στην, τότε, ΕΟΚ, και της εισόδου στην ευρωζώνη. Ο λογαριασμός των πολιτικών λύσεων έρχεται κάποια στιγμή αλλά ας ελπίσουμε πως για τον συγκεκριμένο θα μεριμνήσουμε σωφρόνως και εγκαίρως. Το αποτέλεσμα του συμβιβασμού του κ. πρωθυπουργού θα είναι η εσωκομματική σύγκρουση αλλά, αυτό είναι νομοτελειακό. Η σύγκρουση της προεδρικής τάσης με τις εσωκομματικές συνιστώσες είναι θέμα χρόνου να επέλθει. Το πολιτικό σύστημα πρέπει να προετοιμάζεται γι αυτό.

Η ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΕΔΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Θα έλεγε κανείς πως η μόνη ομάδα στην κυβέρνηση που βρίσκεται σε ένα ρεαλιστικό κλίμα, είναι η προεδρική, η τάση, δηλαδή, του κ. Τσίπρα. Από τον υπουργό παιδείας, μέχρι τον υπουργό άμυνας, εξωτερικών, οικονομικών, δικαιοσύνης και την πρόεδρο της βουλής, η διαχείριση των κυβερνητικών υποθέσεων είναι προβληματική.

Οι κυβερνητικοί ιθύνοντες έχουν την αίσθηση πως Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες θα παρέχουν εσαεί και χωρίς προϋποθέσεις την υποστήριξή τους προς την Ελλάδα, ανεξαρτήτως των κατευθύνσεων και των επιλογών της Αθήνας.

Κόκκινες γραμμές δεν έχει μόνο η ελληνική κυβέρνηση αλλά όλες οι κυβερνήσεις. Αυτό, θα το συνειδητοποίησε καλά ο υπουργός άμυνας Πάνος Καμμένος με όσα υπέστη κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ.

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΚΑΜΜΕΝΟΥ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

Παρόλο που ο αμερικανός ομόλογός του ανέβαλε την προγραμματισμένη, εδώ και μήνες, συνάντησή τους στην Ουάσιγκτον, για ευνόητους λόγους, ο κ. Καμμένος μετέβη στην αμερικανική πρωτεύουσα. Το αποτέλεσμα ήταν να εκτεθεί και ο ίδιος και να εκθέσει και τη χώρα αφού, ο υπουργός άμυνας των ΗΠΑ αρνήθηκε να τον δεχθεί.

Ο κ. Καμμένος αρκέσθηκε σε συνάντηση με την τρίτη, στην ιεραρχία του αμερικανικού πενταγώνου, υφυπουργό άμυνας και μετά τη συνάντησή τους έκανε δηλώσεις άκρως ενοχλητικές για τους αμερικανούς. Με λίγα λόγια είπε στην αμερικανική πρωτεύουσα πως οι αμερικανοί του πρότειναν να επεκτείνει η Ελλάδα τις κυρώσεις προς τη Ρωσία και αυτός αρνήθηκε. Στην πολιτική και τη διπλωματία, το τι και που θα πεις έχει μεγάλη σημασία.

Δεν θα μπορούσε να επικαλεστεί κανείς απειρία για έναν πολιτικό ο οποίος βρίσκεται τόσα χρόνια στο κοινοβούλιο, για να εξηγήσει πώς είναι δυνατόν να γίνονται τέτοιου είδους δηλώσεις στην αμερικανική πρωτεύουσα. Προφανώς, στη λαϊκιστική τους ορμή τα κυβερνητικά στελέχη δεν αντιλαμβάνονται πως η άσκηση διεθνούς πολιτικής γίνεται με ορισμένους κανόνες τους οποίους όλοι σέβονται και όποιος καταπατά υφίσταται τις συνέπειες. Ο κ. Βαρουφάκης που μαγνητοσκόπησε τη Σύνοδο της Ρίγας κάτι θα έχει να πει επ αυτού.

ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ

Εν ολίγοις, η διαχείριση και της αμυντικής και της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, γίνεται, τουλάχιστον, ερασιτεχνικά. Η χώρα δεν είναι φοιτητικός σύλλογος για να συμπεριφέρονται κυβερνητικά στελέχη με καίριο χαρτοφυλάκιο σαν να ήταν μέλη Διοικητικού Συμβουλίου.

Τις προάλλες ο υπουργός εξωτερικών ξένισε με τη συμπεριφορά του να τραγουδά, αγκαζέ με τον τούρκο ομόλογό του, πάνω σε παλκοσένικο, κατά τη συνάντηση στην Αττάλεια των υπουργών εξωτερικών του ΝΑΤΟ. Θα λησμόνησε ο κ. υπουργός πως ο συμβολισμός στην εξωτερική πολιτική έχει τεράστια σημασία. Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, τον οποίο ως υπουργό εξωτερικών συμβούλευε ο κ. Κοτζιάς, στην συνείδηση του μέσου έλληνα κατεγράφη με το ζεϊμπέκικο που χόρεψε μπροστά στον τούρκο ομόλογό του κατά μία συνάντησή τους. Και η κίνηση αυτή τον σημάδεψε και τον σημαδεύει ακόμη και σήμερα.

Τα σοβαρότερα, όμως είναι άλλα.

Ο ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Η ελληνική εξωτερική πολιτική βρίσκεται στο δύσκολο σημείο να προσπαθεί να ξεφύγει από τη βαλκανική παράδοσή αλλά να μην έχει τη δυνατότητα να το κάνει.

Έτσι, ενώ η χώρα προκαλείται σε μείζονος σημασίας συμφέροντά της από γειτονικές χώρες, όπως η Αλβανία, το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών δεν μπόρεσε να διαμορφώσει μια πολιτική που να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις προκλήσεις χωρίς να παρακολουθεί τους επικίνδυνους βαλκανικούς εθνικισμούς.

Τις προηγούμενες ημέρες και μετά την επίσκεψη Ερντογάν στα Τίρανα και τη συνάντηση του με αντιπροσωπεία μουσουλμάνων τσάμηδων, τα Τίρανα επανήλθαν στις προκλήσεις προς την Αθήνα. Αυτήν τη φορά δεν διαμαρτυρήθηκαν, απλώς, για την ελληνική πρόθεση να διεξαχθούν έρευνες σε θαλάσσιες περιοχές τις οποίες η Αλβανία αμφισβητεί ως ελληνικές αλλά, ζήτησαν και χάρτες στεριάς. Η αλβανική κίνηση ερμηνεύτηκε ως προσπάθεια αμφισβήτησης και των χερσαίων συνόρων μεταξύ των δύο χωρών.

Είναι σαφές ότι κάτι δεν πάει καλά στη διαμόρφωση πολιτικής προς την Αλβανία από το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών. Τα Τίρανα πήραν από την Αθήνα το μέγιστο που, μέχρι στιγμής, μπορούσαν να πάρουν όχι μόνο χωρίς να δώσουν τίποτε αλλά ούτε καν με επίδειξη καλής διάθεσης.

Ο ΑΛΒΑΝΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ

Είναι γνωστό πως η Αλβανία έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1912 με τη βοήθεια της Ιταλίας και της Αυστρίας οι οποίες δεν ήθελαν Ελληνική έξοδο στην Αδριατική. Έτσι, παραχώρησαν στην Αλβανία και τη Βόρειο Ήπειρο, την οποία κατείχε από τις επιχειρήσεις του Α! Βαλκανικού πολέμου η Ελλάδα, επειδή οι Σέρβοι κατέλαβαν το Κοσσυφοπέδιο.

Ο αναδυόμενος αλβανικός εθνικισμός είχε πρόβλημα να αναπτυχθεί διότι γεωγραφικοί, ιστορικοί, παραδοσιακοί και φυλετικοί λόγοι δυσκόλεψαν τους Αλβανούς να σχηματίσουν συμπαγές και με ισχυρή κεντρική εξουσία κράτος.

Η διεκδίκηση από την Αλβανία σημερινών ελληνικών εδαφών ανάγεται σε πολύ πρόσφατη χρονολογία. Μόλις το 1943, οι ιταλοί φασίστες, οι οποίοι την περίοδο της ναζιστικής κατοχής χρησιμοποίησαν τους Αλβανούς στις επιδιώξεις τους, προσδιόρισαν αυθαίρετα τα όρια της Μεγάλης Αλβανίας στις διεκδικούμενες από τα Τίρανα ελληνικές περιοχές.

Το αλβανικό, θα είναι ένα διαρκές πρόβλημα που θα αντιμετωπίζει η Ελλάδα και θα οξύνεται καθώς στην περιοχή θα ανοίγουν καινούρια ζητήματα.

Όπως επισημάναμε την προηγούμενη Κυριακή, η απομάκρυνση του σκοπιανού πρωθυπουργού Νίκολα Γκούεφκσι περιλαμβάνεται στις προτεραιότητες του διεθνούς παράγοντα στην περιοχή και για να το πετύχουν, έχουν επανενεργοποιήσει τον αλβανικό εθνικισμό.

Στη σύντομη διάρκεια της κρατικής ιστορίας τους οι Αλβανοί επέδειξαν ικανότητα στην επιλογή του συμμάχου που, κάθε φορά, ευνοούσε τις εθνικές επιδιώξεις τους. Μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος ο σύμμαχος αυτός είναι οι ΗΠΑ, πρωτίστως, και δευτερευόντως η Τουρκία.

Ευρώπη, ΗΠΑ και σε απόσταση η Τουρκία αναπτύσσουν ένα βαλκανικό παιχνίδι με στόχο τον έλεγχο της περιοχής και τον περιορισμό της επιρροής της Ρωσίας.

Η Ελλάδα πρέπει να είναι προσεκτική στις επιλογές που θα κάνει. Ας μη λησμονούμε πως στα σημερινά της σύνορα έφθασε η χώρα με την τοποθέτησή της στην πλευρά του νικητή μετά από κάθε μεγάλο πόλεμο.

Το παιχνίδι, ακόμη και με την Αλβανία είναι περίπλοκο. Αρκεί να επισημάνουμε πως μόνο οι Αλβανοί ορθόδοξοι συνέπρατταν πάντα με τους Έλληνες σε κοινές αντιτουρκικές δραστηριότητες από τον όψιμο 15ο αιώνα ως τα μέσα του 19ου.

Ως την ανάδυση του αλβανικού εθνικισμού (τέλη 19ου– αρχές 20ου αιώνα), οι Ελληνες και οι Ορθόδοξοι Αλβανοί συγχρονίζονταν- και συχνά ταυτίζονταν-στις συλλογικές πολιτικές και κοινωνικές τους εκδηλώσεις, τόσο στην ελληνική χερσόνησο όσο και στις ταυτόσημες σχεδόν κοινότητες της Διασποράς.

Εν κατακλείδι, χρειάζεται μια καλά επεξεργασμένη ελληνική πολιτική προς την Αλβανία αλλά και προβλεπτικότητα για τις επερχόμενες εξελίξεις στα Βαλκάνια.